Hoofdstuk 1- Valentijnsdag

Het was 14 februari. De rottigste dag van het jaar naar mijn mening. Ik keek uit het raam. Het was het vijfde uur, we hadden les in het computerlokaal, wat ik niet heel erg vond, want dan kon ik mooi onopgemerkt andere dingen doen achter mijn computer. Bailey, met wie ik al sinds de kleuterklas bevriend was was constant aan het praten over haar valentijn, Chris. Ze was al een half jaar met hem samen en ze waren een heel schattig stel. Maar vandaag was ik alleen maar chagrijnig. Meneer Munro kwam het lokaal binnen en zette zijn tas op tafel. Bailey was meteen stil. Meneer Munro keek de klas in. 'Goedemorgen iedereen'. Iedereen bleef stil. Iedereen was natuurlijk bezig met zijn of haar valentijn. Zucht.. Idioten. Meneer Munro begreep het en knikte kort naar me toen ik me omdraaide en in plaats van naar buiten naar voren in de klas keek. Ik keek meteen op mijn computerscherm. 'Vandaag gaan we een online test over de renaissance maken om te kijken hoeveel jullie al van dit nieuwe onderwerp weten, in de renaissance veranderde er namelijk veel in onze literatuur. O, en niet te vergeten, jullie leveren jullie zelf geschreven verhaal in' Ik keek weer naar buiten. Er zat een meisje op een van de betonblokken voor school. Achter haar kwam een jongen aanlopen. Hij verraste haar en ze kusten. Typisch. 'Als iemand mij ooit leuk vind, moet ie niet zo typisch doen hoor.' Fluisterde ik Bailey toe. Ze keek me raar aan 'dat is toch schattig? Ach, iedereen zo zijn eigen smaak van romantiek.' Ze keek op haar telefoon en liet me het kleffe berichtje zien wat Chris net gestuurd had. 'Niet vandaag Bailey.' Zei ik nors. Ik startte de test op waarvan meneer Munro het webadres net op het bord had gezet. 'Jezus wat ben jij chagrijnig zeg.' Zei Bailey. Dat klopte, ik was ook chagrijnig. Ik verdiepte me in de test en vulde mijn email-adres in en drukte daarna ik op verzenden. De rest van het uur keek ik uit het raam, tenzij ik het idee had dat meneer Munro aan het kijken was of ik wel aan het werk was. Aan het einde van het uur leverde ik mijn verhaal in. Het was een kort verhaal over een meisje die op zoek ging naar haar vader maar daarbij erachter kwam dat hij overleden was. Het was een best zielig verhaal.
Het was pauze, ik liep met Bailey naar buiten. Chris kwam aangesneld. 'Hello there!' Ik gunde hem een duidelijk gefakete glimlach en hij gunde mij er een waarin hij liet zien dat hij zijn humeur niet liet verstoren. Bailey gaf Chris een knuffel en ze kuste hem. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg. Ik zei Chris en Bailey gedag en liep naar binnen. In de hal kwam ik meneer Munro tegen. Hij keek me aan op de manier dat hij wat wilde zeggen, ook dat nog. Ik haatte het om met leraren te praten. Ik stopte. 'Dus.. Je was er niet echt bij deze les, alles ok?' Ik moest lachen om de manier waarop hij ok zei. Een leraar. Ha, wat een grap. 'Alles is 'ok', mijn humeur is alleen wat slecht vandaag.' Ik lachte vriendelijk en maakte aanstalten om verder te lopen. 'Oke, mooizo' hij lachte en liep ook weg. Zo. Dat was ongemakkelijk. Voor mij dan. Hij knoopte zelf zo'n dom gesprek met mij aan. Meneer Munro moest altijd zo'n klein gesprek met mensen aanknopen, het was zo'n leraar die dat nu eenmaal deed.
In de hal liep Mason, helaas een klasgenoot van mij. Hij had een groot bord in zijn armen met VALENTIJN GEZOCHT erop. Ik liep met een grote boog om hem heen. En toen stond ie voor me. 'Aha, misschien jij Lauren?' Ik griezelde bij het idee dat dit pukkelhoofd mijn valentijn zou zijn en duwde hem aan de kant. Met versnelde pas liep ik weg. 'Ik wacht nogsteeds op een antwoord schat!' Gilde Mason naar me. Wel godver- 'Lauren wil jou niet, ze valt niet echt op jou ofzo...' Bailey stak haar neus in de lucht zoals alleen zij dat kon. Mason bleef verstomd achter. 'Bailey, je bent een held.' Zei ik tegen Bailey toen ze naast me kwam lopen. Ze lachte 'Weet ik toch'. Ja, dat wist ik, ze hielp me wanneer ik haar nodig had, en daarom waren we vriendinnen. 'Dus, mag ik je nu omdat ik je heb geholpen net een vraag stellen?' Aan Baileys ogen te zien ging het over valentijnsdag. 'Oke, maar alleen deze vraag dan.' Ze stond blijkbaar al de hele dag te trappelen om dit aan mijn chagrijnige ik te vragen. 'Dus, oke, Lauren, heb jij een valentijn of ga je iemand iets sturen?' Deze vraag had ik helaas al verwacht. Ik besloot haar gewoon de waarheid te zeggen. 'Ik heb geen valentijn nee, en ik ga ook niemand iets sturen want ik vind niemand op dit moment leuk.' Bailey leek teleurgesteld. 'Maar hee, Bailey als jij een jongen was had ik het wel geweten!' Ik gaf haar een zachte stomp en we schoten allebeide in de lach.
