{008} Calum Hood

Een halfuur later, als de anderen inmiddels al naar de Vogel Rok zijn geweest, voelt Layla zich al wat beter. Ze ziet nog steeds ontzettend bleek, maar blijft maar roepen dat het wel gaat.
‘’En, wat nu?’’ vraagt Emily na een paar minuten stilte. Layla kijkt haar verbaasd aan. ‘’Hoezo ‘wat nu?’ We kunnen toch weer gewoon verdergaan?’’
‘’Nee, dat kunnen we niet en je weet zelf ook wel waarom!’’
‘’Ik voel me prima, Em, dus kun je het niet even vergeten?’’
‘’Alsof ik dit even kan vergeten!’’
‘’Wacht,’’ komt Michael tussenbeide, ‘’waar gaat het nu precies over?’’
‘’Niks!’’ gillen ze tegelijkertijd.
‘’Oké, ook goed,’’ mompelt Michael. Hij kijkt me aan met een blik die al genoeg zegt; ‘meisjes…’
‘’Weten jullie wat,’’ zegt Joan, die een beetje in de stress lijkt te schieten, ‘’we gaan gewoon in die trein.’’
‘’Trein?’’ vraag ik onbegrijpelijk.
‘’D’Oude Tuffer. Dat treintje waar je in kan gaan zitten en die rijdt dan een stuk door de Efteling, toch?’’ vraagt Layla.
‘’Ja, die. Die is lekker rustig, toch?’’ mompelt ze zenuwachtig.
‘’Ik vind het prima,’’ mompelt Olivia, en Michael en Ashton stemmen ermee in.
De rest volgt hen vanzelf opeens ben ik blij dat ik niet meer in de Vogel Rok hoef – daar ben ik nog altijd niet zo’n fan van.

In D’Oude Tuffer kunnen per karretje twee personen. Emily trekt Layla onmiddellijk naast haar, Luke en Joan gaan samen, ik ga gauw naast Luke zitten en door mijn actie moeten Ashton en Olivia samen achteraan.
Luke probeert een gesprek te beginnen, maar ik reageer er nauwelijks op; ik maak me vreselijk veel zorgen om Layla. Ik weet dat ze iets voor me achterhoudt, maar ik weet dat het alleen maar tot ruzie zal leiden als ik het probeer uit haar te krijgen.
Gelukkig heeft Luke al gauw door dat ik niet in de stemming ben om te praten en houdt hij zijn mond.

Als we na een tijdje klaar zijn en uit het treintje stappen, zie ik dat Layla en Emily een goed gesprek hebben gehad; ze kijken niet meer boos naar elkaar. Want hoewel Layla soms vreselijk koppig is en iemand dagenlang kan doodzwijgen, kan Emily echt niet tegen ruzie en maakt ze iets het liefst zo gauw mogelijk weer goed.
Toch lijkt Emily een beetje van slag – nog meer bewijs voor mij dat er iets is, dus, want Emily is haast nooit van slag. Alleen als er iets ergs aan de hand is.
We besluiten om naar Villa Volta te gaan, aangezien dat ook niet bepaald een drukke attractie is, en we hebben geluk; net als we aan komen lopen, mag iedereen naar binnen.
Ik verveel me nogal terwijl het verhaal wordt verteld – ik weet alleen nog dat het iets met Bokkenrijders te maken heeft, verder luister ik al niet meer –, het enige grappige is dat twee kleine meisjes beginnen te gillen als de pop begint te praten. Hun vader probeert ze te kalmeren, maar ze zijn blijkbaar heel erg bang voor de man.
In de ‘huiskamer’ is het een stuk leuker, want hoewel ik weet dat het hartstikke nep is en ik hier al wel vaker in heb gezeten, blijft het een grappig gevoel dat het lijkt alsof de hele kamer ronddraait.
Luke wil graag nog een keer in de Vliegende Hollander, maar hij is één van de weinigen; er heerst een soort grafstemming, plotseling. Uiteindelijk krijgt hij Michael zover om met hem mee te gaan, de rest blijft achter, in een bedrukte stilte.
‘’Zullen we straks even wat gaan drinken?’’ stelt Olivia voor. ‘’En even wat eten?’’
Ashton knikt. ‘’Ja, goed idee – ik barst van de trek.’’
Na die korte zinnen is het opnieuw stil. Niemand weet wat te zeggen, maar we voelen allemaal hetzelfde; er is iets met Layla. En het is niet niks.

Een paar minuten later trekt Joan het niet meer. Ze gaat naar de wc, maar ik zie maar al te goed dat er tranen in haar ogen staan, waardoor ik achter haar aan ga.
Ik kan natuurlijk niet zomaar de vrouwen wc in, dus wacht ik bij de deur tot ze naar buiten komt.
Maar ze komt niet.
Ik kijk even naar binnen en zie dat er maar één iemand staat, een vrouw van in de zestig. Ik besluit om toch maar naar binnen te lopen en bons op de deur waar Joan achter verscholen zit. ‘’Joan?’’
‘’Wat?’’
‘’Kom alsjeblieft naar buiten, zo krijgen we het ook niet uit haar.’’
Ik hoor een ingehouden snik. ‘’Ik maak me gewoon vreselijk veel zorgen. Layla is gewoon veel te koppig, die trekt niet zomaar haar mond open.’’
De vrouw, die een vriendelijk gezicht heeft, staat nog buiten de deur als ik weer naar buiten loop.
‘’Zeg jongeman, ik neem aan dat je niet daar naar binnen ging om even je neus te poederen, nietwaar?’’
‘’Nee… een vriendin van me zit daarbinnen. Er is iets aan de hand met een vriendin van ons, maar ze wil niet zeggen wat en we maken ons heel erg zorgen.’’
‘’Je geeft om haar.’’
‘’Klopt.’’
‘’En ik weet zeker dat ze ook om jullie geeft. Vroeg of laat zal ze het wel vertellen, geloof daarin. Maar eerst moet ze er zelf klaar voor zijn.’’
De vrouw geeft me een bemoedigend knikje en loopt dan weg. Ik kijk haar na en denk na over haar woorden. Eerst moet ze er zelf klaar voor zijn.

