Before 1

Legolas POV
Als ik aankom in Rivendell gebeurt er eerst helemaal niks, totdat een jonge elf wordt aangestoten door haar buurvrouw. Snel gebaart ze een paar mannen Celebriän mee te nemen, en dan komt ze op mij af. Ik besef me dat ik de kap van mijn mantel nog op heb en doe die snel af. Ik kijk het meisje aan in haar ogen. Halverwege stopt ze met lopen en wordt helemaal rood, het duurt maar een fractie van een seconde maar mijn elfenogen hebben haar kleine aarzeling opgemerkt. Helaas hebben de elfenogen van de omstanders de aarzeling ook opgemerkt en een paar elfen beginnen te gniffelen, hierdoor wordt ze mogelijk nog roder. Dan begint ze te spreken. ‘Dag prins van Mirkwood, ik zal u naar uw kamer leiden.’ Ze spreekt in het Sindarin, de taal die door alle elfen in Rivendell wordt gesproken. Maar het gaat niet vloeiend, ze moet nadenken over sommige woorden. Terwijl ze mij naar mijn kamer leidt begin ik tegen haar te praten, maar nu in de mensen taal. ‘Hoe heet je?’ vraag ik haar. ‘Ik ben Lúthien Fëfalas.’ Ze antwoord in vloeiend mens’, dat is erg raar want in Rivendell spreken maar een paar elfen mens’ en zeker de jonge elfen spreken alleen maar Sindarin. ‘Hoe ken jij deze taal?’ Zodra ik dat vraag lijkt ze te beseffen in welke taal ze heeft gesproken en geschrokken slaat ze haar handen voor haar mond. ‘Zeg alstublieft tegen niemand dat ik deze taal spreek, ik ken deze taal al sinds mijn 34e.’ Ik ben nu eigenlijk best nieuwsgierig hoe ze deze taal kent, dus vraag ik het haar. ‘Maar hoe heb je deze taal geleerd?’ ‘Ik heb al sinds de geboorte van mijn broertje een hekel aan Rivendell en zijn inwoners, iedereen vergelijkt mij altijd met mijn broertje die in hun ogen alles goed kan doen. Ik kreeg de schuld van een heleboel akkefietjes waar ik niks mee te maken had en ik ben steeds meer afstand gaan nemen van mijn stad. Ik heb uit oude boeken geleerd hoe ik het moet spreken en sindsdien spreek ik bijna niet meer, maar blijf ik oefenen met de taal van de mensen.’ Ik kijk nog eens goed naar haar, in haar ogen is te zien dat ze veel heeft meegemaakt, ik vraag me af hoe oud ze is. Maar een heer vraagt nooit aan een dame hou oud ze is, dus ik ook niet, nog niet.



Lúthien POV
Ik kan het niet geloven, ik heb zojuist mijn grootste geheim aan een elf verteld waarvan ik de naam niet eens weet, er gaat zoveel door mijn hoofd en ik heb een vreemd gevoel. Het lijkt net of ik deze elf alles kan vertellen. ‘Maar waarom ben je hier dan nog?’ Ik schrik van zijn eigenlijk heel logische vraag. Ik heb al vaker nagedacht om te vertrekken, maar iets in mijn hart houd me hier. En ik kan praktisch ook niet meer weg, want mijn Ewen is verkocht. Bij het denken aan Ewen krijg ik tranen in mijn ogen. Ik haal mijn neus op. ‘Sorry’ zeg ik ‘Mijn merrie Ewen is voor straf verkocht.’ Ik zie dat hij niet weet wat te zeggen. Dus klopt hij me een beetje hulpeloos op mijn rug. Als we bijna bij zijn kamer zijn ben ik weer de oude Lúthien. ‘Zeg meneer, mag ik u wat vragen?’ Hij lacht een prachtige lach. ‘Als je me niet meer meneer en u noemt mag je best wat vragen.’ Ik wordt weer rood, waarom wordt ik toch zo vaak rood!? ‘Hoe heet u, eh, je eigenlijk?’ ‘Heb ik mij nog niet voorgesteld? Mijn naam is Legolas.’ Legolas, een naam voor een prins. Als ik het me goed herinner betekent het Greanleaf. ‘Legolas Greanleaf, een indrukwekkende naam voor een indrukwekkend persoon.’ Nu is het zijn beurt om rood te worden. Dan komen we bij zijn kamer. ‘Tot ziens Lúthien Fëfalas en slaap wel.’ Ik voel weer vlinders in mijn buik. ‘Tot ziens Greanleaf.’ Dan gaat hij zijn kamer in en sluit de deur. Ik slaak een zucht, wat zal hij nu wel niet van me denken. Dat ik een gevoelig meisje ben dat snel begint te huilen waarschijnlijk, maar dat ben ik niet! Ik slenter terug naar de ruimte waar de bewakers moeten verzamelen, onderweg kom ik Elrond tegen. ‘Is de prins in zijn kamer?’ vraagt hij, ik knik en loop verder evenals Elrond.