Tijdens kunst werden we in groepen opgedeeld om de opdracht uit te voeren, een landschap tekenen met diepte. Ik werd ingedeeld bij Bailey, natuurlijk, Cia en Derek. Cia was een ongelooflijke tuthola, en Derek een van de saaiste personen die ik kende. Bailey en ik schoven aan bij Cia en Derek en Derek begon over zijn ideeën over de opdracht te praten. Cia deed haar lipgloss en bemoeide zich nergens mee. Bailey deed alsof ze geïnteresseerd was, maar ik zag dat ze een gaap onderdrukte. We waren al een tijdje bezig om een opzet te maken voor onze tekening toen Cia zich opeens mengde bij de groep. 'Derek, wie uit deze klas vind jij het knapst? Ik bedoel, wie je valentijn wel zou kunnen zijn natuurlijk vandaag.' Derek werd rood. 'Moet ik dat echt nu hier zeggen?' Cia knikte en maakte haar ogen tot spleten, op zo'n manier van 'als jij niets zegt dan zet ik je publiekelijk voor gek' Cia was wel zo'n meisje die dat soort dingen zou kunnen doen. Derek slikte. 'Oke dan. Ik vind Bailey het knapste meisje van de klas, zij zou mijn valentijn kunnen zijn.' Mijn hand schoot voor mijn mond om mijn lach te onderdrukken. Bailey haar mond viel open. 'Derek, ik heb een vriend.' Derek haalde zijn schouders op. Cia haar ogen gingen van Derek naar Bailey en vervolgens naar mij. 'Lauren, nu ben jij aan de beurt, vertel eens.' Ze kneep haar ogen weer tot spleetjes. 'Ik zou niemand uit onze klas als mijn valentijn willen, sorry.' Ze hield haar hoofd even schuin alsof ze nadacht of ik de waarheid sprak of niet, maar besloot toen dat ik de waarheid sprak. 'Saai hoor...' Ze pakte haar lipgloss weer op. Toen legde ze die weer neer. 'Wacht eens, Lauren, ik heb een andere vraag.' Nee toch, dat had ik weer. 'Wie van de leraren op school vind je het knapst?' Ieuw Cia, leraren? Mijn blik moest wel heel erg vragend zijn want ze begon verder te praten 'Ik bedoel meneer Riggs is nog maar 25, of meneer Munro, die is 20 toch? Wij zijn 18 en dan is het best ok om ze ook als gewone jongens te zien toch? Oef, onze gymdocent, die stagiair bijna vergeten! Die ene knappe, Carl toch?' Ik ging naar achteren in mijn stoel hangen, hier had ik geen zin in. Bailey duidelijk wel 'Ja! Carl is best knap ja! Ik bedoel niet zo knap als Chris, maar hij kan er zeker mee door. Meneer Munro, die is echt best cute ja. Meneer Riggs is blond, ik val op donker.. Maar zijn ogen zijn wel mooi hoor.' De bel ging. Godzijdank. Derek leek even opgelucht als ik was. Ik haatte deze dag zo verschrikkelijk. Mijn telefoon trilde. Ik had een mail. Gatver, weer irritante spam over valentijnsdag. Ik stopte mijn telefoon weg, thuis keek ik wel even wat het was.
