16. Black Rose

De pijn is het eerste wat ik voel. Dan een hand die die van mij vasthoud. ‘Cybele?’ Angst is goed hoorbaar in de stem. Ergens ver in mijn achterhoofd herken ik de stem wel maar ik kan er niet opkomen van wie hij is. Ik probeer mijn ogen te openen maar dat lukt niet goed genoeg om iets te zien. Als ik mijn rug een beetje beweeg is de pijn niet het enige wat ik voel. Ik voel ook twee grote vleugels verbonden op mijn rug. ‘Cybele?’ De naam van degene die naar me vraagt ligt op het puntje van mijn tong maar nog steeds weet ik het niet. ‘Cybele, kun je me horen?’
Vito. Het is Vito. Ik probeer te knikken maar ik denk dat het niet te zien is. Laat hem denken dat je dood bent. Dan zal hij over je heen gaan hangen om te huilen en dan kun je zo zijn bloed drinken. De doratus is er ook weer merk ik. Een hand streelt mijn wang. Ik probeer mijn ogen nog een keer te openen. Fel zonlicht zorgt ervoor dat ik mijn ogen weer dichtknijp. Ik knipper met mijn ogen om ze te laten wennen aan de zonnestralen. ‘Cybele?’ Ik til mijn hoofd een beetje op en laat mijn ogen de kamer rond gaan. Ik lig in mijn hemelse kamer op bed. Vito zit links van me op een stoel.
‘Vito?’ Vito glimlacht opgelucht maar mijn keel lijkt wel helemaal dicht te zitten door dat ene woordje. ‘Ik ben hier.’ Ik laat mijn hoofd in het kussen vallen en sluit mijn ogen tegen het licht. Vito wrijft met zijn duim over mijn hand. Hij legt zijn andere hand op mijn onderbeen waar meteen een pijnscheut doorheen trekt. Mijn gezicht vertrekt en ik breng een soort kreun uit en Vito haalt snel zijn hand van mijn been.
‘Sorry.’ Zegt hij zacht. Ik glimlach naar hem waardoor hij terug lacht. Langzaam buigt hij zich voorover en zijn hoofd komt steeds dichter bij het mijne. Ik zie zijn blik verplaatsen naar mijn lippen en ik overbrug de laatste ruimte tussen ons door mijn hoofd iets op te tillen. Onze lippen raken elkaar precies als de zon ondergaat en door het donker en de kaarsen die ontvlammen is er een romantische sfeer.
Als Vito zijn hoofd weer optilt en ik het mijne in het kussen laat vallen, kijkt Vito verbaast om zich heen. ‘Wie heeft die kaarsen aangestoken?’
Daar gaat de romantische sfeer. Laat hem daarvoor boeten, je weet hoe. ‘De vonken vlogen gewoon van onze kus af.’ Zeg ik sarcastisch. Maar ergens diep van binnen weet je dat jij die kaarsen hebt laten ontvlammen. Nee, dat kan niet, dat is onmenselijk. Je bent ook niet menselijk.
‘Ja, dat zal dan vast wel…’ Er is een stilte die een tijdje niet wordt verbroken door een van ons.
‘Cybele? Mag ik… Ik bedoel, zou ik.. Wil je… eh..’ Ik til de dekens een beetje op en schuif naar de zijkant van het bed zodat hij erbij kan liggen. Wanneer hij ligt nestel ik me tegen hem aan zonder te letten op de pijn in mijn been. Mijn hoofd ligt in het kuiltje tussen zijn schouder en hoofd en Vito heeft zijn arm liefdevol en een beetje beschermend om me heen gelegd. ‘Wat wilde je zeggen?’ Ik voel hem een beetje verstijven maar bijna meteen ontspant hij weer.
