01/01/2015 - Nieuwjaar

Sneeuwvlokken dwarrelen zachtjes naar beneden, een ingewikkelde dans uitvoerend voor ze de grond bereikten, al vlug vergezeld van andere sneeuwvlokken waardoor er een magisch wit tapijt ontstond. Sam wikkelde haar sjaal nog eens stevig om haar hals voor ze de voordeur opentrok en zich in de wervelwind van sneeuwvlokken begaf. Haar adem vormde witte wolkjes in de koude lucht die langzaam oplosten in het niets. Ze trachtte een vorm te creëren met de condens maar slaagde er niet in. Uiteindelijk gaf ze het maar op. De sneeuw knerpte gezellig onder haar voeten terwijl ze naar het plein liep waar ze met Levi had afgesproken om een sneeuwman te maken zodat ze even haar batterijen zou kunnen opladen voor ze weer met haar neus in haar cursussen dook.
Levi zat al op het houten bankje dat aan het plein grensde te wachten en kwam overeind toen Sam in zijn gezichtsveld verscheen. Een glimlach krulde zich om zijn lippen terwijl Sam steeds dichterbij kwam en hem uiteindelijk om de nek vloog. Levi drukte een liefdevol kusje op Sams koude lippen voor hij haar losliet en er een kinderlijke grijns op zijn gezicht verscheen.
“En nu gaan we Olaf maken,” zei hij met glinsteringen in zijn ogen. Sam glimlachte verterend naar hem, het enthousiasme dat hij uitstraalde werkte aanstekelijk en even later stond er een sneeuwman, of toch iets wat erop moest lijken, midden op het plein. Levi had een zelfvoldane glimlach om zijn lippen plakken en terwijl hij een trotse blik naar hun Olaf wierp, drukte hij Sam dicht tegen zich aan en plaatste een teder kusje op haar kruin.
“En nu nog versieren!” riep Sam enthousiast vooraleer ze van Levi wegliep en de struiken die het plein omringden indook, op zoek naar degelijke takken die ze als armen zou kunnen gebruiken. Levi ging ondertussen op zoek naar kastanjes of andere ronde voorwerpen die als ogen zouden kunnen dienen. Uiteindelijk ontbrak er enkel nog maar een wortelneus om meneer Olaf compleet te maken. Geen van beiden had er echter aan gedacht een wortel mee te brengen. Sam trok een pruillipje en keek met trieste ogen naar de neusloze sneeuwman die eenzelfde verdriet leek uit te stralen.
Out of the blue kwam Joke echter uit het struikgewas tevoorschijn met een wortel in haar hand waar ze net haar tanden in wilde zetten.
“Nee!” schreeuwden Sam en Levi tegelijkertijd en Joke zette geschrokken een stap achteruit terwijl haar hand bevroor, de wortel slechts een paar centimeter van haar tanden verwijderd.
“Mogen we die wortel gebruiken voor onze Olaf?” vroeg Sam terwijl ze Joke met puppyoogjes aankeek. Joke keek van de wortel in haar hand naar Sam en toen naar het hoopje sneeuw dat Olaf moest voorstellen. “Euh, ja, waarom ook niet?” bracht ze uiteindelijk uit.
“Yes!” riep Sam vrolijk vooraleer ze de wortel uit Joke’s hand griste en deze in het midden van Olafs gezicht plaatste.
“Pebbles, je bent geweldig,” verklaarde Levi met een brede glimlach.
Joke bekeek de twee even met een verwonderde blik aan voor ze de volgende woorden uitsprak: “Ik kwam jullie eigenlijk halen voor het oudejaarsfeestje bij Saar.”
“Nu al?” vroeg Sam. “Maar, maar ik wou nog studeren.”
“Dat zal voor morgen zijn, het is oudjaar, een beetje ontspanning mag ook wel,” verklaarde Joke. “Niet dat je daar net een gebrek aan had,” voegde ze er nog aan toe terwijl ze een sceptische blik op de sneeuwman wierp van wie de neus al een eindje naar beneden was gezakt.
Sam voerde nog even een inwendige strijd met zichzelf, maar uiteindelijk wist ze haar geweten het zwijgen op te leggen en volgde ze Joke en Levi naar Juliette die even verderop geparkeerd stond. Toen ze zich alle drie comfortabel in de zwarte auto hadden geïnstalleerd stak Joke haar autosleutel in het contact en startte de motor. Ze draaide de verwarming naar het maximum en reed toen voorzichtig weg uit de parkeerplaats. Tijdens de rit naar Mechelen hielden ze het gezellig door een minicantus zonder drank te houden en na een halfuurtje reed Juliette de parking op die aan Saars kotgebouw grensde. Ook hier dwarrelde de sneeuw in grote vlokken naar beneden. Een van die poederige vlokken landde op Sams neus en smolt van zodra het in aanraking kwam met de warme huid. Ze stapten de drempel over naar de inkomhal van het gebouw en Joke ontdeed haar sjaal van de sneeuwvlokken terwijl Levi de bel indrukte waar Saars naam naast prijkte. Even later hoorden ze een zoemer en Sam duwde de deur open. Ze namen de lift naar de vierde verdieping waar ze hartelijk werden verwelkomd door Saar, Anthony en Tasja.
