OO5. Cameron Daniël Brooklyn

Ik opende mijn ogen en zag de bekende witte muren weer. Ik wilde mijn hand omhoog bewegen maar iets hield dit tegen. Ik draaide mijn hoofd naar rechts en zag Emily slapend mijn hand vasthoudend. 'Emily' zei ik hees. Ik wiebelde wat met mijn vingers en langzaam opende Emily haar ogen. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze gaf me een voorzichtige omhelzing. 'Waar is Rebecca' zei ik verbaasd. Die is bij je moeder en de dokter. Ik zuchtte en keek naar de ballonnen naast mijn bed. 'Je moeder' glimlachte Emily. 'typisch' grinnikte ik. Het was even stil en ik keek Emily aan. Haar wangen kleurde rood en ze keek verlegen weg. 'Kom je bij me liggen?' Emily stond op en kroop naast me in het ziekenhuis bed. Ik kreeg een koude rilling toen ik Emily aanraakte. 'Je bent ijskoud gek!' zei ik wat harder dan dat bedoeld was. 'Ja ik heb de hele nacht aan je bed gezeten' zei ze zacht. 'Awh dat is echt lief van je' Ik sloeg de dekens over Emily heen en trok haar wat dichter tegen me aan. 'Wat is er eigenlijk gebeurd' zei ik na een tijdje. 'Ik weet niet precies waar je last van kreeg maar je had steken in je hoofd zei Rebecca' zei Emily wat terughoudend. 'Ja dat weet ik nog wel, maar wat is er gebeurd?' ik pakte haar hand en plaatste die op mijn borstkas. 'Vertel het me maar, ik kom er toch wel achter' zei ik wat twijfelend. Emily keek recht voor zich uit 'Ik heb je geanimeerd totdat de ambulance het overnam' zei ze alsof het niets was. 'Emily, heeft je leven gered meneer Brooklyn' zei een zware stem. Emily trok haar hand terug en keek de dokter aan. 'En maak het niet te knus in dat bed' grinnikte de dokter. 'Emily' zuchtte ik zacht. 'Je hoeft niet te zeggen' Emily ging recht op zitten en stapte het bed uit. 'Ik ga maar eens naar huis' Ze pakte haar spullen bij elkaar en drukte een kus op mijn wang. 'wat ? waarom?' Haar reactie verbaasde me nog meer dan het feit dat ze mijn leven gered heeft. 'Ik heb je gesprek gehoord Cameron' zei Emily teleurgesteld. 'Waar heb je het over?' zei ik verbaasd. 'Je zou me minder zien, weet je nog?' Emily drukte een kus op mijn wang en verliet de kamer. Voorzichtig legde ik mijn hand tegen mijn wang en werd er even warm van. Ik zuchtte en keek richting de buisjes die via mijn arm en buik in mijn lichaam verdwenen. Ik wreef over het buisje op mijn buik. 'He' zei een zachte vrouwen stem. Ik gaf Rebecca een glimlach en wenkte haar dat ze binnen kon komen. 'Lig je weer' zei ze voorzichtig. Ik knikte en trok de dekens wat hoger. 'Ik heb je buik echt wel eerder gezien gekkie' Rebecca ging naast me zitten op de stoel waar Emily een paar minuten geleden zat. 'Je hebt me echt laten schrikken Cameron' zei Rebecca wat angstig. 'Het zal niet nog eens gebeuren' zei ik zacht. Rebecca pakte mijn hand vast en drukte er een kus op. 'Je mist in ieder geval niks interessants op school' zegt Rebecca. 'Hoe ging de training vandaag?' Rebecca zuchtte en liet mijn hand los. 'Ik wil niet dat je het ijs nog een keer op gaat he Cameron' zei Rebecca. Ik moest lachen en gaf haar een duwtje 'grapjas'. Ik keek Rebecca aan maar aan het zien van haar gezicht was ze extreem serieus. 'Toch?' vroeg ik toch maar voor de zekerheid. 'ik maakte geen grapje Cameron' zuchtte Rebecca. 'Dikke doei, schaatsten was mijn leven' zei ik eigewijs. Rebecca moest lachen en keek naar de krant op haar schoot. 'Lees dit maar eens' zei Rebecca. Ze opende de krant en liet me het artikel zien.
Cameron Daniël Brooklyn vervangen ?
Ijshockey koning Cameron Brooklyn is onlangs in een van zijn wedstrijd gevallen waardoor hij aan geheugenverlies leid.
Betekent dan dit meteen einde schaats carrière ?. Uit bronnen hebben we begrepen dat Cameron het ijs niet meer op zal gaan aangezien zijn verwondingen permanent zijn. Cameron zal opnieuw moeten leren schaatsen. En wanneer die kracht er weer is zijn er betere spelers gescout. Een van deze speler is Dylan Miller die het stokje van Cameron overgenomen heeft als aanvoerder.
Doe het weg. Dit wil ik dus echt niet meer lezen. Ik ging rechtop zitten en stond langzaam op uit het bed. Ik trok de buisjes uit mijn lichaam en gooide ze aan de kant. 'Cameron! dit kan niet zomaar' gilde Rebecca. 'Laat me' riep ik kwaad terug. 2 zusters verschenen in de kamer die alle 2 verschoten van mijn handelingen. 'Gaat u eens heel snel dat bed in' zei een verpleegster. 'Ga lekker zelf' zuchtte ik. 'Meneer het is voor u eigen bestwil' zei de andere vrouw. 'Ik ga naar huis' zei ik nors. Ik nam plaats op een bankje en trok mijn gympen aan. 'Ik ga de dokter halen'. Het was even stil in de kamer maar al snel verscheen er een dokter. 'Jongeman wat bent u van plan?' zei de dokter streng. 'Ik ga naar huis, en jullie mogen me niet vasthouden' zucht ik. 'Prima, dan tekent u hier en dan zijn wij niet verantwoordelijk voor wat er mogelijk kan gebeuren' zei de dokter. Ik zette een krabbel en pakte mijn spullen bij elkaar. 'Doei Rebecca, ik wil nu even alleen zijn' zei ik boos. Ik verliet het ziekenhuis en ging buiten op een bankje zitten. Ik pakte mijn telefoon uit de trainingsbroek die ik aan had en scrolde naar het nummer van Emily. Ik drukte op bellen en de telefoon ging over. 'Met Emily' zei een lieve meisjes stem. 'Wil je me komen halen?' zei ik kort. 'Mag je gaan? ik kom er aan!' zei Emily opgelucht. 'gaan eigenlijk niet, daarom wil ik niet naar huis' zuchtte ik. 'ow, ja ik ben er over 5 minuten' Emily hing op en ik stopte mijn telefoon weer in mijn broek. Ik ademde een paar keer diep in en keek wat afwezig voor me uit. Waarom ik? zo te horen was mijn leven normaal voordat ik dat ongeluk kreeg. Waarom moest ik dan zojuist zo hard gebeukt worden dat ik geheugenverlies had! Ik kon mezelf zo opfokken gewoon alleen bij het idee dat Dylan er met mijn titel vandoor gaat. Ik zal er dan ook voor gaan knokken dat ik weer het ijs op kan..