17.

De dokter kwam aanlopen, hij keek niet bepaald vrolijk. Hij keek ons eerst allemaal een voor een aan, en begon moeizaam te praten:

Dokter: het spijt me zeer om jullie te mededelen dat mevrouw het niet heeft gehaald. Jullie kunnen nu nog haar kamer in gaan. Maar na een uurtje moet iedereen van de kamer verwijdert zijn. Gecondoleerd nog.

Toen ik dat hoorde stortte mijn wereld in elkaar. Ik was opgestaan maar viel direct weer op de grond. Het enigste wat ik kon doen was huilen. Ik begon gek te worden, ik bleef maar huilen en schreeuwen. alles was helemaal wit geworden en de tranen vielen naar beneden. 
Ik heb hem nog nooit zien huilen! Het doet pijn, erg veel pijn. 
Nooit had ik gedacht mijn moeder zo snel te verliezen, wat had ik verkeerd gedaan dat dit moet gebeuren. Ik keek op en zag mijn vader op de grond liggen. Fuck!
Ik stond moeilijk op en vloog naar hem toe. Hij was flauwgevallen, mijn vader was een sterke man, hoe kon dit gebeuren? Ik schreeuwde zowat het hele ziekenhuis bij elkaar, er kwamen 2 zusters aan rennen. Ze piepte een dokter op en ondertussen probeerde ze van alles bij mijn vader.
Ze namen mijn vader mee en ik keek achter me, Nathalie.! 
Nathalie zat nog steeds op dezelfde positie als voorheen. Ze had zich helemaal niet verroerd. 
Ik wist dat ze het moeilijkst had, zij was mamma's kleine Prinses.
Dat wist ik als beste. Ik stond op en liep naar der toe. 
Ik keek der aan, maar ze keek mij niet aan. Ik probeerde zijn hoofd omhoog te duwen via zijn kin. Maar toen deed ze iets wat ik nooit van der had verwacht. Ze duwde me hardhandig weg. Ik kwam met mijn hoofd tegen een kar aan die daar op de gang stond.het deed pijn, maar het feit dat Nathalie het had gedaan deed me meer pijn. Ik keek der geschrokken aan. Ik zag dat zij ook geschrokken was. Ik keek hem nog even aan en stond op en rende weg. Het ziekenhuis uit. 
Ik rende en rende. Tot dat ik moe werd. Ik keek om me heen en zag stukje verderop een bankje. Ik liep er rustig heen en ging erop zitten.
Waar ik was? Weet ik zelf ook niet.! Ik rustte wat uit en stond op. Ik ben verkeerd bezig, ik moet afscheid gaan nemen van mijn moeder. Dit kan niet zo. En mijn vader dan? Hij heeft het al helemaal moeilijk, hij ligt nu zelf ook in het ziekenhuis, hem wil ik niet kwijt. Dan heb ik niemand meer. Ik stond op en wou lopen, wacht. Ik weet niet eens waar ik ben. Ik keek om me heen maar niets kwam me bekend voor? Ik liep een stukje en zag daar een vrouw met een man samen duwend een babywagen. Ik liep snel naar hun toen en vroeg de vrouw vriendelijk waar we ons bevonden. Ze keek me eerst beetje raar aan en antworde dat we een groot stuk achter de ziekenhuis bevonden. 
Ik vroeg haar hoe ik terug naar het ziekenhuis kon. Ze vertelde me nauwkeurig hoe ik moest lopen en ik bedankte haar vriendelijk. Ze knikte met een glimlach en ik liep door. 
Nou eigenlijk rende ik naar het ziekenhuis, ik herkende de buurt weer. En ik liep snel naar boven. Ik liep naar waar mijn moeders kamer was en zag daar niemand meer zitten. Ik deed voorzichtig de deur open en zag daar iedereen. Al mijn zussen, alleen mijn vader was er niet, die lag waarschijnlijk nog in zijn eigen kamer. Ik ga daar strakjes dan maar langs. 
Ik liep naar het bed van mijn moeder en zag haar daar liggen. Ik keek haar huilend aan. En kuste haar op der voorhoofd. Ik liep met een gebroken hart de kamer uit.
Ik liep naar de balie, en vroeg de balie werkster naar de kamer waar mijn vader lag. 
Ze keek me beetje pijnlijk aan en zei me dat ik maar eerst naar de dokter langs moet. En ze wees me waar ik moest zijn. Ik knikte snel naar haar, en ik liep met trillende benen naar de kamer van de dokter toe. Ik klopte op de deur en deed de deur daarna open. Ik zag inderdaad de dokter daar zitten. Dezelfde dokter die me net slechte nieuws over mijn moeder gaf, en nu waarschijnlijk weer slecht nieuws gaat geven.
Misschien wel hetzelfde nieuws?



