Wanhoopsgeesten blij maken. Wacht WAT!?

Jazz heeft geen dierbare meer...Ik schud mijn hoofd. 'Wie zag jij?' Vraagt Argus aan mij. Ik schud weer mijn hoofd, ik weet het niet meer. Ik moet moeite doen om niet in paniek te raken. Wie was het!? Ik begin sneller en oppervlakkiger te ademen. Als er zwarte vlekken voor mijn ogen dansen dwing ik mezelf om diep in en uit te ademen, het werkt niet...De lucht in tartarus. Flarden van wat Percy me ooit over tartarus heeft verteld keren weer terug. De lucht is giftig.. Fijn, giftige lucht. Kan het nog beter?
'Lyra?' Vraagt Jazz. Ik stoot een intelligent geluid uit dat een beetje tussen 'Wat' en 'Huh' in zit. 'Ik vroeg je iets.' Zegt Argus. 'Ja ik weet het.' Zeg ik geïrriteerd. 'Ik heb geen idee wie ik gezien heb, maar als ik het weet ben jij de eerste die het hoort.'het is niet de bedoeling maar het komt er botter uit dan ik bedoeld had. 'Waar moeten we eigenlijk heen?' Vraagt Jazz die ter woorden brengt wat we ons allemaal afvragen. 'Ik zie geen richtingen.' Mompelt Jazz. Argus kijkt haar vragend aan maar ik snap het.
Er zijn geen muren, geen hoeken, geen rechts, geen links, geen voor, geen achter. Het is onmogelijk. 'Op dit soort momenten wil ik claustrofobie hebben,' Zeg ik.
'Dan zou ik dit echt geweldig vinden.' Jazz fronst, dat doet ze altijd als ze nadenkt. Ik kijk rond. Het enige dat er is is die rivier.

Opeens krijg ik een idee. Ik sta op maar tot mijn verbazing wankel ik op mijn benen en moet ik moeite doen om te blijven staan. 'Tartarus vergt veel meer van je gewend bent.' Zegt Argus. Ik kijk hem Geërgerd aan. 'Goh.' Mompel ik en ik loop op de rivier af. 'Lyra!' Roept Jazz. 'Rustig, ik heb een idee.' Roep ik terug en met wankele passen loop ik naar de rivier. 'Lyra! Kom terug.'
'Kom wat!?' Roep ik 'Kom soep?' Ik hoor een zucht. 'Dankje ik ben inderdaad heel leuk!' Zeg ik. Hoe dichter ik bij de rivier kom hoe meer mijn krachten af lijken te nemen.
Dit keer zijn het niet eens armen, het zijn hele mensen. Voeg je bij ons! Ooit zul je hier terecht komen dochter van Nyx! 'Hou je kop.' Mompel ik duizelig. 'Lyra!' Schreeuwt Argus. 'Het gaat prima!' Wil ik schreeuwen maar mijn stem is alleen een fluistering. Drie halfgoden, vormen een front, verdwijnt er een, dan richt zij alles tot de grond
Zegt er een. Schaduw sluimert, zon zal verdwijnen, zullen de halfgoden ooit nog op het kamp verschijnen? Ik probeer het te negeren maar het werkt niet.
Dom meisje, nu is het te laat! Zegt een van de hoofden Nu hoor je bij ons! 'Nee.' Zeg ik, mijn stem klinkt rauw en zacht. 'Ik ben de dochter van Nyx!' Roep ik uit.
Het klinkt niet overtuigend, en dit is heel dom, maar het is ook de enige kans. 'Ik ben de dochter van Nyx.' Zeg ik nog eens en dit keer geloof ik het zelf ook, wat ik de eerste keer niet deed. 'En jullie luisteren naar mij!' Roep ik nu met meer overtuigingskracht uit. De geesten lijken even uit het veld geslagen. Ik loop verder de rivier in en de drang om me in het koude water te laten vallen en te verdrinken wordt steeds groter. 'Ik kan jullie rivier weerstaan! Jullie zijn net verslagen door een dochter van Apollo!' Zeg ik.
De geesten lijken beledigd. 'Ik beledig geesten in tartarus,' Mompel ik 'Hoogtepunt van de dag.' Ik doe nog een stap de rivier in. Dan schreeuwt Jazz. 'Wanhoop's geesten! Maak ze blij.' Ik wil haar een spottende blik toe werpen en in lachen uitbarsten, maak ze blij? 'Jullie zien er fantastisch uit!' Roep ik dan. De geesten slaken kreten. 'Wat zijn jullie toch blij! En aardig!' Schreeuw ik. Spaar ons! Roepen de geesten en mijn maag lijkt zich om te draaien. 'Jullie zijn helemaal fantastisch!' Roep ik en ik moet een lach onderdrukken.

Dan wordt het te veel ik strompel de rivier uit en blaf nog een laatste bevel, hopend dat ze het opvolgen en dat ik iets uit heb kunnen halen. 'Breng ons naar Nyx!'
Het wordt zwart voor mijn ogen en ik voel nog dat mijn hoofd de grond raakt..

Wakker worden in tartarus is alsof je een briefje van tien euro vindt en dan komt de eigenaar naar je toe en hij pakt het weer af.
Want je dénkt dat je wakker wil worden. Maar dan wordt je wakker in een plek zonder licht, zonder water, zonder schone lucht, en dan denk je; kon ik niet nog een dag knock-out zijn? Ik open mijn ogen en wat ik dan zie verbaasd me nog meer. Ik. word. gedragen. door. Argus. Ik wil zeggen dat ik niet gedragen wil worden maar zodra ik probeer me te bewegen gaat er een felle pijn door mijn enkel. Heb ik mijn enkel gekneusd? Moet ik iets zeggen? Wil ik iets zeggen? Voor ik het weet rollen de woorden al over mijn lippen..Nou vragen 'Waar zijn we? Waarom draag je me? Wat is er gebeurd? Waar gaan we heen? Wat is er met mijn enkel? Waar zijn onze tassen?' Argus kijkt me verbaasd aan en zijn gezicht zit vol blaren en andere gorigheid. Maar ik heb niet het idee dat ik er beter uit zie. 'We zijn in tartarus, ik draag je omdat je flauwgevallen bent daarnet, we zijn zojuist aangevallen door...Ehmm, íéts maar we weten niet wat, we volgen onze rivier-geest-gids, die we hebben dankzij jou, ik heb absoluut geen idee wat er met je enkel is en,' Argus moet even op adem komen 'Onze tassen zijn we kwijt.' Zegt hij. Ik merk meteen op dat Argus mijn vragen in precies de volgorde heeft beantwoord als ik ze gesteld had. 'Oké.' Zeg ik.
Echt volkomen logisch...