Klagende wanhoopsgeesten en een liefdesverdriet. Wauw we zijn weer lekker bezig

Lyra begint keihard te lachen maar ik moet me concentreren aangezien de geesten nog niet weg zijn.
"Because I'm happy
Clap along if you feel like a room without a roof
Because I'm happy
Clap along if you feel like happiness is the truth
Because I'm happy
Clap along if you know what happiness is to you
Because I'm happy
Clap along if you feel like that's what you wanna do

C'mon"

Nu verdwijnen de geesten echt in het kolkende water en begin ik ook zwakjes te lachen. Waarom voel ik me zo slap?

Klinkt de stem van Apollo achterin mijn hoofd maar ik laat niets merken aan de anderen. 'Dat was serieus het raarste wat ik ooit heb gedaan.' Zeg ik grijnzend. Argus kijkt ons grinnikend aan. 'Het zag er wel heel leuk uit hoor.' Geeft hij toe. 'En nu maar wachten tot Nyx bij ons komt he?' Zegt Lyra laconiek. 'Dus we blijven hier op haar wachten?' Vraag ik opgelucht. Lyra knikt. 'Mooi, ik ga namelijk voor geen goud meer terug naar die giftige lucht.' Zeg ik gedecideerd. Jackie en Buddy zijn ondertussen moe geworden en liggen bij het vuur te ontspannen. Wij gaan ook weer bij het vuur zitten en tot Argus en Lyra hun ontzetting nestel ik me tegen Jackie aan. 'Wat?' Ze kijken me verbijsterd aan maar dan begint Argus te grinniken. 'Je bent knettergek.' Meld hij me. Ik grijns en neem Buddy op schoot en al snel worden mijn ogen zwaar.

POV: Nyx
'Wat vertellen jullie me nou? Jullie zijn verslagen door een liedje?' Ik kijk mijn geesten woedend aan en ze deinzen angstig achteruit. 'Maar hoogheid, het was niet zomaar een liedje, het was,' De wanhoopsgeest kijkt schichtig om zich heen. 'happy.' Hij rilt. 'Ik heb ook helemaal niets aan jullie!' Dondert mijn stem. 'Sta mij toe hoogheid, we konden ze sowieso niets doen.' Zegt een kleine wanhoopsgeest. 'Hoezo niet?' Zeg ik woedend. 'Omdat u eigen dochter erbij was.' Mijn ogen worden groot van woede. 'Nee! Verdomme.' Ik bedoel, ik had erop gerekend dat ze zouden komen maar het is nieuw voor me dat mijn geesten haar niets kunnen doen. Ze kunnen haar dus wel verleiden maar niet aanvallen. Ik haal even diep adem. 'Goed, en die anderen?' Ik kijk mijn geesten neerbuigend aan. 'De zoon van Hephaistos vormt denken we geen gevaar, maar die van Apollo heeft toverspraak als ze zingt.' Vertelt een donkere geest snel. 'Maar dat is uiterst zeldzaam.' Ondanks alles ben ik toch verbaasd. 'Ja het is uiterst zeldzaam, maar niet onmogelijk hoogheid.' Zegt een geest slijmend. 'Dat weet ik ook wel.' Snauw ik hem toe. 'Oké, nog iets anders?' Voorzichtig komt er een geest naar voren. 'Ze hebben gezelschap van een hellehond en een pup.' Zegt hij zacht. Ik wuif met mijn hand. 'Daar hoeven we ons geen zorgen over te maken hoor. Hoe staat het met de andere gevangenen?' 'Ze willen nog steeds niets loslaten over hun lot.' Zegt een geest angstig. Ik begin te lachen. Hoog en kil en dan kijk ik mijn onderdanen met een triomfantelijke schittering in mijn ogen aan. 'Dan denk ik dat het tijd word om wat lokaas uit te zetten zodat ik mijn... geliefde dochter kan zien.' Zeg ik en ik lach nog een keer. Snel lachen de geesten mee. Dit is een geweldig plan. Ze willen me boos hebben? Dan kunnen ze me boos krijgen.

POV: Jazz
Ik heb, verbazingwekkend genoeg een droomloze slaap gehad en ik voel me uitgeslapen. Een gevoel wat ik al een tijdje niet meer heb gehad. Ik wissel met Lyra zodat zij kan slapen en ik ga naast Argus bij het vuur zitten. Als ik hoor dat Lyra haar ademhaling regelmatig geworden is kan ik met niet meer inhouden. 'Goed, en nu ga jij mij vertellen wat je tegen Lyra heb gezegd.' Fluister ik dwingend. Hij word rood. 'Kan je dit niet gewoon laten rusten? Ik bedoel,' Hij kijkt naar Lyra. 'ik heb het nooit zo bedoeld, ik zou dit nooit in het echt zeggen. Weet ik veel waarom ik het toen wel zei, ik was mezelf niet.' Mompelt hij. 'Kom op, als je het niet meende vergeeft ze het je vast wel, maar je zal het jezelf niet vergeven als je het me niet verteld.' Zeg ik met een ondeugende fonkeling in mijn ogen. Argus deinst quasi bang achteruit. 'Oh nee, niet de grote verschrikkelijke Jazz.' Zegt hij dramatisch. 'Ga je het me vertellen?' Ik kijk hem met een evil lachje aan. 'Nee nooit. Over mijn lijk.' Zweert hij. 'Je hebt het zelf gewild jochie.' Zeg ik terwijl ik hem bespring. We rollen samen lachend over de grond. 'Is het gezellig?' Ik schrik op van de stem van Lyra achter ons. Ze kijkt gekwetst en in haar ogen zie ik de pijn. 'Lyra, dit is niet wat je denkt,' Begin ik. 'Ik dacht dat we vrienden waren,' Onderbreekt ze me. 'Ik had het goed mis.' En dan rent ze weg. Argus zit nog steeds bovenop me en hij kijkt stomverbaasd. 'Waar ging dat nou weer over?' Ik geef hem een stomp. 'Idioot, ze is hopeloos verliefd op je.' Zijn gezicht staat nog steeds niet begrijpend. 'Ugh, hoe zij jij het vinden dat als je gaat slapen je wakker word en je je grote liefde bovenop je beste vriendin ziet zitten.' Dan dringt het tot Argus door. 'Oeps.' Hij gaat snel van me af. 'Idioot, ga dan achter haar aan.' Spoor ik hem aan. Even staat hij twijfelend op zijn plek maar dan rent hij vastberaden achter Lyra aan.