Epilogue || Happy Ever After × One

Een aantal jaar later...

‘Louis, weet jij waar ik de theedoek gelaten heb?’ Harry staat wat gestrest in de keuken het kerstdiner voor te bereiden.
‘Achter je, op de stoel.’
‘Dank je,’zegt Harry en hij wendt zich weer tot het eten.
‘Moet ik helpen?’ Het is al de zoveelste keer dat ik mijn hulp aanbiedt, maar tot nu toe heeft hij iedere keer geweigerd.
‘Nee, dank je. Kijk maar vast of Gemma, Joshua en Davey eraan komen. De kleine zal wel helemaal in de wolken zijn. Pap en mam zullen er ieder moment zijn.’ Harry is nog niet uitgesproken of de deurbel gaat.
‘Ik ga wel,’zeg ik. Harry zucht opgelucht en ik ga naar de voordeur. Als ik langsloop, kijkt Timon even op.
‘Ja, we hebben bezoek. Het zullen Des en Anne wel zijn.’ Het praten tegen de hamster is een gewoonte die ik van Harry overgenomen heb. Ik glimlach nog even naar het beestje en snel dan naar de voordeur. De twee schimmen die ik door de ruit zie, zijn duidelijk de schimmen van Des en Anne. Ik open de deur en meteen word ik door Anne omhelsd.
‘Vrolijk Kerstfeest, Louis,’zegt ze en dan laat ze me los.
‘Vrolijk Kerstfeest, Anne,’beaam ik. Dan neem ik Des’ uitgestoken hand aan. Ook hij wenst me een prettig Kerstfeest en ik wens hem hetzelfde toe. Dan stap ik opzij en laat Des en Anne binnen.
‘Harry is nog aan het koken, ik kon hem niet uit de keuken krijgen,’zeg ik.
‘Als hij iets doet, doet hij het goed,’grinnikt Anne. ‘Altijd al geweest.’ Dan gaan ze allebei naar de keuken om hun zoon een prettig Kerstfeest te wensen. Ik neem ondertussen de gelegenheid om koffie en thee in te schudden voor mijn schoonouders en zet alvast wat aanmaaksiroop in de koelkast voor Davey.

‘Ome Lou!’ Ik ben op weg naar de garage om de laatste groenten uit de koelkast in de garage te halen als ik het stemmetje van Davey hoor. Ik kijk om me heen en zie het jongetje over het gras in mijn richting rennen.
‘Davey!’ Ik buk me alvast en het jongetje rent zo mijn armen in. Met veel gemak til ik hem op en draai een rondje met hem. De pretlichtjes dansen in zijn ogen. ‘Vrolijk Kerstfeest.’
‘Vrolijk Kerstfeest, ome Lou.’ Davey zegt nooit “Louis” of “Harry”, het is altijd ome “Lou” en ome “Haz”. Ik zet het ventje weer in de sneeuw.
‘Waar heb je papa en mama gelaten?’
‘Daar.’ Davey wijst in de richting van de voordeur en ik ben bang dat Harry zojuist een zenuwinzinking heeft gekregen. Hij heeft én moeten koken én op zijn ouders moeten letten én de deur open moeten doen voor zijn zus en zwager.
‘Kom, dan gaan we naar binnen, anders beginnen ze dadelijk aan de cadeautjes zonder ons.’ De grote oogjes van Davey worden nog groter en ik zet hem op de grond. Met hem aan mijn hand, ren ik terug naar de achterdeur, vergetend dat ik eigenlijk kwam voor de groenten.
‘Waar zijn mijn sperziebonen?’vraagt Harry dan ook als Davey en ik binnenkomen.
‘Ik haal ze zo. Ga nu even zitten, ik haal de eindjes er wel af en rol ze wel netjes in het spek. Als je nu niet gaat zitten, heb je al een zenuwinzinking voor het diner überhaupt begonnen is.’ Davey kijkt naar ons op.
‘Ome Haz, kerstboom!’ Hij neemt Harry bij de hand en trekt mijn vriend de keuken uit. Harry kan niet anders dan lachen en ik hoor hoe hij weer wat tot rust komt bij zijn familie. Ik maak het diner af en voeg me dan bij hen, waarna Davey enthousiast begint met het uitpakken van de cadeautjes.