‘Oh, ik vroeg me af… of je eh…?’ Ik grinnik tegen zijn nek aan om zijn verlegenheid. ‘Kneusje.’ Hij lacht gespannen terug. Ik geef een kusje in Vito’s nek. ‘Maar wel mijn kneusje, toch..?’ Hij lacht nu meer ontspannen. ‘Zeker weten.’ Na die woorden nestel ik me nog dichter tegen hem aan, voor zover dat nog kan. ‘En wat ben ik van jou?’ Vito grinnikt. ‘Mijn aller-aller liefste, knapste, slimme en bescheiden meisje.’ Ik lach. ‘Heel bescheiden.’ Voegt Vito er nog aan toe.
En terwijl ik langzaam in slaap dommel, vergaan alle kaarsen een voor een tot een rokend lont.
Een felle pijnscheut door mijn been maakt me wakker en ik maak een soort gilletje. ‘Oh, sorry.’ Vito kijkt naar het verband om mijn been. ‘Waar komt dat verband vandaan?’ Vito kijkt op. ‘Dat heb ik er gisteren op gedaan toen je nog bewusteloos was.’ Ik krijg een flashback van wanneer ik mijn vleugels voor het eerst zag, en daarna bewusteloos neerviel. ‘Oh.’ Vito knikt. Ik merk dat ik in mijn slaap mijn vleugels weer heb ingetrokken.
‘Ik moet het verwisselen, het kan een beetje pijn doen.’ Ik knik en bijt een beetje nerveus op mijn lip. Mijn ogen knijp ik stijf dicht maar wanneer Vito mijn gewonde been aanraakt voel ik niets meer dan een lichte tinteling. Langzaam doe ik mijn ogen weer open. Als ik de wond op mijn been zie krijg ik bijna kots nijgingen, het is een stervormige snee met een paar korsten in het midden en allemaal bloeduitstortingen eromheen. Bijna mijn hele onderbeen is blauw en rood.
‘Wat is er gister gebeurd?’ Ik verplaats mijn blik van de wond naar Vito voor uitleg maar hij wikkelt het verband nog heel geconcentreerd om mijn been. ‘Wat zei je?’ Mijn hand gaat over het verband. ‘Ik vroeg wat er gister gebeurd was.’ Vito’s gezicht betrekt een beetje maar dan glimlacht hij weer naar me. ‘Je viel bewusteloos neer omdat je teveel energie gebruikte voor je vleugels. Tijdens het vallen heb je je been opengehaald aan iets scherps.’ Ik knik. Maar je gelooft hem niet. Hij liegt! Laat hem daarvoor boeten. Ik schud met mijn hoofd maar net zoals de vorige keer werkt het niet. Ik kan de stem niet wegkrijgen. De doratus is verbonden met mijn ziel, de doratus ís mijn ziel.
Ja, dat klopt. Ik bén je ziel. Dus gehoorzaam mij, luister naar wat ik te zeggen heb:
‘Cybele?’ Ik schud met mijn hoofd.
‘De doratus is aan het woord.’ Fluister ik.
Precies. Dus luister:
‘Je moet er niet naar luisteren, dat weet je, toch?’
Ik schud met mijn hoofd.
Goed zo. Als die Vito nu zijn mond eens kan houden.
‘Kun je stil zijn? Ik probeer te luisteren.’
Fluister ik een beetje gebiedend.
Mooi. Nu, luister, ik heb grootse plannen!
‘Nee. Cybele. Luister naar me. Die doratus ben jij niet. Geef het niet de macht over jou.’
Daar ben je te laat mee.
‘Daar ben je te laat mee.’
Vito schudt zijn hoofd. ‘Nee, de doratus is niet sterk genoeg.’
Natuurlijk ben ik dat wel, ik ben jouw ziel.
‘Natuurlijk is hij dat wel, hij is mijn ziel.’
Vito pakt mijn hoofd vast en kijkt in mijn ogen. ‘Cybele, die doratus is een deel van je ziel maar je hebt nog steeds een groot deel van je oude ziel. Haal die kant in je naar boven.’
‘Maar…’
‘Alsjeblieft.’