- 2 -

Na die eerste dag zorgde Percy er iedere keer voor dat hij zich op tijd van zijn werk losmaakte, zelfs als hij daarvoor halverwege een vergadering moest vertrekken. Dit bevorderde zijn kansen op een promotie niet bepaald, maar hij deed zijn werk verder goed, dus zijn bazen hadden niets om over te klagen. Bovendien was zijn werk niet wat er echt telde, want wat dat waren zijn twee dochters. Hoewel hij op het moment niet veel voor Molly kon doen behalve het beantwoorden van de enthousiaste brieven die ze hem van Hogwarts stuurde, kon hij er wel nog zijn voor Lucy op een meer directe manier, dus was hij vastbesloten dat ook te doen.
      Al die vastbeslotenheid hielp hem echter niet erg op de dag dat Lucy een briefje mee naar huis bracht waarop stond dat hij de week daarop was ingeroosterd voor een ouderavond. Hij was zich er volledig van bewust dat het een beetje belachelijk was dat hij niet nerveus was om over zijn dochter te horen, maar wel om haar leraar tegemoet te stappen, maar veel kon hij er helaas niet aan veranderen. Hoe meer hij probeerde er niet aan te denken, hoe minder juist dat hem lukte.
      Uiteindelijk werd het donderdag, hoezeer hij ook probeerde te ontkennen dat tijd verstreek. Oma Molly kwam op bezoek en Lucy kon niet in betere handen opgeborgen zijn, maar Percy betrapte zichzelf er toch op dat hij probeerde om een excuus te vinden om thuis te moeten blijven. Toen zijn nervositeit duidelijk op begon te vallen bij zijn moeder en zij op het punt leek te staan hem te vertellen hoe vertederend ze dat vond, besloot hij dat het voldoende was.
      Er hingen allerlei bontgekleurde tekeningen van rare beesten met heel lange armen in het halletje voor het klaslokaal. Een bordje boven de kunstwerken gaf in nette blokletters aan dat het interpretaties van Flubberflops waren, wat dat ook mochten zijn. In het halletje stonden twee stoelen, die al bezet waren door een man en vrouw die duidelijk bij elkaar hoorden, te oordelen naar de manier waarop de man een arm om de zwangere vrouw heen had. Het feit dat Percy er nog eens met zijn neus bovenop werd gedrukt dat hij er in zijn eentje voor stond en alle mogelijke fouten in Lucy’s opvoeding vanaf nu naar hem persoonlijk terug te leiden vielen, hielp niet met de vlindertuin in zijn buik.
      Een koppel kwam het klaslokaal uit en de man en de vrouw op de stoel gingen naar binnen. Percy ging zitten op een van de nu lege plaatsen, maar hij hield het nog geen drie minuten vol tot hij weer opsprong. Misschien was staan toch beter.
      Het duurde zestien minuten tot de deur weer geopend werd, zelfs al hoorde het gesprek maar tien minuten te duren. Percy was tegen die tijd begonnen te ijsberen door de gang. De man en vrouw kwamen het lokaal weer uit met identieke “ik ben hier niet blij mee en dit zal nog een vervolg hebben”-uitdrukkingen op hun gezicht. Percy knikte vriendelijk naar hen, maar hij kreeg er alleen een kwade blik voor terug. Na even aarzelen waagde hij zich toch het lokaal binnen, door de deur die de vorige twee ouders open hadden laten staan.
      Het lokaal stond vol met kleine tafeltjes die in groepjes van vier waren gearrangeerd en er hingen nog meer tekeningen en knutselwerkjes aan de ramen aan beide lange kanten van de ruimte. Aan de muur die het verst van Percy verwijderd was stond het enige bureau dat groot genoeg was om plaats te bieden aan een volwassen persoon zonder dat deze zich helemaal zou moeten dubbelvouwen. Percy herkende degene die daar zat als meneer Wood, maar voornamelijk omdat hij hem daar verwachtte - Wood leunde met zijn ellebogen op het bureau en had zijn gezicht in zijn handen verborgen.