Bad guy or good guy. I don't know anymore

Als Sera me wakker maakt voor de volgende wacht is ze erg stil. 'Is er wat?' Ik kijk haar onderzoekend aan. Ik kende haar langer dan vandaag en ik zag dat ze ergens mee zat. Ze zucht en kijkt me aan. Dan pakt ze mijn hand. 'Kom ik moet je iets vertellen.' Ze trekt me mee naar een afgelegen stukje. 'Wat is er aan de hand?' Vragend kijk ik haar aan. Ze haalt diep adem en dan vertelt ze me alles. Als ze klaar is sta ik als versteend aan de grond genageld. 'Maar dat kan toch niet?' Fluister ik ontkennend. 'Ik bedoel, ik dacht dat hij mij ook leuk vond en...' Een snik breekt mijn stem en een traan rolt over mijn wang. Sera trekt me tegen zich aan. 'Het spijt me, maar ik kon dit gewoon niet voor me houden, je kan maar beter oppassen. Ik wil niet dat er weer iets met je gebeurt.' Mompelt ze. 'Gelukkig heb ik jou. Je bent de beste zus die iemand ooit kan hebben.' Zeg ik terwijl ik me nog even laat knuffelen. Dan recht ik mijn rug, mijn wacht was nu, met Eric. 'We moeten terug.' Zeg ik terwijl ik mijn wangen droog.

Amy is al gaan slapen en Eric zit al bij het vuur. 'Hey, als het niet gaat ga ik wel hoor.' Bood Sera aan. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik wil me niet anders gedragen.' Zeg ik vastberaden. Sera gaf me nog 1 knuffel en verdween toen in de tent. Langzaam loop ik naar het vuur. 'Hoi.' Zegt Eric terwijl hij me doordringend aankijkt. Ik wend mijn blik af. 'Hey.' Zeg ik terwijl ik ga zitten. 'Weet je, ik weet nog helemaal niets over jou. Alleen over je familie.' Zegt hij zacht. 'Wat wil je weten dan?' Vraag ik behoedzaam. 'Wat is bijvoorbeeld je lievelings kleur.' Hij kijkt me geïnteresseerd aan. Ik maak een afwerend gebaar. 'Ho, nu ga je te ver.' Hij schiet in de lach. 'En nu serieus?' Eigenlijk wil ik hem niets meer vertellen maar ik mag me niet verdacht gedragen. 'Euh, groen.' Zeg ik na een tijdje. Hij denkt even na. 'Ja groen is mooi.' Zegt hij dan. 'En die van jou?' Ik probeer zo geïnteresseerd mogelijk te kijken. 'Bruin, het is een warme en zachte kleur.' Zegt hij terwijl hij een haar van mijn wang strijkt. Ik verstijf onder zijn aanraking. 'Wat is er?' Hij kijkt me onderzoekend aan. 'Euh, ik dacht ik wat hoorde.' Zeg ik snel. Hij kijkt bevreemd. 'Ik hoorde niets.' Zegt hij dan verward. Ik haal mijn schouders op en probeer nonchalant over te komen. 'Oh, dan heb ik het me vast verbeeld. De rest van de wacht blijft het stil, niet de normale comfortabele stiltes die er bij ons waren, maar een ongemakkelijke kille stilte vol met spanning.

Eindelijk is het tijd om weer te vertrekken en zo snel mogelijk knoop ik een gesprek aan met Amy. Ik voel Eric zijn blik gewoon in mijn rug prikken maar ik negeer het. 'Ingrid, wat is er, waarom doe je zo opgefokt?' Zegt hij terwijl hij mijn arm vast pakt. Ik trek me los en dan word het me te veel en ik ren huilend weg. Snikkend laat ik me langs een boomstam naar beneden glijden en laat mijn hoofd tegen mijn knieën leunen. Ik hoor voetstappen mijn kant op komen en tot mijn verbazing zie ik Tessa. 'Hey, wil je me vertellen wat er aan de hand is?' Ze kijkt me vriendelijk aan. 'Oh, Tessa ik weet het gewoon niet meer. volgens Sera kan ik Eric niet vertrouwen, maar ik.. ik hou van hem Tessa.' Tessa zucht. 'Ze heeft het dus toch vertelt. 'Ik kijk haar verward aan. 'Hoezo? Wist jij het al?' Ik kijk haar verontwaardigd aan. 'Nee, Sera heeft het pas vannacht vertelt maar ik wilde haar niet geloven, en ze wilde het eerst niet zeggen, bang om je te kwetsen.' Legt Tessa uit. 'Ik had het haar juist niet vergeven als ze het me niet had verteld.' Mompel ik. 'Maar het punt is dat ik niet weet of ik Eric nog wel kan vertrouwen.' Zeg ik verdrietig. 'Dus je vertrouwt me niet?' Hoor ik opeens Eric achter me zeggen. Vliegensvlug draai ik me om en ik zie dat hij me gekwetst aankijkt. 'Eric, sorry.' Hij wappert mijn excuses weg. 'Nee, laat maar.' Ik hoor het verdriet in zijn stem en ik weet opeens zeker dat hij goed is. 'Eric, luister alsjeblieft.' Ik kijk hem smekend aan. Tessa laat ons heel gepast alleen. Nors kijkt hij me aan en ik kan zien dat mijn opmerking hem echt heeft gekwetst maar ik zie nog iets anders, iets dat ik niet kan plaatsen. Angst? Of is het woede?

Dan horen we geritsel. Mijn spieren spannen zich automatisch aan. 'Een hydra!' Ik wil het uitschreeuwen van angst maar er komt alleen een angstig gepiep uit mijn keel. Je moet namelijk weten dat ik een hele nare ervaring heb gehad met een hydra. Ik verstijf van angst en sta aan de grond genageld. 'Ingrid!' Eric zijn schreeuwende stem wekt me uit mijn angst toestand. Ik grijp mijn boog stevig vast en leg een pijl aan. Maar mijn handen trillen te erg om goed te kunnen mikken. Deze angst zit te diep voor me en ik kan niet meer logisch nadenken. Ik zie het monster op me af rennen maar ik ben veel trager dan normaal. Dan word ik door Eric weg gebeukt en ik knal met mijn hoofd tegen een steen en zwarte vlekken dansen voor mijn ogen. Het laatste wat ik voel ik verraad en verdriet. Dan raak ik buiten bewustzijn, of misschien ben ik wel dood want ik voel helemaal niets meer.