Hoofdstuk 17

'Wat is er gebeurd?' vroeg ik slaapdronken aan de jongen.
Hij lachte even kort. 'Welkom terug!' En hij gaf me een schouderklopje.
Ik stond op alsof er niks was gebeurd en Yandri keek me daarbij heel verbaast aan.
'Draken geven niet snel op zeg.' Hij lachte erbij. En zijn ogen, zijn ogen glinsterde alsof de zon op de water scheen.
'Je bent zo vrolijk?' zei ik verbaasd.
Yandri haalde een schouder op. 'Laat maar,' kwam Rho tussen ons. 'Geen tijd voor een koffiebabbel.'
'Koffiebabbel. Hij is net wakker sinds die operatie.' Zei Yandri.
'Ja! En een draak! Hij red het wel. Nu komen!'
Aangezien het heel beledigend klonk was het deels wel de waarheid. Eigenlijk zonder tegenzin liep ik met Rho mee. Ik moest mijn houding en instelling veranderen als ik boven Rho uit wil komen. Ik laat mijzelf niet meer onderdrukken. Ik hoor te leiden. Ik ben de sterkste. Rho mag dan wel navigator zijn ofzo. Weet namelijk niet de weg. Maar dat doet er niet toe. Ik moet leider worden. Ik grinnikte vals bij de gedachten.
Hoewel ik niet meteen wist waar die gedachtes vandaan kwamen, werd ik hoe langer, hoe zekerder?
Ik was de hele sleutel van dit team, het was niet meer dan normaal dat ik de leiding over zou nemen.
Toch?
Er meer over nadenken heeft toch niet zoveel zin.
Maar nu... Hoe moet ik Rho neer krijgen, ik heb haar inderdaad nog heel erg nodig. Zonder haar zouden we niet verder komen.
Yandri zorgt voor de gezelligheid en ik zorg voor de actie en veiligheid van het team. Perfect!
Of toch niet?
Ik wist het allemaal niet meer...
Mijn hoofd was een grote warboel. Of dat kwam door die operatie. Of het kwam door de gebeurtenissen van de afgelopen tijd.
Waarschijnlijk beide…
Wat was dit toch allemaal?
Mijn gedachte ging wel even een tijdje door zo.
Eenmaal verder gelopen te hebben zei ik op een stomme manier.
'Waarom zou ik geen leider van het clubje worden?'
'Jij?!? Hahahahaha... Wat ben je toch grappig...' Zei Rho terug.
'Maar ik meen het.'
'Ja... Waarom niet?' vroeg Yandri schuw.
'Waarom niet?' tierde Rho. 'Lever ons dan maar onmiddellijk uit! Of laat een vlieg onze club leiden, veel verschil zullen we niet merken!' Met een zuur gezicht stak ze haar tong naar me uit en liep weer verder. Ik voelde het stoom uit m'n neusgaten ontsnappen.
'Rustig...' zei Yandri.
Ik knikte, maar diep vanbinnen voelde ik dat ik helemaal niet rustig was...
Toen zei Rho er nog achteraan. 'Trouwens, rookpluimpjes staan je schattig.'
Nu ging ze echt veel te ver...