Een blauw oog

"James!" riep Roos geschrokken.
Daar zat haar vriendje. Hij zat op de grond helemaal in elkaar gedoken in een hoekje. Zijn rechteroog was dik en blauw...
Roos kreeg tranen in haar ogen. Huilend rende ze naar hem toe en trok hem overeind. Ze sloeg haar armen om hem heen.
"Wie heeft dat gedaan!?" riep ze helemaal over de zeik.
"Niemand Roos, maak je niet druk," zei James. Op dat moment greep hij ineens kreunend naar zijn hoofd.
"Wat is er?" vroeg Roos bezorgd. "Hoofdpijn?"
James knikte heel voorzichtig met zijn hoofd.
"Wie heeft dat gedaan?" vroeg Roos nogmaals.
"Niemand..."
"Godverdomme JAMES! LIEG niet tegen me! Dit kan niet vanzelf zijn gebeurd!"
James zweeg. Roos bedaarde weer een beetje. Ze wilde hem zo graag helpen, maar als hij niet vertelde wat er was gebeurd kon ze hem natuurlijk ook niet helpen.
"Was het Jonathan? Of iemand anders die Avery nog steeds achterna loopt?"
"Nee..." zei James kleintjes.
"Wat dan?" drong Roos voorzichtig aan.
"Thuis," fluisterde James bijna onhoorbaar.
Roos moest ineens denken aan wat James haar had vertelt tijdens hun tweede ontmoeting. Hij had gezegd dat alles thuis heel goed ging tot zijn moeder overleed. Zijn vader kon het niet aan en begon te drinken. Langzaamaan veranderde hij in een ongekende alcoholist. James moest alles alleen doen omdat zijn vader vaak dronken was. De afwas, schoonmaken, boodschappen... gewoon het complete huishouden. Sinds ongeveer een klein jaartje slaat zijn vader hem ook wel eens. Gewoon uit machteloosheid als hij dronken is. James had er heel lang mee rond gelopen tot hij tijdens de engelse les vorig jaar ineens keihard moest huilen. Hij kon het gewoon niet meer aan. Thuis een dronken vader die hem slaat en op school werd hij gepest.
Mevrouw Belle, die hem toen engels gaf, heeft hem na de les apart genomen en toen heeft hij alles vertelt. Hij heeft heel vaak gesprekken gehad met de oude mevrouw Belle. Ze was zijn steun en toe verlaat. Uiteindelijk heeft mevrouw Belle hem overgehaald dat ze met zijn vader kon praten. Dat verliep niet goed. James vader werd woendend en begon alles om hem heen kort en klein te slaan. Daarna was zijn vader op de bank in slaap gevallen. Samen met mevrouw Belle heeft hij alles opgeruimd. Daarna was ze naar huis gegaan.
Nu weet James heel goed, dat hij nooit meer iemand mee naar huis neemt om hem te 'helpen'. Hij is er helemaal van overtuigd dat niemand zijn vader kan helpen. Een paar maanden na het voorval met mevrouw Belle en zijn vader, ging mevrouw Belle met pensioen. James heeft ontzettend veel spijt dat hij nooit aan haar heeft laten weten hoe belangrijk ze voor hem was. Hij had haar nog heel vaak proberen op te zoeken (hij wist niet waar ze woonde), maar hij heeft haar nooit meer gevonden. Rose Belle heette ze.
Roos begint nog erger te huilen dan ze al deed. Ze had gedacht dat ze hem zou kunnen helpen maar nu ze weet dat het blauwe oog door zijn vader komt, weet ze niet wat ze moet doen. James heeft haar al zó ontzettend vaak laten weten dat hij geen hulp meer hoeft.
Roos trok hem naar de wasbak. "Wacht hier! Ik ben zo terug!" Roos rende weg. Ze herinnerde zich het schoonmaakkarretje waar ze tegenop was gelopen. Hopelijk stond het er nog.
Ja! Daar stond het ding! Ze was nog nooit zó blij geweest om dat ding te zien staan.
Ze rende er naartoe. Ze kwam vlak voor het ding tot stilstand. Het hele karretje pleurde bijna op de gladde vloer. Roos pakte het gele doekje van de kar. Het was zo te zien schoon. Gelukkig!
"Hee! Wat moet jij daar!?" riep een oranjeharige schoonmaakster die de hoek om kwam lopen. Ze dacht dat Roos iets wilde stelen.
Roos aarzelde niet langer. Ze draaide zich om en rende weer naar de jongenswc. Bijna gleed ze uit over de gladde, pas geboende gang.
"Hee! Kom terug jij!" riep de schoonmaakster.
Roos lachte in zichzelf toen ze de wc 's binnen stormde. Ze leek wel een crimineel.
"Waar lach jij nou om?" vroeg James.
Roos vrolijkheid verdween als sneeuw voor de zon. "Sorry, de schoonmaakster..." Roos zag James zijn vragende blik en zijn blauwe oog die lichtjes bloedde. "Nee laat maar," zei ze vluchtig.
Ze maakte het doekje nat en depte zachtjes op zijn oog.
"Auw! Dat doet pijn!" zei James gelijk en hij probeerde zachtjes zijn hoofd weg te draaien. Gelijk ging er een pijnscheut doorheen.
"Sshhh eventjes maar... Dan slinkt de bult een beetje en stopt het bloeden..."
"Dankje Roos." James keek haar met zijn goede oog dankbaar aan.
"Sshhh James... 't is goed..."