{007} Calum Hood

Ik heb me in de Fata Morgana ook aan mijn belofte gehouden; ik ben constant Layla’s hand vast blijven houden. Ik weet ook niet waarom, maar het voelde gewoon opeens goed om te doen – en ik deed het stiekem ook omdat ik nog steeds niet dol ben op het donker – en ik laat haar niet meer gaan.
Maar ook aan onze andere belofte houden we ons, namelijk dat we hierna in de Bob gaan.
De rij is hier gelukkig niet heel lang – ik ben nog altijd niet zo’n fan van lange wachtrijen – en al gauw komen we boven aan de trap. Dan zien we dat in elk wagentje drie keer twee personen naast elkaar kunnen. Luke en Joan bieden aan om samen in een apart wagentje te gaan. Ik wil net zeggen dat ik het ook wel wil doen, als we alweer moeten instappen, dus laat ik het maar gaan.
Nog altijd zonder Layla’s hand los te laten ga ik naast haar zitten, vooraan het wagentje. Ik kijk voor we vertrekken nog snel over mijn schouder, maar helaas zit Ashton naast Michael in plaats van naast Olivia – balen, want ik hoop nog steeds dat Luke de wedstrijd wint.
Met een hoop gegil komen we uiteindelijk weer terug – ik moet toegeven dat ik het ook eng vind, het gaat dan ook behoorlijk snel –, maar we moeten eerst nog op Luke en Joan wachten. Ik herken Joan’s gegil al vanaf een afstand, waardoor ik weet dat ze er zo aan moeten komen. En inderdaad staan ze al gauw weer voor ons.
Met een glimlach denk ik terug aan de vorige keer dat ik hier liep, op weg naar de Piraña. Toen was ik nerveus, om Layla. Als je me toen had verteld dat ik maanden later op dezelfde plek zou lopen, hand in hand met Layla Martin, had ik je waarschijnlijk niet geloofd. Maar toch is het zo. En elke keer weer verbaas ik me erover dat ze hetzelfde voor mij voelt als ik voor haar. Zij is de mijne, en ik ben de hare.

In de Piraña zit ik samen met Michael, Joan en Emily. Luke, Layla, Ashton en Olivia zitten in apart, want er is maar plek voor 4 personen, en ik weet zeker dat Luke ervoor heeft gezorgd dat Ashton naast Olivia zit.
Helaas heb ik me niet langer aan mijn belofte kunnen houden om Layla’s hand vast te blijven houden, maar zo erg is het niet; ik hoor in de verte haar gegil nog, omdat ze helemaal nat gespetterd wordt.
Ook wij worden weer doorweekt, maar daardoor begin ik juist te lachen – Michael’s haar ziet er zo echt niet uit.
Aangekomen op het punt waar je de gemaakte foto’s kan terugkijken, begin we allemaal keihard te lachen – eerlijk is eerlijk, we zien er echt niet uit. Michael was net keihard aan het lachen en staat erop met open mond en dichtgeknepen ogen, net als ik. Olivia duikt net weg achter Ashton’s rug, waarschijnlijk om droog te blijven, en Ashton houdt zijn handen voor zijn gezicht. En de rest van het gezelschap staat er ook niet zo charmant op.
We lopen verder en wanneer we de Joris en de Draak zien, roept Michael: ‘’Jongens tegen de meisjes! Net als de vorige keer. En dit keer zullen wij overwinnen!’’
Omdat Michael de andere jongens al mee heeft getrokken naar Vuur en Joan richting Water loopt met Emily, besluit ik ook maar mee te doen met de strijd.
Ik ga naast Ashton zitten, Luke en Michael zitten een paar plaatsen voor ons. ‘’En, nog iets bedacht voor je lied?’’ vraagt Ashton, terwijl ondertussen het verhaal klinkt dat altijd bij de Joris en de Draak wordt verteld voordat je vertrekt.
Hoe kan het dat iedereen doorheeft dat ik nog lang niet klaar ben met mijn lied?! Ben ik dan echt zo’n slechte leugenaar?
‘’Iedereen had het door, Cal, zelfs Michael. En Michael valt het meestal nog niet eens op als je recht voor hem staat en iets tegen hem zegt.’’
‘’Ik weet nog niks,’’ zucht ik. ‘’Het lijkt alsof al mijn inspiratie is weggevaagd. Is dat niet gek? Vroeger kon ik hele schriften volschrijven met liedjes over Layla!’’
‘’Soms heb je gewoon inspiratie, soms niet. Ik heb ook wel van die periodes dat ik nauwelijks een zin op papier krijg.’’ Even geloof ik hem niet, want Ashton lijkt altijd inspiratie te hebben, maar hij kijkt me zo serieus aan, dat hij de waarheid wel moet spreken. En daarbij, waarom zou Ashton hierover liegen? Hij is altijd eerlijk.
‘’Ik hoop het,’’ zucht ik. ‘’En Luke heeft ook al aangeboden om te helpen als het niet lukt.’’
‘’Nou, dan heb je de keuze uit twee geweldige songwriters! Dan komt het wel goed, nietwaar?’’
Op dat moment beginnen we te rijden en het enige wat ik nog kan doen, voordat we te snel gaan en ik alleen nog maar kan schreeuwen, is hem een snelle glimlach schenken.

Na ook nog in de Halve Maen te zijn geweest en een lange tijd in de rij te hebben gestaan voor de Python, zijn we eindelijk aan de beurt om in een wagentje te stappen. Ik zit naast Layla en knijp de hele rit mijn ogen dicht; niet omdat ik het eng vind, maar om dit alles goed in me op te nemen. Ik moet namelijk een lied schrijven morgen. Misschien krijg ik dankzij deze dag nog wel inspiratie.
Eenmaal uit de Python voelt Layla zich nogal duizelig, waardoor we na een stukje lopen op een bankje gaan zitten. ‘’Het is niks,’’ wuift ze onze bezorgdheid weg. ‘’Ik word altijd een beetje misselijk in achtbanen, vooral nu, want we hebben nogal veel attracties achter elkaar bezocht.’’
‘’Zullen we anders even pauze nemen?’’ vraagt Emily bezorgd. ‘’We kunnen best even wat gaan drinken op een terrasje, nietwaar?’’
‘’Nee, jullie hoeven niet op mij te wachten… ga anders maar zonder mij ergens in.’’
‘’We laten je echt niet in de steek!’’ roep ik uit.
‘’Ik wil jullie dag niet verpesten,’’ mompelt ze. Ze slikt. ‘’Ik vind het echt niet erg om even alleen te zitten.’’
Ik zie Emily ontzettend bezorgd kijken – wat is er aan de hand? ‘’Anders gaat de rest even in een attractie en blijf ik hier met jou,’’ zegt ze.
‘’Dan blijf ik ook,’’ zeg ik resoluut.
Ze kijkt me aan en ik zie dat het niet goed is. ‘’Schat, je moet echt even rustig blijven zitten,’’ zeg ik bezorgd. ‘’Je ziet er echt niet goed uit.’’