Bij Het Kampvuur,Aan De Grens.

Na de hele dag gevlogen te hebben,waren we aan de grens van Hyrule gekomen. Nou ja,onze grens. Pit vertelde ons dat we morgen naar de volgende wereld zouden vertrekken. Nu zaten ik en Bente in kleermakerszit rond het kampvuur. Pit sliep al en Link was teruggereden. Ik gaapte. "Waar denk je dat we morgen zullen belanden?" Bente keek verschrikt op bij mijn vraag. Ik was heel de tijd stil gebleven dus mijn plotse vraag was nogal een verassing voor haar. "Ik zou het niet weten." Zei ze. Ik grijnsde. "Sorry dat ik je liet schrikken. Ben ik dan zo eng?" "Nee,het is gewoon..." "Grapje,grapje." Het bleef weer even stil. "Gaat het al beter met je schouder?" Zei ze opeens. "Ja hoor." Weer die stilte. "Gelukkig gaat de tijd hier veel sneller dan in het echt." "Huh?" Bente keek me verbaasd aan. "Wel,anders zou iedereen ons nu al zoeken! Maar waar we nu zijn gaat de tijd sneller,ookal lijkt dat niet zo. Pit legde me dat uit." "O! Cool." Onwillekeurig kwam ik naast haar zitten. "Wat vind jij er eigenlijk van? Van dit alles?" "Cool!" "Hmm,dat lijkt het wel,ja..." "Huh? Lijkt?" "De mooie wereld waar we in leven en deze,beiden hebben duistere geheimen. Monsters die over de oppervlakte ervan wandelen,en we merken het niet eens. Mijn schouder is vast een van de kleinere blessures die ik zal oplopen." "Nu klinkt het hier niet zo cool meer..." Ze keek rond in het donker en scheen een beetje zenuwachtig. "Maar het licht is sterker dan de duisternis,moet je weten!" Zei ik om haar te kalmeren. Het werkte niet. "Pretbederver!" zei een klein stemmetje in mijn hoofd. "Hey,meneer de filosoof?" Ik had door dat ze het tegen mij had. Bijnamen toch... "Je vindt het toch ook cool hier?" Ik knikte. "Haha,zie je wel! Niets te monsters en duisternis!" "Hoe bedoel je?" "Ik heb jou om me te beschermen,slimmerik! Jij wordt mijn bodyguard of zo..." Ze liet haar hoofd in mijn schoot vallen en keek me aan. "Of ben je bang van monsters?" "Na die dodongodinges maakt niets me nog bang." Ze giechelde. Zo te zien was dat er niet echt heel geloofwaardig uitgekomen. "Echt waar,hoor!" "Ik geloof je wel! Half..." "Wel,een beetje vertrouwen in je bodyguard zou geen kwaad kunnen..." "Ik vertrouw je wel,hoor!" "Nietes." "Welles!" "Zal wel." "Dit begint dom te klinken..." Alles werd weer stil. "Dat was officieel onze langste en domste dialoog ever, als je het mij vraagt." We lachten allebei,en vielen wat later in slaap. Bente's hoofd lag nog altijd in mijn schoot en ik leunde tegen een boom aan. Voor ik in slaap viel hoorde ik Dark Pit's stem nog: "Jakkes! Inderdaad,domste dialoog ever! Doe me dit niet nog eens aan,alsjeblieft!" "Zwijg toch."