Rida: 

Denise was de volgende dag niet op schoo. Hmm wat zal er aan de hand zijn?
Ik had mijn hoofd niet echt met school. Ik dacht de hele tijd aan wat er met Denise zou kunnen zijn,?
Pff, Denise je hebt me. 
Maar never dat ik het haar zeggen.! Ik doe niet aan meisjes. Haha nee, ben ook geen homo. Ik bedoel ik doe niet aan relaties. Om 2 redenen die sterk met elkaar te maken hebben. 
1: geen vertouwen meer
2: ze bedriegen je alleen maar

Dat wijf had me dik genaaid. Ze was alleen af op mijn geld, en aandacht. 
Op mijn vorige school was ik de mooiboy. En wie met mij omging was er ook een,
zij ging met mij om alleen daarvoor. En toen, toen dumpte ze me als een vuilniszak bij de vuilniscontainer.! TFOE!! ik haat haar sinds dien zulke wijven als haar.! 
Maar Denise, wekt soms gevoelens bij me op die ik ook voelde voor haar. ! 
Wajoo, als iemand hier achter komt ajoo! Ze gaan me uitlachen! 
Pff...Wat is liefde toch soms zo ingewikkeld.!
De bel ging, mijn laatste les was afgelopen. Ik stond op en pakte mijn spullen en liep de school uit. 
Ik bleef maar lopen totdat ik bij het ziekenhuis uitkwam. 
Ik keek naar binnen en zag daar Denise zitten samen met 2 meiden naar buiten lopen. 
Ik bleef even kijken, maar zag een van die 2 meiden gevaarlijk aan kijken dus liep ik maar door. 
Ik keek nog 1x achter om en zag ze alle drie in stappen. 
En reden weg. Hmm? Wat moet ik hier van denken. 

Denise:

Ik deed mijn ogen open en voelde dat ik op een bed lag. Ik keek om mij heen en merkte dat ik in de ziekenhuis lag.!? Huh?! Ik keek nogmaals om me heen ter bevestiging en ja ik lag er echt. Ik drukte op de knopje zodat de zuster kwam. Even later ging inderdaad de deur open maar kwam er geen zuster binnen maar 1 van me zussen. Jammer genoeg geen Nathalie. 
Het was joelle. Ze keek me verdrietig aan en liep naar mijn bed toe.

Joelle: gaat het zusje?
Ik: ja ik voel me beter. Waar is iedereen?
Joelle: Nathalie is weg. Waar weet niemand, we brengen jou zo thuis en gaan hem dan zoeken.
Ik: Ajoo. Waar kan ze zijn. Iemand help ons in deze moeilijke tijden.! 
Joelle: doe maar rustig aan zusje. 
De zuster kwam naar binnen en controleerde me voor de laatste dingetjes en ik kon alweer vertrekken. Ik liep met joelle en Shirley het ziekenhuis uit, Zonder vader en zonder Moeder.

Paar maanden later.

