Burn.

Ik kwam niet meer volledig bij bewustzijn, de kracht ontbrak me. Maar mijn wil was sterk genoeg om te blijven vechten. Door te gaan tot mijn laatste kracht was weggeëbd. Een klein beetje van een gevoel keerde terug toen ik een lichte druk op mijn hand voelde. Ik wist niet hoe, maar voelde gewoon dat het Jaspers hand was die me vasthield. Zijn energie hing om me heen en in gedachten kon ik hem voor me zien.
Zijn lippen streken over mijn huid, ik strekte mijn hals zo ver uit als ik kon en wachtte op de doordringende pijn. Ik was kalm, rustig. Aanvaardde dat dit mis kon gaan. Ryan had me enkele dagen geleden verteld dat, ook al had ik geen druppel van mijn oorspronkelijk bloed meer door mijn aders stromen, de geur nog altijd sterk aanwezig was. Ik wachtte op Jasper’s vlijmscherpe tanden die door mijn huid zouden snijden als pas geslepen messen. Je kan het Jasper. Hij drukte een kus op mijn hals, een kus die opgevolgd werd door een helse pijn. Mijn fysieke en zijn mentale. De pijn die hij nu leed, het verlangen, ik kon alles voelen. Het maakte hem gek, ik voelde zijn lichaam tegen het mijne aan worstelen. Hij wou niet loslaten, mijn geur smaakte zo verschrikkelijk goed voor hem. Ik vertrouw je. Mijn stem moest helder in zijn hoofd klinken, door de oprechtheid van mijn woorden. Ik voelde zijn grip verslappen tot hij me helemaal losliet. De moeite die hij deed om naast me te gaan zitten om zich te bedwingen, was bewonderenswaardig.
Vanaf dat moment kon ik niet meer om de pijn heen die zich verspreidde vanuit mijn hals. Ik deed mijn best het niet uit te schreeuwen, om niet te denken aan de pijn. Bella had me verteld hoe pijnlijk haar transformatie was, maar dat ze zich ondanks stil had gehouden. Zo kon ze Edward pijn besparen en zichzelf onder controle houden. Ik zou haar voorbeeld volgen, alleen moest ik nog voorzichtiger zijn. Jasper kon nu bijna al mijn gedachten horen, hij kon de pijn voelen die ik voelde, dus was het mijn taak hem af te schermen. Hoeveel energie dat ook van me vergde, zeker in deze omstandigheden. Ik bewoog niet toen de vlammen langs mijn aders likten, toen het leek alsof ik vanbinnen in brand stond. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op niets. Een donkere zwarte leegte. Geen leegte die op opslokte, maar een leegte die me hielp helder te denken. Toch voelde ik de hitte, mijn lichaam dat volledig in brand stond. Herinneringen aan mijn eerste transformatie had ik niet meer, die waren verloren gegaan met andere herinneringen die niet waren teruggekeerd in mijn levensechte dromen in Zuid-Amerika. Misschien was het beter. Beter om niet te weten hoe verschrikkelijk dit was, voor ik eraan begon. Hoe moeilijk en tegennatuurlijk het was om stil te blijven liggen. Ik wilde schreeuwen, stampen, dingen kapot scheuren. Alles om dit te laten stoppen. De ergste gedachten kwamen in me op. Ik moest mijn lippen dicht persen om het niet uit te schreeuwen, om niet te smeken dat iemand me zou vermoorden.