W84

De rest de mensen haastten zich de koepels in. Bloom en de anderen stegen op en haalden de overblijvers uit hun huizen, voornamelijk zwaar gewonden.

Zodra ze terug bij de koepels waren, landden ze erin en Tecna liet het platform verdwijnen.
“En nu?”, vroeg iemand.
“Oeh, de Alimightixfee heeft ze te pakken!”, klonk plots een krasserige stem.
“Allemaal mooi bijeen, kunnen we hen eens lekker pijn doen!”
“Nee!”, schreeuwde Bloom.
“Ah toe, daar had je ons toch voor geroepen?”
“Ja, hou toch op met die mensen voor de gek te houden!”
“Wat? Laat ons vrij!”, schreeuwde iemand nu. Zowat iedereen rende naar de rand van de koepels en begon er vreselijk hard op te bonken.
“Laat ons gaan!”
“Vuile Almightixfee!”
“Smerige heks!”
“We willen je hier niet!”
“Maak dat je wegkomt!”
“Haal die monsters hier weg!”
“Bloom!”, schreeuwde Musa, over het kabaal heen. Ze moest haar magie gebruiken om zich verstaanbaar te maken, vanuit die andere koepel. “Haal hulp! Dit kunnen we niet alleen!”
“Stuur die feeksen weg!”, schreeuwde iemand uit het dorp.
“Laat ons gaan!”, vulde een ander aan. Bloom haalde diep adem.
“Ga”, riep Tecna in haar oor. Bloom knikte en verdween naar Red Fountain, recht naar het kantoor van Saladin.

“Bloom! Wat doe jij hier? Wat is er?”
“Problemen”, zei ze. “Die feeksen weer. Op onze missie. We kunnen hen niet alleen aan.”
“Haal Griffin en Faragonda”, zei Saladin meteen. “Ik waarschuw Codatorta.”
“Oké”, zei Bloom zacht. Ze verdween naar Alfea.

“Bloom? Wat doe jij hier?” Faragonda keek geschrokken op.
“Problemen”, zei ze zacht. “We, we moesten op missie…”
“Ja, voor de cursus, een dorp helpen met hun beveiliging”, zei Faragonda meteen.
“Ja, wel, we kregen een iets andere missie, een dorp waar Codatorta geen gewone derdejaars op af durfde te sturen.”
“Wat is er daar dan?”, vroeg Faragonda gefronst.
“Feeksen”, zei Bloom. “Of, nou ja, ze lijken toch hetzelfde als…”
“Hemeltjelief”, mompelde Faragonda.
“Ik moest u halen van Saladin”, zei Bloom zacht. “U en Griffin.”
“Ja, natuurlijk, we hebben haar hulp nodig”, zei Faragonda. “De jongens en je vriendinnen, zijn ze gewond?”
“Nee”, zei Bloom. “Die feeksen… Ze hebben het dorp aangevallen, maar…” Bloom begon zachtjes te huilen. “Ik kreeg uiteindelijk de dorpelingen overtuigd zich in de koepels te verschuilen, nadat de feeksen een vrouw in zo’n coma gebracht hadden waar iedereen bij stond. Maar… die feeksen hebben de dorpelingen wijsgemaakt dat ik opdracht gegeven heb en…”