De Zuidelijke Waterstam - 72

Lizzie pov

In gedachten verzonken liep ik weer naar de stam. Hoewel ik bij de andere gevangen nooit lang hoefde te twijfelen om hen vrij te laten, had ik bij die Jirou nog steeds een dubbel gevoel. Natuurlijk had hij geleden in de oorlog en een deel van de dingen die hij gedaan had waren perfect te begrijpen, maar dat nam niet weg dat hij het grootste gevaar voor opstand vormde. Ik zuchtte. Als we hem niet zo erg nodig hadden, zou ik niet erg geneigd geweest zijn hem meteen met zijn hele familie te laten praten. Niet dat ik niet begreep dat familie belangrijk was bij zo’n beslissing, mijn ouders hadden Keylina ook nodig destijds in de waterstam. Maar Keylina was één belangrijk persoon en Jirou vroeg er heel wat meer. Ik zuchtte. Ik wist dat Yue me zou vervloeken omdat ik zo dacht. Misschien was ik toch meer ingeburgerd geraakt in de Vuurnatie dan ik zelf dacht, meer veranderd.

Sicho’s vrouw kwam meteen recht toen ik haar zei dat haar zoon haar wilde spreken.
“Nu?”, vroeg ze opgetogen. Ik knikte en moest onwillekeurig glimlachen om haar enthousiasme. Ze keek aarzelend naar Katara en de twee jonge watermeesters die ze les gaven.
“We redden ons wel even”, zei Katara met een glimlach. “Ga maar.” Ze haastte zich meteen de iglo uit en wilde naar de gevangenis lopen, maar ik hield haar tegen.
“Uw zoon heeft ook naar zijn vrouw en kinderen gevraagd.”
“Moet ik ze gaan zoeken dan, mogen ze mee?” Ik knikte. Ze liep zo snel ze kon het dorp door en vroeg aan iedereen waar haar schoondochter en kleinkinderen waren. Het duurde een tijd eer ze hen gevonden had, maar daarna haastten we ons naar de gevangenis.
“Maar waarom moeten wij naar de gevangenis?”, vroeg Jirou’s jongste zoontje. “We zijn toch niet stout geweest.”
“We gaan papa bezoeken”, zei zijn moeder met een glimlach.
“Echt?” De kinderen keken elkaar en renden naar de gevangenis. Ik grinnikte zacht. Ik begreep best dat ze uitgelaten waren.