Chapter #037

'Het was echt anders zonder je.' Zei Draco. We zaten samen buiten, we waren alleen. Het avondzonnetje scheen op ons.
'Ik heb jou ook gemist, in die moeilijke tijd had ik je nodig.' Antwoordde ik en ik legde mijn hoofd op zijn schouder.
Dat vond ik nou zo fijn aan hem, hij kalmeert me als ik boos of verdrietig ben.
'Weten je ouders al wie ik ben?' Vroeg ik halflachend.
'Ja, dat weten ze al.' Zei Draco met een glimlach. 'Mijn moeder vindt het leuk, ze had het niet verwacht, een meisje.' Vervolgde hij.
'En je vader?' zei ik voorzichtig. 'Mijn vader weet het ook.' Zei Draco meteen. 'Hij begon me meteen te ondervragen, hij is bang dat ik meteen verliefd ben enzo.'
'Hoezo zou je niet verliefd mogen worden? Ik werd al de eerste dag dat ik je kende al verliefd.'
'Echt?' Vroeg Draco verbaasd. 'Want je liep weg toen euh, jeweetwel.' Hij durfde het niet eens te zeggen, schaamde hij zich ervoor?
'Ik was elf.' Lachte ik. Draco lachte nu ook een beetje met een roze kleur op zijn wangen.
'Ja dat weet ik. Maar nu ben je dertien, toch?' Zei hij, en aan zijn blik te zien was hij alweer wat van plan en ik rolde met mijn ogen.
'Ja, ik ben dertien, hoezo?' Zei ik.
Hij aaide met twee vingers over mijn wang, en ik werd meteen weer rood.
'Ik kan niet geloven dat je weer terug bent.' Zei Draco terwijl hij naar de ondergaande zon keek.
Ik lachte hardop en wreef door zijn haren. 'Geloof je het nu wel?'
'Ja, zo ken ik je weer.' Zei Draco lachend en hij kietelde me in mijn nek. 'Nee!' Riep ik en ik rende weg.
'Ik krijg je wel!' Riep hij en rende me achterna. natuurlijk haalde hij me meteen in.