Is het een monster? Een draak? Nope het is een lief klein meisje

Waarom voel ik me zo verdomd schuldig? Iedereen blijft maar herhalen dat het niet mijn schuld is en ik weet dat ze gelijk hebben maar toch, ik was er niet bij. Opeens zie ik Ingrid gedecideerd op me aflopen. 'Hey, Tessa. Waarom voel je je schuldig, het was niet jou schuld?' Ze kijkt me vragend aan. 'Het is gewoon, dat als ik er nog was geweest dit niet was gebeurt.' Zeg ik beschaamd. Ze kijkt me spottend aan. 'Het enige wat er had kunnen gebeuren was dat we allemaal in worstjes waren veranderd door dat ding.' Zegt ze sceptisch. Ik lach voorzichtig. 'Echt?' Ze knikt heftig. 'Echt.' Dan sla ik mijn arm om haar schouders. 'Nou, op naar Kronos dan maar.' Zeg ik grijnzend.

We lopen lang, heel lang. 1 Voor 1 kunnen we even op de rug van Yuriko om uit te rusten maar zij raakt ook uitgeput. Ik kijk op het horloge wat ook tussen de nieuwe spullen zat. 'Guys, we lopen nu al 11 uur non-stop, zullen we hier ons kamp opslaan?' Mijn stem klinkt vermoeid en ik heb de woorden nog niet eens over mijn lippen of iedereen ploft al neer en ondanks alles schieten we allemaal in de lach tot we er buikpijn van hebben en de tranen over onze wangen lopen. 'Goed, wie wil er wat eten?' Roept Amy. Iedereen steekt tegelijk zijn hand op wat er voor zorgt dat we weer helemaal in een deuk liggen. Dan haal ik een paar keer rustig adem. 'Oké we hebben tomatensoep, doperwten, broodjes, vegetarische worstjes en appels.' Som ik op terwijl ik door onze tassen graai. Als iedereen voorzien is eten we in stilte ons eten op. 'Wij nemen de eerste wacht wel.' Bieden Amy en ik aan. De anderen zijn te moe om de tenten op te zetten, laat staan te protesteren. Ze gaan in hun slaapzak onder de sterrenhemel liggen en al snel horen we allemaal regelmatige ademhalingen.

'Wie had dit ooit gedacht he? Kan je je nog herinneren dat ik je 6 dagen geleden pas voor het eerst zag? Dat is toch bizar.' Zeg ik terwijl Amy en ik rond het vuur gaan zitten. Ze knikt. 'En toch heb ik vanaf het begin al het gevoel gehad dat ik je al eeuwen kende.' Mijmert ze hardop. Ik grinnik. 'Ik voel me bij jou precies hetzelfde, bij iedereen eigenlijk wel.' Ik kijk naar de onschuldige slapende gestaltes. 'Amy,' Ik kijk haar vertwijfeld aan. 'hoe kunnen we ze in zo'n gevaarlijke situatie brengen?' Ze haalt haar schouders op. 'Weet je, wij trainen hier ons hele leven al voor. Dit is onze grote kans.' Zegt ze terwijl ze in de vlammen staart. 'Maar ben je dan niet bang?' Ze kijkt me aan. 'Ja, natuurlijk ben ik bang. Maar Kate heeft ons geleerd dat je je niet kan laten leiden door angst.' Legt ze uit. Starend naar het vuur aai ik Yuriko door haar vacht. 'Ik denk dat het niet helemaal waar is,' Zeg ik dan. 'ik bedoel dat als je je angsten niet onder ogen ziet, je er altijd bang voor zal blijven, maar als je je angsten durft te uiten zal je er misschien zelfs wel vanaf komen.' Zeg ik. Ze kijkt me grijnzend aan. 'De wijze vrouwe heeft gesproken.' Ik grinnik, het was ook raar. 'Ik denk dat je gelijk hebt.' Zegt ze plotseling. Ik kijk haar nieuwsgierig aan. 'Vroeger toen ik klein was, was ik aan oefenen in de tuinen van het paleis. Toen kwam ik oog in oog te staan met een tarantula gigantius. Sindsdien ben ik als de dood voor spinnen en ik denk dat die angst zo diep zit weggestopt dat ik het met kleine spinnen niet echt merk, maar als ik weer zo'n tarantula gigantius tegen kom weet ik niet wat er dan zal gebeuren.' Zegt ze aarzelend. 'Wat is jou grootste angst?' Ik kijk ongemakkelijk. 'Dat er iets met mijn dierbaren gebeurt, en ik hulpeloos moet toe kijken.' Zeg ik zacht. De rest van de avond blijft het stil tot de wissel van de wacht met Sera en Ingrid.

Ik wurm me in mijn slaapzak met Yuriko naast me en ik ga zo dicht mogelijk bij Jake liggen. Hij blijft slapen maar in zijn slaap slaat hij zijn arm beschermend om me heen en zo val ik in een rustige en droomloze slaap.

Als ik wakker word hoor ik dat Sera en Ingrid de anderen wakker maken. 'Jongens, er klinkt de hele tijd geritsel, er is daar echt wat.' Houd Sera vol. Met mijn ogen nog vol met slaap kom ik overeind. Dan hoor ik ook het geritsel en ik ben meteen klaar wakker. Ik hou mijn hand gereed op mijn staf, klaar om hem te gebruiken.Ondanks alles ben ik toch te nieuwsgierig en ik sluip naar voren. 'Is het een monster? Een draak?' Klinkt Amy haar stem angstig. 'Nope, het is een klein lief meisje.' Zeg ik stomverbaasd terwijl ik een paar lieve maar angstige bruine ogen kijk.