Chapter #031

De lente is weer aangebroken. Een waterig zonnetje schijnt hoog aan de blauwe hemel. Het gras was weer lichtgroen.
Alleen in de lente was ik helemaal in topvorm en tijdens de lessen tikte ik van ongeduld. Wanneer het eindelijk tijd is om het muffe toverdranklokaal te verlaten, ren ik gelijk naar buiten en liet me vallen in het gras. Draco keek me aan alsof ik helemaal gek was geworden.
'Wat doe je nou weer? Weet je wel hoe vies je daarvan wordt?' vroeg hij verbaasd.
Ik lachte even waaraan Draco meteen kon horen dat het niet goed met hem afliep en hij rende weg.
'Kom nou!' Riep ik achter hem aan, maar hij vertrouwde me niet. Wat ik ook wel snapte, want ik greep hem bij zijn pols.
Daardoor vielen we allebij op de grond, op elkaar.
'Waarom ben je zo zwaar?' Riep ik. Ik rolde me om, zodat ik op hem lag.
'Genade!' Zei hij hoestend.
Ik voelde te armen in mijn zij die me duwde. Het was Hermelien. Ze lachte en ik kon niks meer zeggen, ik rolde met Draco nog op me van de heuvel af.
We rolden en rolden.
Aan de voet van de heuvel lagen we eindelijk stil. Al onze kleen waren nat van de douw, en onze haren door de war.
We lachten er wel om. Hermelien glimlachte ook en toen liep ze weer weg. Patty kwam ook koekeloeren, maar toen ze Draco en mij zag zoenen, keerde ze direct weer om en beende weg. Ze huilde, ik keerde mijn hoofd even naar haar en ze zag me.
'Sorry.' Zei ik bijna geluidloos en ze las mijn uitdrukking van mijn lippen.
Ze sloeg haar ogen neer maar keek me nog steeds aan, met haar ogen vol met haat.