H 8.2 - 16 jaar

Ik lag stil te luisteren naar de ademhaling van de kinderen in de zaal. Het was een verjaardagsfeestje en ik was uitgenodigd om te blijven slapen. Ik lag naast mijn vriend en had mijn ogen op zijn rare houding gericht.
Ik wilde naar huis, maar ik wilde ook niet laten blijken dat ik een watje was tegenover de hele zaal. Ik kwam langzaam overeind en keek de slapende kinderen rond. Allemaal op een na was in doodse stilte. De jongen die tegen de muur in de hoek van de kamer zat, keek strak voor zich uit.
Zijn ogen waren wat waterig, vast doordat hij bang was of ook verlangde naar thuis.
Ik liep naar hem toe, maar de jongen wilde wegkruipen.
'Blijf zitten, ik doe je niets,' fluisterde ik en ging naast hem zittten, waarbij de jongen nog steeds verlegen wegkeek. Ik had hem die ochtend wel gezien, maar hij sprak nooit.
'Mag ik weten wat je naam is?' vroeg ik nog steeds met fluisterstem om de kinderen niet wakker te maken. De jongen draaide zich naar me om en wilde wat zeggen, maar bedacht zich en sloot zijn mond.
De waterige ogen van de jongen, maakte hem schattig en ineens viel mij de litteken in zijn ooghoek op. Het was een gebogen litteken naar een moedervlek die perfect rond was.
'Hoe kom je aan dat litteken?' vroeg ik weer en de jongen keek nu geschrokken mijn kant op. 'D...Dat..is gewoon iets aangeboren,' stotterde hij en wilde wegglopen, maar ik hield hem tegen.
'Als jij je naam verteld vertel ik de mijne, en dan vertel ik ook mijn geheim,' sprak ik en de jongen keek twijfelend, maar gaf zichzelf gewonnen.
'Ik ben Noah,' sprak hij en ik glimlachte kort. 'Ik heet Twen, ik weet wat dat litteken is,' sprak hij en dat bracht de jongen zijn nieuwsgierigheid.
De jongen ging weer naast hem zitten.
'

Ik opende langzaam mijn ogen, waarbij ik moeite had om weer helder te denken. De jongen in zijn droom, was iemand die hetzelfde had als ik, maar ik was toen te jong om alles te begrijpen.
Ik draaide me hoofd langzaam om, als ik in twee prachtige bruine ogen keek, waar donker haar overheen viel. De persoon boven me, knipperde kort met zijn ogen. Ik kwam overeind en de persoon dat om een vrij korte jongen ging, gekleed in een hoodie die veels te klein was, grijnsde toen hij op een mannier toch herkende.
'Wie ben jij?' vroeg ik, waarop de jongen zijn hand uitstak. 'Ik ben Twen, jij moet vast Noah zijn. Ik herken het aan je litteken,' zei hij en nu keek ik verbaast naar de jongen die Twen heette.
Ik nam zijn hand aan en kwam overeind en keek naar de krater achter me. 'Ik kan dit uitleg...' Ik stopte midden in de zin en keek met grote ogen naar de bruine ogen van de jongen. Precies in zijn ooghoek liep een litteken richting zijn neus, dat eindigde in zoon apparte moedervlek. Happend naar adem bleef ik de jongen aanstaren.
'Man, wat ben jij gegroeid en veranderd,' sprak Twen en ik schudde kort mijn hoofd.
'Jij bent die jongen die ik zes jaar geleden heb leren kennen.' Nu begon alles naar boven te komen, maar de druk werd te veel en ik wankelde wat op mijn benen en zakte door mijn knieeen op de grond.