Als Joan weer naar buiten is gekomen, loop ik met haar terug naar het bankje waar de rest op zit. Luke en Michael zijn al terug.
‘’Waar bleven jullie?’’ vraagt Luke.
‘’Even onze neus poederen,’’ grinnikt Joan – ik heb haar onderweg verteld wat de vrouw tegen me zei.
We lopen naar hetzelfde terras als waar we de vorige keer aan de meiden vroegen of ze met ons mee wilden gaan. Emily, die zegt dat ze geen trek heeft, gaat alvast een tafeltje zoeken. Ik krijg waarschijnlijk ook geen hap door mijn keel, dus ga ik bij haar zitten.
Ik weet in het begin niet echt wat ik moet zeggen, dus begin ik maar over de weddenschap van Luke en Michael. ‘’En, zit er nog wat voortgang in?’’ vraag ik.
‘’Tja, bij Luke kan je zelf zien wat er allemaal gebeurt. Maar je weet niet wie Michael moet koppelen, hè? Of wel?’’
‘’Nee, hij zei niks tegen me. Maar ik ben wel benieuwd.’’
Opeens lijkt ze het moeilijk te krijgen. Haar ogen worden vochtig, ze bijt op haar lip en ze kijkt expres langs me heen.
‘’Hé, wat is er aan de hand?’’ vraag ik geschrokken. ‘’Heb ik iets verkeerds gezegd?’’
Ik ga dichterbij haar zitten. Ze schudt haar hoofd. ‘’Nee, je… hebt niks verkeerds gezegd. Ik heb gewoon een probleem en daar zit ik nogal mee.’’
‘’Je kan alles tegen me zeggen, hè, als je dat maar weet.’’
Het is even stil, maar dan flapt ze het er opeens uit. ‘’Ik val op meisjes,’’ zegt ze.
‘’Em, dat is helemaal niet erg!’’
‘’Dat vindt jij, ja, maar er zijn zat mensen die het niet met je eens zijn.’’
‘’Als je maar weet dat het mij niks uitmaakt, al viel je op honden.’’ Ze grinnikt even. ‘’Maar, als ik vragen mag, wat heeft dat met de weddenschap te maken?’’
‘’Michael weet het. Hij kent het meisje waar ik verliefd op ben en ik…’’
‘’Jij hebt hem zeker gezegd dat hij jou en dat meisje moet proberen te koppelen?’’ probeer ik.
Ze knikt. ‘’Ja. Oh, het is ook zo dom, maar ik wist niet wat ik moest doen en… ik dacht, misschien dat Michael wil helpen…’’
‘’Het is niet dom, Em. Het zijn gevoelens. Daar kan je niks aan doen, die krijg je gewoon.’’
‘’Gevoelens zijn wel dom. Het zijn de domste dingen die je maar kunnen overkomen.’’
Ik lach kort. ‘’Goed, misschien zijn gevoelens wel idioot – maar die van jou zijn niet minder idioot dat de gevoelens die ik voor Layla kreeg, maanden terug. Die waren misschien nog wel idioter.’’
Ze grinnikt. ‘’Misschien. Maar jij bent ook een hopeloze romanticus.’’
‘’Tja, dat valt niet te ontkennen.’’
Ze glimlacht even, maar dan krijgt haar gezicht weer een serieuze uitdrukking. ‘’Maar ik weet echt niet wat ik hiermee aan moet.’’
‘’Weet je of ze ook op meisjes valt?’’
‘’Dat is het nou juist, ik heb geen flauw idee! Wat als ik het haar vertel en ze wordt boos op me?’’
‘’Tja… je weet nooit hoe ze reageert.’’
‘’Dat is het probleem.’’
‘’Snap ik. Maar helpt het niet een beetje dat Michael jullie probeert te koppelen?’’
‘’Een beetje, maar ik durf haar haast niet aan te spreken, ik struikel over mijn woorden als ik bij haar ben – ook over mijn voeten trouwens – en Michael probeert me, bijna letterlijk, een duwtje in de goede richting te geven, maar we moeten het rustig aan doen. Ik bedoel, ik kan moeilijk opeens op haar afstappen en zeggen: ‘’hé, ik ben verliefd op je,’’ nietwaar?’’
‘’Da’s inderdaad niet heel verstandig, denk ik. Maar het komt vast wel goed. En als je ooit hulp nodig hebt…’’
‘’Ik weet je te vinden.’’

---

Hi,

Pfff, ben blij dat het bijna weekend is, ik heb echt een stressvolle week achter de rug - ik zal jullie de details besparen, haha - en ik ben echt kapot.
Volgend hoofdstuk komen jullie er eindelijk achter wat er met Layla is - mocht tijd worden ook, want daarna komt alleen nog het epiloog en het dankwoord.

En wauw, Zayn is met 1D gestopt... ergens hadden we het aan zien kunnen komen, maar toch ben ik verbaasd.
Nou ben ik al een tijdje wat minder met 1D bezig en meer met andere bands - ik luister meer naar rockmuziek tegenwoordig -, maar de jongens blijven toch altijd een plekje in mijn hart houden.
En het is ontzettend jammer dat Zayn uit 1D is, maar ik vind het goed van hem dat hij doet wat hem het beste lijkt.