16.

Denise: Nathalie en ik zitten alweer in de ziekenhuis. Met mijn moeder gaat het slechter. 
Ze is nu op het intensive off care?
Ze wordt nu elke moment in de gaten gehouden. Pff. Waarom moet zoiets mij nou overkomen. Doe ik eindelijk weer iets leuks dan moet er weer iets slechts gebeuren. Ik hoop zo dat het goed komt met mijn moeder.Ik keek Nathalie even aan, ze is echt verandert de laatste tijd. Ze heeft al een tijdje der haar nii meer gedaan en heeft 2 verschillende sokken aan. Der ogen keken dof voor zich. Terwijl zij altijd de clown was. Met mijn andere zussen gaat het bijna hetzelfde. Alleen verzorgen zij zich wel gewoon. Het is eigenlijk wel grappig dat ik alleen met Nathalie om kan gaan.
Mijn vader zat recht tegen over ons. Met hem gaat het slecht. Hij kan het niet aan dat zijn vrouw ziek is. Even later zie ik een paar dokteren naar het kamertje rennen waar mijn moeder ligt.
WTF??

Nathalie:

Ik kreeg het even warm en k werd even duizelig toen ik het nieuws hoorde over mijn moeder. Ik belde mijn zusje op. Ze streste hem helemaal. Tsjaa. Het is onze moeder.
Ik haalde haar op van de maccie waar zij was. Ik had geen zin om te vragen met wie ze was. Maar ik zag wel een bekende kop daar zitten. Vanwaar ik die kop ken weet ik niet? Maar, ik haalde haar op. Ik keek haar en ze had al gehuild. Waarom moet ze dit meemaken. Waarom Moeten WIJ dit meemaken?


Rida:

ze excuseerde zich en liep direct naar buiten. Ik was vastgeplakt aan mijn stoel. En zelf vond ik het ook niet het goede moment om haar te vragen wat er aan de hand is. Even later zag ik dat ze instapte in een auto. Ik keek om en zag de zelfde meisje als in de Mac. Hmm het is haar zus.
Waarom geef ik eigenlijk zoveel om haar. ? Verliefd ben ik zeker niet. Ik geef gewoon om haar als een zus. Toch?

Nathalie: 

toen we in het ziekenhuis aan kwamen. Zagen we ons Vader daar al zitten. Ik groette hem met een kus op zijn voorhoofd, Denise ook. Maar die ging daarna gelijk zitten. ze heeft de hele weg gehuild. Ik ging naast haar zitten. En trooste haar. Toen ik merkte dat ze was gekalmeerd liet ik haar weer los. 
Ik keek even om me heen. En ik voelde Denise's ogen op mij gericht. Ik durfde niet eens terug te kijken. Want ik wist wat ze dacht. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door heel wat voetstappen ik keek op en zag dat er allerlei doktoren een kamer in rende. 
Wacht, Dat is niet zomaar een kamer. Dat is Mamma's kamer!
Mama, Zo noemde ik haar toen ik klein was. Zo noemde ik haar als ik iets verloren was.
Nog even en ik verloor haar.