Het beest dat eigenlijke een zeer onschuldige steen is

'Het spijt me.' Mompelt Jazz. Ik probeer te glimlachen, maar het werkt niet. Jazz haakt haar arm door de mijne en we lopen naar Argus.
Ik kijk om..daar moet toch iets zijn! De grot is zo donker dat ik zelfs vanaf hier al kan zien dat je zo goed als blind bent na twee passen. 'Argus,' Zeg ik glimlachend en ik haak mijn arm los om dan een grote stok van de grond te halen. 'Steek jij deze even aan? Ik heb het koud.' Zeg ik. Jazz knikt instemmend. 'Het is ook koud.'
Zou er zo iets als zomer en winter zijn hier? Vraag ik me in stilte af. Ik let even niet op en het volgende moment is de fakkel aan. Ik kijk verbaasd naar de fakkel..nou ja het stuk hout dat nu een fakkel is. Meteen wil ik vragen hoe Argus dat voor elkaar gekregen heeft maar als ik de blik in zijn ogen zie vraag ik het toch maar niet.
Eventjes staan we daar maar en valt er een ongemakkelijke stilte. Argus lijkt ergens over na te denken en aangezien hij meestal de gene is die het gesprek aanknoopt en ik geen zin heb om een gesprek te beginnen zet ik mijn plan in werking. Net voor ik wil gillen voel ik me schuldig. Kan ik het niet gewoon met ze bespreken?
Maar mijn nieuwsgierigheid wint het en ik slaak een kreet. Meteen kijken Argus en Jazz me aan. 'Wat is er?' Vragen ze in koor.
Ik wijs naar een steen in de verte. 'Dat ding bewoog, het is geen steen.' Mompel ik. Argus en Jazz wisselen een blik. 'Wij gaan wel.' Roepen ze tegelijk.
Jazz werpt Argus een geërgerde blik toe en ze trekt hem aan zijn arm mee naar het beest dat eigenlijk een zeer onschuldige steen is.

Jacky kijkt me met zijn grote bruine ogen aan en het schuldgevoel knaagt weer aan me maar nu kan ik niet meer stoppen.
Ik begin te rennen en ik van bijna met iedere stap die ik zet. Even verdwijnt alles om me heen. Ik was even vergeten hoe lekker het is om te rennen.
Als ik mijn ogen open sta ik al half in de grot, de fakkel werpt een vage schemering op de muren. De muren zijn niet bijzonder en er lijkt niets raars aan.
Maar dat rare kan nog komen. Ik loop de grot in en voor de verandering merkt Jazz als eerst op dat ik weg ben. 'Waar is Lyra?' Vang ik op.
'Verdomme...Ze...grot.' De woorden worden onduidelijker en ik zie argus naar de grot wijzen..Ze zouden me toch niet achter na komen?
Paranoïde kijk ik achterom maar Jazz en Argus lijken niet de grot in te willen gaan. 'Lyra! Je bent geen watje en je hoeft jezelf niet te bewijzen!' Roept Argus uit. Die woorden kwetsen me nog het meest. Hij denkt dat ik een baby ben en moet bewijzen dat ik dapper ben. Kwaad stamp ik verder maar ik kan het niet laten om me om te draaien en te schreeuwen. 'Ik hoef mezelf niet te bewijzen! Ik hoef niet dapper te zijn! Ik moet alleen Nyx vinden! En dat zal gebeuren ook!' Schreeuw ik zo hart dat ik het gevoel krijg dat ik schud...Ik knipper met mijn ogen en dan merk ik dat het de grot is...ik ben dit aan het doen.
Bedenk ik geschokt. Ik adem even rustig in en uit en meteen stopt de grot met trillen. 'Ben je oké?' Schreeuwt Argus naar binnen. De wanhopige gepijnigde klank in zijn stem zorgt ervoor dat mijn hart in stukjes breekt. 'Het gaat prima.' Roep ik. De harde kille klank is helemaal uit mijn stem verdwenen. 'Doe dat nooit meer!' Schreeuwt Argus. 'Sorry, ik beloof dat ik zo terug ben,' Roep ik. 'Zweer het op de Styx!' Schreeuwt Argus terug. 'Geldt dat in tartarus wel!?' Roep ik met een gebroken stem. Maar dankzij de grot zullen ze er niets van merken. 'Zweer het nou maar!' Tot mijn verbazing is dat Jazz's stem. 'Prima ik zweer het op de Styx!' Roep ik. Mijn woorden weergalmen door de hele grot. Om mijn woorden waar te maken begin ik te rennen.

De grot is veel langer dan ik gedacht had. Het licht van mijn geïmproviseerde fakkel neemt langzaam af 'F*ck' Mompel ik.
Zonder het zelf door te hebben versnel ik mijn pas. Ik laat mijn hand over de koude hobbelige wand glijden als mijn vingers iets kouds en nats raken verstar ik.
Ik houd het klompje hout dat nog steeds brand dicht bij het spul...Bloed. 'Het is nog vers.' Mompel ik.
Mijn fakkel wordt door een wind uitgeblazen. Je hebt het gevonden mijn schat, maar weet je zeker dat dit het waard is?
Ik kijk goed om me heen en de kleuren en contouren worden zichtbaar..Ik kan zien in het donker. Mijn mondhoeken krullen omhoog en mijn mond vormt een vreemd soort glimlach. Een gevoel van macht gaat door mijn hele lichaam. Ik wil het niet toegeven maar ik vind het geweldig om me niet meer te voelen als; de kleinste, de domste, de raarste. Wil je je niet altijd zo voelen? Galmt er door mijn hoofd. De bonkende hoofdpijn die eerst altijd door me heen ging toen dit voor de eerste keer gebeurde is nu helemaal verdwenen. Ik haal adem door mijn neus en ik sluit mijn ogen. Misschien, maar waar komt het bloed vandaan? vraag ik alert.
Alert zijn is echter heel erg moeilijk nu ik normaal adem kan halen en ik me het toppunt van gezondheid en jeugd voel. Je hebt het gevonden...

Als ik mijn ogen open is de grot weg en kan ik de verrotte lucht in tartarus weer in ademen. Argus en Jazz staren me verbaasd aan. Pas na een paar seconde heb ik door dat ze niet naar mij kijken maar naar iets achter mij. Verschrikt draai ik me om... 'Bij Hades' sportbroek, wat is dit nu weer?' Roept Argus uit.
De macht van net vervult me weer en ik grijns. 'Dít is het paleis van de nacht.' Zeg ik terwijl ik met mijn rug naar mijn vrienden blijf staan.
'Lyra?' Vraagt Argus. De bezorgdheid is duidelijk in zijn stem te horen. 'Lyra!' Ik draai me nijdig om. 'Wat!?' Roep ik uit. 'Help.' Brengt Argus uit en ik zie nog net hoe mijn beste vrienden in rook op gaan....