Terwijl Sam en Levi het voorgerecht bereidden, maakte de rest van het gezelschap de tafel waaraan ze zodra zouden dineren, zo gezellig mogelijk. Saar plaatste een kaars in het midden waarvan het vlammetje meteen voor een intiemere sfeer zorgde. Tasja schoof een stoel naar achter en liet zich erop neerzakken vooraleer ze haar ogen gefascineerd op de vlam richtte, ongeduldig wachtend op het eten dat een heerlijke geur doorheen de keuken verspreidde. Een paar minuten later toverden Sam en Levi heerlijke Sint-Jakobsschelpen tevoorschijn.
Nadat hun buikjes waren gevuld met een heerlijk driegangenmenu dat was afgesloten met koekjestaart, besloot Anthony dat het tijd was voor een karaoke. Ze zongen luidkeels en vol enthousiasme liedjes zoals: Barbie Girl, Het is een nacht, Mia, I’m yours, Wonderwall en nog wat van die nostalgische nummers tot Saar opmerkte dat, als ze nu niet meteen zouden vertrekken, ze het vuurwerk zouden missen. Dus schakelde Anthony met veel tegenzin de stereo uit en kropen ze met z’n zessen in de kleine lift die hen veilig naar het gelijkvloers wist te brengen.
Buiten was het eindelijk gestopt met sneeuwen, de sneeuw die was blijven liggen was echter zacht en vers waardoor ze er tot hun enkels in wegzakten en slechts een paar minuten voor middernacht de parking van de match bereikten. Tot Anthony’s grote opluchting hadden ze vrije toegang en ze beklommen de trappen tot ze het hoogste niveau bereikten.
Met zes stonden ze daar, op het betonnen oppervlak dat het hoogste parkeerniveau vormde. Voor hen strekte zich de stad Mechelen uit, de Sint-Rombouts toren trok meteen de aandacht, zo parmantig vulde hij de skyline, wat overigens niet zo moeilijk was aangezien hij het enige hoge gebouw was in de nabije omgeving.
Even verderop lag de grote markt, omringt door gebouwen waarvan de gevels uit een vorige generatie stamden. Het plein krioelde van de mensen die al lachend en champagne of cava drinkend wachtten op het begin van weer een nieuw jaar. Tegenover het stadhuis hadden ze ook een podium opgesteld waar twee dj’s op waren neergestreken. De muziek die uit de boxen vloeide die links en rechts van het eenvoudige podium waren opgesteld, was echter niet zo van een hoog niveau, maar daar trokken de zes vrienden zich niets van aan.
Anthony haalde met een brede glimlach een fles cava tevoorschijn en ontkurkte deze met een mooie plof waarna de kurk de lucht in vloog, een salto maakte en nadien door de zwaartekracht naar beneden werd getrokken waardoor ze een paar meter lager op de grijze straatstenen belandde. Anthony dronk een stevige slok van de sprankelende drank vooraleer hij de fles doorgaf aan Joke. Het was een mooie avond, de lucht was helder en sterren fonkelden aan de hemel. Plotseling verstomde de muziek en een van de dj’s tikte met zijn vingers tegen zijn microfoon om de aandacht naar zich toe te trekken.
“Beste mensen, zijn jullie klaar voor het nieuwe jaar? Ik hoop van wel, want we gaan aftellen!”
Gejuich klonk doorheen de menigte dat zich op de grote markt had verzameld en een grote aftelklok verscheen op het scherm achter de dj’s. Toen begon de menigte als één man af te tellen.
“10 … 9 … 8 … 7 … 6 … 5 … 4 … 3 … 2 …”
Tasja ving de blik van Anthony en een scheve glimlach gleed om haar lippen. Anthony plaatste zijn handen op haar heupen en keek haar teder in de ogen. En toen de “O” door de menigte golfde drukte hij een passievolle kus op haar lippen. Ook Sam en Levi besloten een nieuwjaarskus te delen terwijl Saar en Joke elkaar een gelukkig Nieuwjaar wensten met een knuffel en drie kussen.
En toen begon het vuurwerk: ontploffingen klonken achter hen en Tasja maakte zich voorzichtig los van Anthony om het prachtige schouwspel dat aan de hemel verscheen te bekijken. Rode en groene vonken weerkaatsten in haar ogen. Alle zes volgend ze de banen van de vuurpijlen met hun ogen tot ze ontsprongen in prachtige kleuren. Het kleurrijke licht vulde de donkere hemel voor zo’n tien munten en toen was het voorbij. Het nieuwe jaar was officieel in gang gezet.