De hele dag verstrijkt en uiteraard is het erg gezellig. Anne is altijd heel open en hartelijk naar me geweest en ze vraagt me altijd naar mijn werk. Aangezien ik het niet vond kunnen dat Harry voor het geld moest zorgen, ben ik naar school gegaan en nu sta ik vier dagen in de week voor de kleuterklas.
Des heeft het graag met me over voetbal en dat zijn de gesprekken waarin Joshua ook altijd deelneemt.
Gemma heeft het meestal over Davey, wat ergens niet onbegrijpelijk is. Zij en Joshua hebben er geen gras over laten groeien. Ze kenden elkaar nauwelijks twee jaar toen ze aankondigden te gaan trouwen. Het was geen halfjaar na hun trouwdatum toen ze vertelden dat ze hun eerste kindje verwachtten. Davey is een geweldig kind en hoewel we dat niet willen zijn, zijn Harry en ik soms toch jaloers op hun kleine gezinnetje. We zijn wel bezig met adoptie, maar er zit tot nu toe weinig schot in de zaak, voornamelijk omdat er weinig over mijn verleden te vinden is.
Hoe dan ook, we hebben een fantastische dag, iedereen heeft het naar zijn zin gehad en het is al stikdonker buiten als Harry en ik Des en Anne uitzwaaien. De rode lichten van de auto verdwijnen langzaamaan uit het zicht en mijn adem blaast wolkjes in de koele lucht.
‘Kom, dan gaan we naar binnen,’zegt Harry. Ik haak mijn arm in de zijne en samen lopen we over het tuinpad naar binnen. Glimlachend schuifel ik naar binnen en klop de sneeuw van mijn schoenen. Harry is inmiddels al uit het zicht verdwenen en ik besluit zijn jas ook maar op te hangen.

‘Wacht, die lag er net nog niet,’zeg ik als Harry en ik even later samen op de bank zitten en het einde van The Polar Express speelt op de tv.
‘Wat?’vraagt Harry misschien net iets te onschuldig.
‘Dat pakje onder de kerstboom.’ Dan valt het kwartje. ‘Jij hebt het er net neergelegd, of niet soms?’
‘Oké, je hebt me door. Ga maar kijken.’ Harry lacht, zet de tv weer uit en dan gaan we samen bij de boom zitten. ‘Het is voor jou.’
‘Dank je wel,’fluister ik. Langzaam begin ik uit te pakken. Ik peuter ieder plakbandje los en pak dan het overbekende notitieboekje uit het papier. Harry weet ook van het boekje wat ik mee heb genomen en hij heeft het helemaal gelezen toen ik het hem net verteld had. Enkele jaren daarna was het boekje bijna vol en hebben we samen wensen voor de toekomst opgeschreven. Kleine dingetjes als het vinden van een baan, het opduikelen van mijn familie en het uitgeven van mijn verhaal als boek. Maar ook grote dingen, zoals samen een groter huis kopen en het adopteren van een kindje. Deze dingen maken het boekje tot één van de waardevolste dingen die ik heb, op Harry’s liefde na.
‘Kijk op de laatste bladzijde,’fluistert hij dan zachtjes. Hij heeft zijn hand op mijn knie gelegd en bestudeert me nauwlettend. Ik sla het boek open en blader naar de laatste pagina. Tijdens het bladeren, valt er een stapeltje papieren uit het boek en ik neem ze in mijn handen. Mijn blik glijdt over het papier en dan zie ik het. Het zijn adoptiepapieren.
‘Nee!’roep ik uit.
‘Jawel,’glimlacht Harry.
‘Nee, nee, dit kan niet, dit is ongelofelijk! Heb je het voor elkaar?’
‘Ja, ik kreeg de papieren eergisteren binnen!’ Zijn ogen lachen, bijna nog mooier dan zijn glimlach. Dit is een droom die uitkomt, het is ongelofelijk. Deze avond is magisch, alsof hij zo uit een sprookjesboek komt.
‘We worden vaders, Harry, ongelofelijk!’ Ik werp me in zijn armen en ik kan niet stoppen met glimlachen. ‘Wauw, papa Harry en papa Louis.’
‘Ik weet het. Er komen twee kindjes, ze komen uit een Finse gezien, alleenstaande moeder met geldzorgen. Jaana zal twee zijn als ze hier aankomt en begin dit jaar zal ze een broertje krijgen, Matias. Jaana lijkt nu al sprekend op ons, ze heeft jouw ogen en neus, mijn haar en oren. Ze is prachtig, kijk er zit een foto bij.’ Harry begint de bladzijdes om te slaan en dan zie ik een foto van een klein meisje met bruin, krullen haar in twee staartjes. Haar ogen lachen met de rest van haar gezichtje mee en haar wangetjes zijn rood van de kou.
‘Ze is prachtig,’beaam ik, helemaal van mijn adem benomen. Jaana en haar broertje zijn nog niet eens hier en ik ben al verliefd op het kleine meisje.

Dus een jaar later zitten we met z’n vieren onder de boom, Jaana, Matias, Harry en ik. De kinderen ontfermen zich enthousiast over de cadeautjes en Harry en ik kijken elkaar lachend aan. De drie mensen waarmee ik hier nu zit, zijn het mooiste cadeau wat ik ooit heb gekregen.

The End