O21 || Mistletoe × One

Na de film lijken we allebei een beetje onrustig. Louis omdat hij zo lang stil heeft moeten zitten en ik omdat mijn hele lichaam op lijkt te lichten. De plekken waar hij me aanraakte, mijn hand die hij zo onschuldig vastpakte, ze lijken in brand te staan, zo erg gloeien ze. Ik heb me wel eens aangetrokken gevoeld tot bepaalde personen, maar nooit was het zo erg als nu. Vroeger was er wel die aantrekking tot anderen, nu heb ik het idee dat mijn wereld instort als Louis weer gaat. Ik zou niet willen dat Louis gaat, ook al heeft hij waarschijnlijk geen idee wat voor een impact hij op mijn leven heeft.
‘Kunnen we alsjeblieft weer even naar buiten? Ik kan niet meer stilzitten.’ Louis zit inmiddels rechtop en is zijn schoenen aan –aan het trekken.
‘Lijkt me een goed idee. We kunnen even door het park lopen, het is maar een klein stukje wandelen.’
‘Graag, ik houd het niet meer uit hierbinnen.’ Louis staat op en verdwijnt naar de gang, vermoedelijk om onze jassen te pakken.
Ik sta op en loop naar het hok van Timon. Al sinds Louis’ komst heb ik mijn hamster een beetje verwaarloosd en ik besluit hem nog even te aaien. Het beestje begint nu een beetje tot leven te komen en kijkt op als ik het deurtje van de kooi open.
‘Hallo daar. Sorry dat ik je zo vergeten ben. Ons bezoek heeft nogal wat van Harry’s aandacht opgeëist, het was een beetje onverwachts.’ Timon kantelt zijn hoofdje een beetje, alsof hij verwacht dat er meer is. ‘En ja, hij is echt fantastisch. Vind jij dat ook goed, nog een man in huis?’
‘Ben je met je hamster aan het praten?’ Ik schrik me een ongeluk als Louis ineens achter me staat. ‘Schrok je?’
‘Een beetje.’ Heb je gehoord wat ik zei, denk ik dan. Het zou een ramp zijn als hij me gehoord had.
‘Moet ik je jas nog even laten liggen?’
‘Nee, ik kom. Geef maar hier,’zeg ik. Ik neem mijn jas aan, wikkel een sjaal om mijn nek en zet een muts op. Dan gris ik mijn sleutels uit een keukenlade en als Louis en ik buiten staan, draai ik de deur op slot. Mijn sleutels glijden in mijn broekzak en dan steek ik mijn handen in mijn zakken. Louis kopieert mijn beweging en komt dan tot de conclusie dat er geen zakken aan de voorkant van zijn jas zitten. Ik lach zachtjes en doe dan iets wat fantastisch voelt. Mijn linkerhand glijdt weer uit mijn jaszak en ik steek hem naar Louis uit. Aarzelend kijkt hij me aan, zijn blik gaat van mijn gezicht, naar mijn uitgestoken hand en terug.
‘Mag ik?’vraagt hij voorzichtig. Ik grinnik zachtjes.
‘Natuurlijk. Ik steek mijn hand niet uit als ik niet wil dat je hem vastpakt. Je hoeft het heus niet te vragen.’ Dan voeg ik er iets aan toe waarvan ik direct weer spijt heb. ‘Dat is net als zoenen, je kust gewoon, je vraagt het niet eerst.’ Louis glimlacht, maar ik zie dat hij kleurt onder mijn opmerking. Maar hij neemt desondanks zijn twijfels en mijn stomme opmerking mijn hand aan en hand in hand lopen we de straat uit.
Louis’ handpalm is klam, terwijl de rug van zijn hand koud is. Zijn hand is net wat kleiner dan de mijne, maar het scheelt niet veel. Maar zijn hand voelt aan alsof hij veel met zijn handen gewerkt heeft. Ze lijken op de mijne, ze zijn al enigszins getekend door het kattenkwaad wat we als kleine kinderen uitgehaald hebben, door de uren die we op school hebben gezeten en hele schriften volschreven en door de jaren die we inmiddels al gewerkt hebben.

In stilte lopen we naar het park. Ik was de dichtstbijzijnde ingang voorbij gelopen, waardoor we de ingang aan de rand van Holmes Chapel wel moeten nemen. Zo kunnen we mooi een rondje lopen en door de dichtstbijzijnde uitgang er weer uit. Het zal maar een klein rondje zijn, maar meer is ook niet nodig. Volgens mij hebben we allebei gewoon even wat tijd nodig om na te denken en tot rust te komen, zodat we zo rustig weer kunnen slapen en dan zien we morgen wel verder.

Als we het park binnenlopen, zie ik dat er een maretak onder de boog van het hek hangt. Ik strek mijn arm, waardoor Louis en ik net om de maretak heenlopen.
‘Wat deed je?’vraagt Louis.
‘Er hing een maretak.’
‘Een wat?’
‘Een maretak, een mistletoe. Je weet wel, waar je-’
‘Ja, ik weet wat dat is, een mistletoe. Ik kende het alleen niet onder de naam maretak.’
‘Oh,’zeg ik. Dat zal dan wel aan mij liggen, als bloemist heb ik natuurlijk veel verstand van bloemen en planten. ‘Ik wist gewoon niet of je er naar uit zou kijken om nou ja… Je weet wel.’
‘Ja, ja, ik weet het wel,’grinnikt Louis. Hand in hand lopen we verder door het park. Er is bijna niemand meer en het ziet er ook niet naar uit dat er nog iemand gaat komen. Louis en ik zijn hier alleen en als ik met hem wil praten over wat ik voel, is dit het moment, voel ik. Maar durf ik het aan om hem te vertellen wat ik voel? Ik ben geen geweldige prater, waarschijnlijk struikel ik over mijn woorden, weet ik vervolgens niet meer wat ik wilde zeggen en klap ik uiteindelijk dicht. Dat is ook niet echt waar ik op zit te wachten. Waarom is verliefd zijn zo gecompliceerd?

‘Zullen we hier even gaan zitten? Ik heb volgens mij een lading sneeuw in mijn schoenen waarmee je de Noordpool van een nieuwe laag zou kunnen voorzien,’zegt Louis na een tijdje.
‘Lijkt me een goed idee,’zeg ik. In stilte gaan we op het bankje zitten en dan laat Louis mijn hand los. Het voelt koud aan, leeg. Ik ben moed bij elkaar aan het rapen om met Louis te praten, terwijl hij de veters van zijn schoenen los maakt en zijn schoen omkiept. In stilte kijk ik toe hoe hij met trillende handen zijn veters weer strikt. ‘Heb je het koud?’vraag ik bezorgd.
‘Nee,’zegt Louis en hij kijkt me aan. ‘Ik ben een beetje nerveus, ik moet je iets vertellen.’
‘Je moet me iets vertellen?’vraag ik en ik merk dat ik hoop dat ik niet de enige ben die zijn gevoelens op tafel wil gooien.
‘Ja,’zegt Louis en hij laat zijn hand over mijn sjaal glijden. Het ding is al verschrikkelijk oud, mijn oma heeft hem voor me gebreid toen ik klein was. ‘Want ik ben het gestaar van je katapult zat, ik ben zo mysterieus geweest en ik denk dat het tijd is om de waarheid uit te spreken.’
Alles wat ik kan doen, is niet-begrijpend kijken en wachten totdat Louis verdergaat met praten.