Leroy Godwinson. Ik was vroeger zo verliefd op hem geweest. Hij niet op mij hoor, maar ik vond hem gewoon geweldig. Nu snapte ik niet helemaal meer waarom ik hem geweldig vond. Hij was knap, maar dan had je het ook wel gehad. Leroy vertoonde altijd ongelooflijk macho gedrag, en had elke week wel een ander vriendinnetje om mee te pronken. Toen ik langs hem liep gaf hij mij een dikke knipoog. Wat? Wacht even. Leroy Godwinson flirtte met mij? Hier klopte iets niet. Als hij mij maar niet 'wel leuk' of iets dergelijks vond. Ik moest niks van hem hebben. Ik werd op mijn schouder getikt. Leroy stond achter mij. 'Hee buurmeisje van me!' Zei hij opgewekt. Bijna vergeten te vertellen, Leroy woont drie huizen verderop in dezelfde straat als ik, we zaten vroeger in dezelfde klas, daarom kent Bailey hem ook en mogen we hem beiden niet. 'Hee' zei ik, zo kort mogelijk, dan ging ie vast snel weg. 'Vandaag is het echt een speciale dag nietwaar?' Hier ging ik niet zo makkelijk vanaf komen. 'Ik heb geen idee waar je het over hebt Leroy' hij leek teleurgesteld. 'Nou, als je maar weet dat ik je best wel oke vind!' Zei hij met een grijs en hij liep weg. Ik werd rood. Waarom werd ik rood? Bailey kwam net vanuit Geschiedenis en ze liep op me af. 'Hee, heb je een valentijn of zo? Je bent net een tomaat Lauren.' Gelukkig was het Bailey maar en niet Cia of een dergelijk persoon. 'Leroy kwam even meedelen dat hij me wel oke vind.' Ik haalde mijn schouders op. Bailey was nu al een stuk minder enthousiast. 'Oh, Leroy maar? Jij bent veel te leuk voor zo'n type als Leroy Godwinson joh.' Ik was het met haar eens, niet dat ik mezelf nu zo leuk vond, maar ik vond Leroy en mij gewoon niet goed bij elkaar passen. Leroy was sportief, populair en knap. Alles wat ik niet was. Jezus, ik was net een 14 jarige.
Tijdens gym werd ik gek van Cia die overdreven veel haar best deed om op te vallen tegenover Carl en steeds hulp moest hebben. Derek stond naast een paar andere klasgenoten, waaronder Mason en twee andere jongens, Evan en Greg. Hij kon nu na zijn bekentenis die hij onder kunst had gedaan ongelimiteerd naar Bailey staren. Bailey werd er gek van. Het was grappig om te zien hoe erg Cia haar best deed om aandacht van Carl te krijgen terwijl het duidelijk was dat hij haar niet als meer dan een leerling zag. Hij keek wel steeds naar Theresa, een superknap meisje met een olijfkleurige huid en groene ogen. Haar haar was van nature golvend en had een donkerbruine kleur. Ik deelde Bailey mee wat me opviel en maakte haar hier iets blijer mee, aangezien ze niet wist wat ze moest doen met Derek, die het blijkbaar niet een tegenhoudend feit vond dat Bailey al een vriend had. Hij was echt net een kleuter nu, vond ik dan.
Ik pakte mijn fiets uit het fietsenhok toen ik Evan langs zag lopen. Hij had wel iets mysterieus. In de eerste twee klassen zat hij bij mij in de klas, en toch kende ik hem niet zo goed. Zijn glimlach was heel schattig en hij had mooie open ogen. Hij zou nog het beste mijn valentijn kunnen zijn als ik móést kiezen dan. Hij glimlachte naar mij. Ik glimlachte terug. 'Hee Evan!' Hij liep naar mij toe. 'Hee Lauren, hoe gaat het? Al veel geheime minnaars vandaag?' Ik schudde mijn hoofd 'Geen enkele, jij dan?' Evan schudde zijn hoofd ook. 'Nee ik ook niet. Maar waarom jij geen valentijn hebt is mij een raadsel!' Zei hij en hij liep weg na me een dikke knipoog te hebben gegeven. Ik bloosde. Bailey kwam aangesneld en pakte haar fiets. 'Dus, Lauren, vertel!' Ze stond te trappelen om erachter te komen waarom ik weer bloosde. 'Evan is best een leuke jongen...' Zei ik voorzichtig. Bailey sprong op en neer als een kleuter. 'Jaaa! Lauren je vind eindelijk iemand 'wel leuk'! Evan is ook knap hoor, wat zei hij net tegen je?' Ik begon weer te blozen terwijl ik tegen mijn fiets aan leunde. 'Dat hij het een raadsel vind waarom ik geen valentijn heb'. Bailey hield haar hoofd iets gekanteld terwijl ze me weer aankeek. 'Jullie zouden zo cute samen zijn!' Ze ging op haar fiets zitten. 'Kom je nog, of blijf je hier nog even dromen over Evan?' Ik ging op mijn fiets zitten en fietste dromerig weg. De hele fietstocht naar huis praatte Bailey toch over Chris. Dat mocht van mij, zolang ik maar over Evan na mocht denken.
Toen ik thuis was liep ik zonder gedag tegen mijn broer te zeggen meteen naar boven, ik maakte vrolijk mijn huiswerk en tekende de voorkant van mijn wiskunde schrift vol met hartjes. Ik was net een 14 jarige, inderdaad. Maar dat was ook gevaarlijk, want vond ik hem echt leuk of was dit een soort bijeffect van valentijnsdag? Toen mijn broer 's avonds riep dat we moesten koken en ik legde mijn schrift met hartjes tussen de andere boeken en liep maar beneden.