Naar buiten

Donna nam haar zus beet en liep de trap op. Ze rende haar kamer in en blokkeerde de deur. Denise stond met de tranen in de ogen, Donna wist dat ze zich nu sterk moest opstellen en niet in huilen moest uitbarsten. Wat er nu ging komen had Donna helemaal niet verwacht. Haar moeder zei dat ze alles wat belangrijk was moest inpakken. Donna kon het niet geloven, eindelijk na al die jaren van ellende gingen ze eindelijk weg van die bruut.

Donna's moeder vroeg Donna om raad "Wat gaan we doen? Moet ik het zo laten?". Donna antwoordde voorzichtig: "misschien een bezoekje aan de politie?" Haar moeder trok haar ogen open, "weet je wel niet wat je zegt, als hij dat te weten komt..." Natturlijk wist Donna dat ze gevaar liepen, daarom moesten ze naar de politie, voor bescherming. Haar moeder aarzelde. Na een uur of twee besluiten ze om samen naar binnen te gaan en alles te vertellen.

De man achter het glas, had een lichtbruine huidskleur, een moderne zwarte bril en had een politie uniform aan. Hij was de man in uniform die elk tienermeisje wel een knappe jongen vond, maar daar dacht Donna niet aan, ze zocht naar woorden om haar verhaal te vertellen, waar moest ze beginnen? De man keek op van zijn scherm groette ons vriendelijk en vroeg voor wat we hier kwamen. Donna's moeder begon te lachen, ja wat deed ze daar ook. DOnna nam het woord "wij willen een klacht indienen tegen mijn stiefvader voor huiselijk geweld en doodsdreigementen." Donna kon niet geloven dat ze dat net zei, was dat wel een woord? Doodsdreigementen. De man sprong onmiddellijk van zijn stoel op en zei meteen dat hij de hoofdcommissaris erbij ging halen. Donna en haar moeder werden naar een kleine kamer ergens achterin gebracht, stil en bang wachtend op wat komen zal. Opeens verbrak de piepende deur de stilte, Donna en haar moeder keken elkaar bang aan, "wat nu?" dachten ze allebei. De hoofdcommissaris was een dikke grijsharige man met een leeftijd rond de vijftig. Hij glimlachte en zei "Jullie wilden me iets vertellen? ik luister, hier hoef je geen schrik te hebben, hier ben je veilig." Donna's moeder begon haar verhaal dat haar man haar sloeg en mishandelde. De tranen begonnen te rollen zowel bij Donna's moeder als bij Donna zelf. Donna durfde geen woord uit te brengen. Nadat Donna's moeder klaar was met haar verhaal richte de commissaris zich op DOnna, "heeft hij jouw ook pijn gedaan?" Donna knikte en zei "verschillende keren heb ik wel eens een klap gehad" dat was alles dat DOnna kon uitbrengen. De commissaris twijfelde geen moment en stuurde ons naar advocaten, het ocmw, alles wat men kan bedenken voor mensen in nood. Het was duidelijk, Donna, haar zus en hun moeder waren op de vlucht. Ze moesten onderduiken, ergens verblijven waar niemand ze kon vinden, maar ook niet te ver verwijderd van de school voor de kinderen. Alles werd goed uitgezocht om hen een veilige plaats te geven.

Exact om 13u hadden ze hun verblijfplaats. Op deze plek verbleven de drie de rest van de zomer. Gelukkig Had Donna haar zomerkamp nog, dan was het ng 1 week vakantie en dan begon de school. Een nieuwe start, op naar het vijfde middelbaar. Alles wordt anders dacht Donna.