Aah! Mijn leven is een drama show..In tartarus!

Woedend loop ik weg. 'Lyra!' Hoor ik achter me. Ik begin harder te lopen. 'Lyra! Kom terug!' Roept Argus uit. Ik draai me om. 'Ik snap het,' Zeg ik beschaamd. 'Ik heb het fout gezien, hou nu maar je kop.' Zeg ik en ik loop weer verder. 'Lyra! Kom op, dit gaat toch niet nog steeds om wat ik gezegd heb hé?' Ik begin nog harder te lopen waardoor ik er waarschijnlijk belachelijk uit zie. 'Verdomme Lyra! Kom hier!' Roept hij uit. Ze willen je niet hebben schat, sluit je bij mij aan en je kan hem houden, als speeltje.
gealarmeerd blijf ik op mijn plek staan. Argus legt zijn hand op mijn schouder maar ik fluister 'Hou je kop.' Hij snapt duidelijk niet wat ik bedoel. 'Nyx?' Vraag ik vertwijfeld maar de stem van mijn moeder is weg. 'En bedankt!' Snauw ik naar Argus. 'Wat heb ik nu weer gedaan?' Vraagt hij. 'Je hebt mijn moeder bang gemaakt.' Zeg ik kwaad.
Als Argus grijnst moet ik moeite doen om mijn lach in te houden- wat me dus nóg bozer maakt -

Eenmaal bij Jazz aangekomen blijft ze maar sorry zeggen maar ik wimpel haar af. 'Nee, het boeit me niet.' 'Ik snap het' 'Je hoeft geen sorry meer te zeggen.'
Ik ga tegen een steen aan zitten en ik laat mijn hoofd tegen het koude oppervlak rusten. 'Lyra?' Vraagt Jazz. 'Mnmm?' Antwoord ik. 'Ben je verliefd op Argus?' Vraagt ze.
Bijna ga ik over mijn nek. 'Nee.' Zeg ik abrupt. 'Ik kan niet verliefd zijn op iemand die mij ziet als een soort monster.' Jazz schud haar hoofd. 'Wat heeft hij gezegd? Jullie zijn beste vrienden en iedere ruzie draait er weer op uit, wát heeft hij gezegd?' Vraagt ze. 'Vraag het aan he-' Ik stop met praten als Argus aan komt lopen. 'Ik weet wat er gebeurd.'
Ik slaak een zucht. 'Ja, ik ben benieuwd.' Zeg ik op spottende toon. 'Luister nou even.' Zegt hij geïrriteerd. 'Het is onmogelijk.' Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Ik bedoel, ik zou dat gezegd hebben toen we ín de grot waren toch?' Vraagt hij. 'Ja.' Mompel ik. 'Herinner jij je een echo?' Vraagt hij. Dan zie ik het in...Geen echo..Wel een grot, geen echo.
'Misschien was de grot echoloos.' Zeg ik droog. 'Je hebt het zelf gehoord, jou ontploffing echode door de héle grot.' Ik knik. Dat klopt. 'Dus Nyx wil ons tegen elkaar op zetten.'
Zegt Jazz. Ik schud mijn hoofd, zijn woorden hadden me pijn gedaan. Waar ik nog meer van schrik is dat ik mijn moeder wil verdedigen. Ze heeft geprobeerd mij mijn vrienden te laten verraden. 'Jullie hebben vast gelijk.' Zeg ik. Mijn tegenzin is gelukkig niet hoorbaar...hoop ik

S'avonds zitten ik en Argus ongemakkelijk dicht bij elkaar. 'Dus je vindt het echt niet erg..Van mij en Jazz..Niet dat we iets hebben maar wat je gezien hebt..' Ik grijns. 'Nee écht niet.' Zeg ik nogmaals. 'Maar..' De moed lijkt Argus in zijn schoenen te zakken. Dan realiseer ik me dat Jazz geroepen had dat ik verliefd op hem was..en dat ik daarom weg gegaan was...Argus is teleurgesteld! Had hij me wille zoenen..Was hij verliefd op míj? Mijn lippen vormen een brutale grijns. 'Als je nog van plan was het te gaan vragen,' Zeg ik 'Ik vind je inderdaad leuk.' Argus glimlacht. 'Ik jou ook.' Er valt een ongemakkelijke stilte...Wat nu dan? Als Argus mijn hand pakt moet ik echt moeite doen om hem niet terug te trekken, ik ben het niet gewend..nou misschien van Nico maar hij is een soort grote broer voor mij. 'Nyx gaat hier gebruik van maken en dat weet je.' Zeg ik opeens.
Meteen voel ik me schuldig dat ik het er zo uitgeflapt heb. 'Lyra, jij bent nu officieel mijn meisje, ze gaat helemaal nergens gebruik van maken.' ik kijk hem quasi beledigd aan.
'Jij bent knetter gek, nog gekker dan Jazz.' Zeg ik grinnikend. 'Dat kan.' 'Dat is.' Zeg ik. Dan begint de grond te schudden. 'Daar zal je Nyx hebben.' Zeg ik terwijl ik probeer Argus' hand heel te laten. 'Dit gaat ons nooit lukken.' Zegt Argus. 'Oh, jawel.' Zeg ik. 'Wij zijn toch niet bang in het donker.'