O45 • Let me go...

Die maandag ochtend tijdens toverdranken werden Harry en ik na de les tegengehouden door Professor Slughorn hemzelf.
'Ah, jongens.' zei hij met een brede glimlach. 'Ik wilde jullie er nog eens op wijzen dat binnenkort mijn kerstbal is.' begon hij het verhaal waarnaar hij een hand op mijn schouders plaatste en hier kort in kneep. 'Het leek mij dan ook erg toepasselijk als jullie samen kwamen.'
Ik keek professor Slughorn voor een lange tijd met open mond aan. 'U wilt dat Harry en ik samen naar uw kerstbal komen? Als een date?'
'Nou, het zou leuk zijn als het een date was, maar dat hoeft natuurlijk niet. Maar ik wil jullie wel graag samen zien.' knikte professor Slughorn die even naar Harry keek. 'Ach wat doe ik moeilijk, het is natuurlijk mijn feest. Jullie gaan gewoon samen, of jullie het nou leuk vinden of niet.' En met die woorden stuurde professor Slughorn ons weer weg.
Stomverbaasd staarde ik naar de gesloten deur van het toverdranken lokaal en keek toen naar Harry die net zo stomverbaasd leek. 'Ehm, nou, dan hoef ik dus geen date meer te regelen.' mompelde Harry ongemakkelijk waarnaar hij zwakjes naar mij grijnsde.
Ik knipperde nog een paar keer verbaasd met mijn ogen en begon toen te lachen. 'Die man is ook knetter gek, maar ach, waarom ook niet.' Het was pas na het uitspreken van deze woorden dat dit misschien een groot probleem kon zijn. Draco.
Hij had geëist dat ik hem zou mee nemen, maar nu Slughorn bepaald had dat Harry en ik samen moesten gaan was er geen weg meer terug. Draco kon niet mee, en hij zou het nieuws niet leuk gaan vinden. Al helemaal niet wanneer hij te horen zou krijgen dat het Harry zou zijn waar ik uiteindelijk mee zou gaan.
'Harry, ik moet nu even met iemand praten.' zei ik de jongen waarnaar ik hem vlug nog gedag zei en de gang in verdween. Wij hadden nu een tussenuur, dus ik had nu tijd om met Draco te praten en ik wist haast zeker dat hij samen met alle andere Slytherins terug naar de leerlingenkamer was gegaan.
Toen ik aangekomen was op de begane grond van het kasteel en een gang in wilde slaan die richting de kerkers zou gaan, werd ik echter een andere gang in getrokken die redelijk smal was en erg donker.
Mijn eerste instinct was om te gillen en ik wilde mijn mond al openen, maar een hand plaatste zich daarover heen, gevolgd door een arm die mij stevig vast hield. In blinde paniek begon ik om mij heen te slaan, denkend dat het de duisternis was die mij dan eindelijk te pakken had gekregen.
Ik voelde hoe plots de hand van mijn mond verdween en ik wilde opnieuw een poging wagen om te schreeuwen, maar ditmaal werd mijn mond bedekt door twee zachte lippen die mij liefdevol kusten.
Geschokt en overdonderd voelde ik hoe de kreet halverwege mijn keel stokte. Ik voelde hoe vervolgens een hand zich in mijn nek plaatste en een paar satijn zachte lokken mijn voorhoofd streelden.
'Draco?' Ik trok mij voorzichtig terug en keek de donkere gestalten voor mij onderzoekend aan. Toen na enkele seconden mijn zicht aan het donker was gewend herkende ik zijn gelaatstrekken en glimlachte ik. 'Je liet mij schrikken.'
Ik hoorde hem grinniken. 'Ik weet het, dat maakt het juist zo leuk.' Hij drukte opnieuw zijn lippen op de mijne en ditmaal gaf ik mij aan hem over. Ik voelde hoe hij zijn handen naar mijn heupen verplaatste en mijn vervolgens voorzichtig tegen de stenenwand aan drukte. Hij begon vervolgens kusjes in mijn nek te plaatsen en genietend liet ik mijn handen door zijn haren gaan terwijl ik mijn ogen sloot.
Elke cel in mijn hoofd schreeuwde dat hij enkel met mij aan het spelen was, maar ik was te gebroken om daar ook nog maar iets om te kunnen geven. Deze jongen kon mij als geen ander breken, maar kon mij als geen andere ook weer genezen. Hij kon dit alles tien keer opnieuw doen, en ik zou nog van hem kunnen houden zoals ik nu deed. En ik haatte mijzelf zoals ik eigenlijk Draco had moeten haten.
Hij plaatste zijn lippen weer op de mijne en ik voelde hoe mijn hoofd het uitschreeuwde en mij zei dat ik dit niet moest doen. Mijn hart en verlangen waren echter sterker en wilden niets liever dan zijn lippen op de mijne.
'Audrey,' zijn stem klonk hees in mijn oor en deed mij rillen. 'waarom haat je mij niet?'
Ik keek hem recht in de ogen aan en trok hem onbewust dichter naar mij toe. 'Weet ik niet.' fluisterde ik terug, en het was de waarheid. Ik wist inderdaad niet waarom ik de jongen niet kon haten. Ik hield van hem, dat was waar. Maar waarom kon ik niet gewoon stoppen van hem te houden? Na alles wat hij had gedaan. Wat hij nu nog deed.
'Dat is niet echt een goed antwoord.' mompelde hij.
'Ik weet het.' En met die woorden kuste hij mij opnieuw, en ik vergat totaal waarom ik in eerste instantie opzoek was geweest naar de blonde jongen. Het deed er nu ook niet meer toe. Ik was na alles wat er was gebeurd nog steeds verliefd op de blonde jongen die mij had verraden.