Ik ging weer gewoon naar school. Met Rida ging ik beter om. Hij was als een broer voor me. Maar ik had nog steeds gevoelens voor hem , ik probeerde ze te verbergen en weg te stoppen maar het lukte niet altijd. Met school gaat het niet helemaal goed. Dit jaar red ik denk ik niet. Maar Rida helpt me erg goed. Met mijn zussen heb ik nu een hechtere band. Joelle gaat binnenkort al trouwen. Shirley doet nu normaal tegen me. Nathalie, Nathalie is niet meer dezelfde persoon als ze was. Hij is mentaal gebroken. Ze eet weinig praat weinig. Kortom leef weinig...ze sluit zichzelf de heletijd op in zijn kamer. Alleen ik mag af en toe naar binnen. En dan is het voor heel snel en dan moet ik al weer weg.

Einde van het schooljaar kwam al in zicht. Ik zat naast Rida bij wiskunde les toen mijn mentor naar binnen kwam lopen. Ik moest mee lopen. Ik stond op en Rida zei me dat ik me spullen hier kon laten dat hij ze wel mee neemt. Ik knikte lief naar hem en liep gauw met mijn mentor mee.
Hij moest met me praten over de gang van zaken. Hij wist over het overlijden van mijn ouders en hield daar erg veel rekening mee. 
Maar toen begon hij over iets heel aparts te praten.?
Hij begon opeens over liefde te praten. Ik antwoorde kortaf en keek hem raar aan,. Toen de bel ging stond ik snel op en zei als smoes dat ik nu een toets heb. Ik vloog het lokaal uit naar de deur waar ik zoals gewoonlijk op Rida zat te wachten, we hadden pauze mijn mentor is af en toe zo dom. Maar goed ook  
inderdaad kwam Rida een momentje later aan lopen hij had me tas als een wijf aan en kwam zogenaamd heupwiegend naar me toe. Ik moest lachen maar mijn lach verdween als snel toen ik mijn mentor daar weer zag staan. Ik zei tegen Rida dat we naar de mac ging bij park dat ik hier niet meer wilt zitten. Hij knikte alleen en we liepen samen weg. In de mac vertelde ik hem wat er gebeurt was. Hij stond woest op en rende richting school. Shit. Ik rende achter hem aan. Ongeluk boven ongeluk stond mijn mentor nog bij de deur. Het was zo een miezerige pedo.
Walg van hem. Rida vloog direct op hem en begon hem in elkaar te slaan. De mentor schreeuwde het uit van de pijn. Ik schreeuwde heel hard Rida. En ik barstte in tranen uit. Toen pas werd Rida uit zijn trans gehaald. En stond op van de mentor. Spuugde nog op hem en liep naar mij toe. Hij tilde me op en bracht me weg van daar. Terug in de mac, bleef hij me troostten. Totdat ik weer helemaal okey was liet hij me los. 
Ik bedankte hem maar zei dat dat niet hoefde !!
Hij keek me zogenaamd boos aan en zei dat ik mijn mond moest houden en dat ik altijd bij hem moest komen als er nog iets is. Ik bedankte hem , ik was helemaal rood. Vooral nadat hij een knipoog gaf. 

Een maandje later:

de mentor was ontslagen en hij was terecht in het ziekenhuis zijn neus was gebroken. Rida had gelukkig niet veel problemen gekregen. 

Ik liep naar huis. Ik kwam daar mijn schoonzus tegen. De bruiloft was geweest, 
het was een schat van een meidd! Ik zag haar gewoon als een echte zus.
Ik groette haar. En ging naar binnen naar mijn kamer. Ik liep langs de kamer van Nathalie en ik hoorde gesnik. Ik liep de kamer in zonder te kloppen. Ik zag der op zijn bed zitten te huilen.
Ik kreeg ook tranen in mijn ogen, en ik ging naast der zitten. Zo zaten we in elkaars armen te huilen. Wachtend wat de toekomst ons nog gaat brengen.