OO3
Mijn grootste liefde ligt bij paardrijden. Bij paardrijden en alles er om heen. Niet bij het schrijven, het tekenen, niet bij de atletiek en zelfs niet bij het lezen. Mijn leven ligt bij de paarden. Ondanks dat ik maar een je in de week bij de paarden te vinden ben, benut ik die zaterdag altijd volledig. Ik sta al vroeg op en ben al tussen tien en half elf op de manege te vinden, ondanks dat ik zelf pas hoef te rijden om een uur. Vaak blijf ik ook hangen tot half drie a drie uur. Langer lukt helaas niet, omdat school ook mij belast. Maar wanneer het kan ben ik er langer, of ben ik er al eerder. Het fijne aan paarden is dat ze je begrijpen, ze zullen altijd luisteren, en je niet onderbreken. Ze zulken geen lastige vragen aan je stellen, waar je geen antwoordt op kan geven. Ze zullen zich aanpassenaan jou gevoel. Ben jij boos, dan zijn zij dat ook. Ben je rustig en ontspannen? Dan geldt hetzelfde voor hen. Ik kan me er uren vermaken, op de manege. Ik doe alles, ik borstel de paarden, ik help met het mest rapen in de les, help anderen met opzadelen en borstelen, race naar de zadelmaker om een stijgbeugel te pakken die dat meisje wat op wil stappen is vergeten. Ik probeer de paarden na te tekenen, probeer leuke foto's thé maken en help als ik tot laat genoeg op de manege ben, de paarden in de wei te zetten.
Natuurlijk rijd ik zelf ook, enkel dressuur weliswaar. Springen lijkt me heel gaaf, maar dat kan alleen maar op de dag dat ik atletiektraining heb dus dat wordt 'm voorlopig nog niet. Ik rijd nu L1 en het is echt een superfijn gevoel als de pony waar je op rijd een beetje aan de teugel begint te lopen, op het bit gaat kauwen, zijn hoofdje laat zakken, neusje naar binnen en meer verzameld loopt. Het is een heerlijk gevoel om in middengalop door de bak te racen. Het gevoeld dat je een levend wezen van 600 kilo kan rijden en sturen. Het gevoel van de samensmelting tussen paard en ruiter. De band tussen een ruiter en een paard is de dichtste- en meest wonderlijke band die er bestaat. Ik heb geen woorden nodig om duidelijk te maken wat ik wil. Ik denk er aan, en mijn lichaam beweegt automatisch, net zoals die van het paard. En natuurlijk, falen en vallen hoort er bij. Dat valt niet te voorkomen. Maar daarna stap ik gewoon weer op, en rijd ik door alsof er niks is gebeurd. Als ik dit niet zou doen zou ik angst creëren, angst waarvan ik niet wil dat deze bestaat. En daarom is die er niet. Ik houd van paarden. Ik voel ze aan. Ik geef om ze, meer dan om alles. Want zonder paarden, zonder paarden zou ik sommige dingen niet weten, zonder paarden zou ik bepaalde lessen niet geleerd hebben. Zonder paarden zou ik geen luisterend oor hebben.
Natuurlijk rijd ik zelf ook, enkel dressuur weliswaar. Springen lijkt me heel gaaf, maar dat kan alleen maar op de dag dat ik atletiektraining heb dus dat wordt 'm voorlopig nog niet. Ik rijd nu L1 en het is echt een superfijn gevoel als de pony waar je op rijd een beetje aan de teugel begint te lopen, op het bit gaat kauwen, zijn hoofdje laat zakken, neusje naar binnen en meer verzameld loopt. Het is een heerlijk gevoel om in middengalop door de bak te racen. Het gevoeld dat je een levend wezen van 600 kilo kan rijden en sturen. Het gevoel van de samensmelting tussen paard en ruiter. De band tussen een ruiter en een paard is de dichtste- en meest wonderlijke band die er bestaat. Ik heb geen woorden nodig om duidelijk te maken wat ik wil. Ik denk er aan, en mijn lichaam beweegt automatisch, net zoals die van het paard. En natuurlijk, falen en vallen hoort er bij. Dat valt niet te voorkomen. Maar daarna stap ik gewoon weer op, en rijd ik door alsof er niks is gebeurd. Als ik dit niet zou doen zou ik angst creëren, angst waarvan ik niet wil dat deze bestaat. En daarom is die er niet. Ik houd van paarden. Ik voel ze aan. Ik geef om ze, meer dan om alles. Want zonder paarden, zonder paarden zou ik sommige dingen niet weten, zonder paarden zou ik bepaalde lessen niet geleerd hebben. Zonder paarden zou ik geen luisterend oor hebben.
Er zijn nog geen reacties.