Season 6 Chapter 14

Fabian

‘Hugo moet dood, Hugo moet dood, Hugo moet dood, Hugo moet dood!’
De menigte waartussen wij ons bevonden schreeuwde en vloekte op Hugo en overal hingen posters met zijn naam erop waardoor een dikke rode streep liep.
Een rijk uitziende man en een dikkige andere man kwamen het podium opgelopen en hielden de mensen in bedwang.
‘Mijn lief ijsvolk’ sprak de rijk uitziende man. ‘Vandaag had een historische dag moeten worden, maar door de Supernova die zich vormde in de lucht, heeft Hugo zijn eigen plan getrokken en is hij door het oog van de naald gekropen’.
‘Als vuurkoning kan ik me daar bij aansluiten’ zei de dikkige man somber.
‘Alle ijswachters en vuurstrijders zullen ervoor zorgen dat hij gevonden wordt, want hij staat bovenaan de lijst van meest gezochte criminelen van de planeet Adrastea’.
‘Ik als jullie ijskoning’ sprak de rijk uitziende man. ‘Verklaar vandaag samen met de vuurkoning het besturen van de elementen, als legaal en zal niet meer bestraft worden met de dood. De planeet wordt in drie delen op verdeeld, een vuur gedeelte, een ijs gedeelte en een non-element gedeelte. Iedereen mag gaan en staan waar hij of zij wil en niemand is tot iets verplicht. Ik geef mijn zegen erover en hoop dat het op de planeet eindelijk vrede is’.
De hele menigte begon te juichen en ik keek naast me waar Tanja, Melodie, Lilly en Vera met open mond stonden te staren naar de ijskoning en vuurkoning.
‘We moeten gaan’ zei ik direct. ‘Nu’.
We liepen door de menigte heen en vonden onze weg richting een bos, waar we eindelijk voor het eerst tot rust konden komen.

Nivada

Zenuwachtig ijsbeerde ik langs de bedden waar de 5 lichamen lagen van degene die nu in het verleden waren.
Margaery zat tegenover de bedden op een stoel en concentreerde zich duidelijk.
‘Het is boven rustig’ sprak Robyn tegen mij. ‘De rode sterren zijn verdreven, al is de locatie voor ons altijd nog onbekend’.
‘Niet voor lang meer’ zei Yvette die samen met Colix aan kwam gelopen.
‘De rode sterren bevinden zich in de ruïnes van de verenigde elementen, waar geen leven meer aanwezig is’.
‘Ze hebben ons stuk grond ingepikt’ siste Sergio.
‘En zeer snel zullen ze de gehele planeet inpikken’ sprak ik op rustige toon.
‘We zullen zeer snel moeten strijden voor onze levens, dus ik stel voor dat we allemaal rusten. We zijn de laatste bunker, dus worden we ook als laatste aangevallen. Eer dat ze hier zijn, zijn we allemaal wel wakker’.
Iedereen knikte naar mij en zocht zijn eigen plekje op om te liggen in de bunker.
Ik schoof een stoel naast Margaery en staarde naar de lichamen.
‘Alles onder controle?’ vroeg ik voorzichtig.
‘Zeker’ antwoordde ze voorzichtig. ‘Al zijn het niet de lichamen wat me zorgen baart’.
Ik keek opzij en staarde strak in haar ogen.
‘Ik heb de eerste glimpen van de nabije toekomst ontvangen’ sprak ze. ‘De toekomst die voor mij altijd nog onzichtbaar was’.
‘Wat Margaery?’ vroeg ik direct. ‘Wat heb je gezien?’
‘Opofferingen’ sprak ze terwijl haar ogen in het niets staarde. ‘Een aantal opofferingen en daarbij slechts een paar overlevenden’.
‘Hoeveel?’ vroeg ik.
‘4’ antwoordde ze. ‘En wij beide horen daar niet bij’.
Mijn ogen werden groot en even werd ik licht in mijn hoofd.
Het bleef even stil en ik voelde een traan langs mijn wang lopen.
‘Wie zijn het?’ vroeg ik nadat de stilte lang genoeg had aangehouden.
‘Dat kan ik helaas nog niet zien’ zei Margaery.
‘Fabian moet het overleven’ zei ik direct. ‘Hij is de allerbelangrijkste. Niet alleen in deze oorlog, maar ook in de tijd na de oorlog’.
‘Hij is goed beschermd lief’ zei Margaery. ‘Maak je niet teveel zorgen’.

Op dat moment was er een enorme doffe klap te horen waardoor iedereen wakker schoot.
De deur van onze bunker werd open gesmeten en verschillende wachters omsingelde ons.
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Sandra direct.
‘De rode sterren’ sprak een vuurstrijder. ‘Ze vallen het schild rondom de stad aan’.
‘Ze zijn hier’ fluisterde Yvette. ‘Zo snel alweer’.
‘Oh, dit wordt een lange nacht’ zei ik terwijl ik opstond. ‘Laat ze maar komen’.

Fabian

‘Tanja en Melodie kunnen gewoon hun elementen sturen’ zei Lilly terwijl ze lenzen bij mij in deed.
‘Vera en ik kunnen gewoon vechten met onze bogen, maar jij Fabian, niemand mag weten dat jij een ster bent, dus vechten met je boemerang zit er niet in. Niet totdat we het definitief opnemen tegen Hugo, tot dan heb ik hier een boog voor je met bijpassende pijlen’.
‘Ik leer je wel hoe het moet’ zei Vera met een knipoog.
Ik trok mijn ogen op, spande een pijl aan op mijn boog en staarde over de pijl heen.
‘Noem iets wat ik moet raken’ zei ik.
‘Die dikke boom daar verderop’ zei Vera.
‘Dat is te makkelijk’ zei ik bluffend.
‘Het holletje in de dikke boom’ zei Tanja toen.
Ik spande mijn boog nog scherper aan en liet toen de pijl vliegen die precies in het holletje terecht kwam.
‘Denken jullie nou serieus dat ik alleen met mijn boemerang heb gevochten’ zei ik lachend.
‘Super’ zei Lilly. ‘Dan is dat geregeld’.
‘Jongens, hebben jullie enig idee waar we nu zijn?’ vroeg Melodie plotseling.
Iedereen keek om zich heen en keek elkaar vervolgens aan.
‘Geen idee’ zei Lilly.
‘Ik heb ook geen idee’ zei Melodie.
‘Volgens mij zijn we op de plek tussen de element-loze steden en de vuurdistrict 14 in’ zei Tanja.
‘Oké, we hebben dus geen idee waar we zijn’ zei Vera die Tanja compleet negeerde.
‘Vera, je hebt Tanja gehoord’ zei ik terwijl ik haar aanstaarde.
Als blikken konden doden, was Tanja nu dood geweest, want Vera staarde Tanja woest aan.
‘Laten we dan richting het zuiden lopen’ zei Lilly. ‘We moeten de Bokkenrijders zo snel mogelijk vinden’.
‘NEE!’ riep ik. ‘De vloek werkt misschien al’.
‘De Opperster heeft Hugo nog niet vervloekt Fabian’ zei Tanja. ‘Ze zijn officieel nog niet de Bokkenrijders’.
‘Laten we toch maar snel naar het zuiden gaan’ zei Lilly. ‘Je weet maar nooit’.