Luke Hemmings

Nerveus volg ik Louis naar de plek waar hij zijn vrouw heeft zien sterven. Het had niet veel gescheeld of ik had hier ook iemand verloren. Ik ben zo bang dat ik Dana vandaag toch nog ga verliezen.
'Rustig Luke. Alles komt goed.' Ik begrijp echt niet hoe Louis hier zo rustig bij kan blijven. Het lijkt wel alsof hij meer weet dan ik. Weer kijk ik op mijn klok. Nog 5 minuten en dan moet ze hier zijn.

5 minuten later

Een dure auto komt aan gereden en stopt een paar meter voor Louis en mij.
Dana stapt uit maar ik zie meteen dat er iets mis is.
'Dana?' 'Het is oké Luke.' Zegt ze zacht maar ik weet dat ze liegt. Naast mij voel ik Louis verstijven. Snel kijk ik in de richting die hij uit kijkt.
'Cher. Wat heb je met mijn dochter gedaan?' Cher antwoord niet, nu ik beter kijk zie ik waarom. Ook zij heeft een probleem. Zowel Cher als Dana zijn vastgebonden. Wat is dit voor ziek spelletje?
'Louis.' Begin ik maar hij knikt. 'Ik heb het gezien Luke.'
'Dana, kun je praten?' Vraagt hij zacht. Ze knikt.
'Er is maar één ding dat ik wil zeggen pap. Het spijt me.' Vol ongeloof kijkt Louis haar aan.
'Ik wist het niet Louis. Ik heb het nooit geweten.' Begint Cher. Louis schudt zijn hoofd.
'Ik wil het niet van jou horen.' Louis doet een stap dichter naar Dana maar Dana begint te roepen.
'Blijf daar!' Meteen stopt Louis, tranen staan in zijn ogen.
'Dana, wat is er gebeurd?' Vraag ik nu ik de rustigste van ons allemaal ben.
Tranen rollen over Dana's wangen. 'Het is allemaal mijn schuld.' Begint ze bibberend.
'Dat vraag ik niet.' Zeg ik kordaat. 'Wat is er gebeurd?'
Dana haalt diep adem en begint te vertellen.
'Ze hebben mijn signaal naar jullie ontdekt. Ze hebben de computer overgenomen en gezien dat alleen jullie twee aanwezig waren.' Ze stopt dus moedig ik haar opnieuw aan.
'En toen Dana? Wat gebeurde er toen?'
'Ze dwongen mij om jullie te bellen en naar hier te lokken. Maar ik weigerde, jammer genoeg belde papa. Ik probeerde jullie te beschermen maar na dat telefoontje had ik geen opties meer.' Naast mij lijkt Louis steeds dieper weg te zakken. Ongetwijfeld denkt hij aan Sienna en alles wat er gebeurd is.
Dana haalt diep adem en gaat verder.
'Ik wist meteen dat jullie alleen naar hier zouden komen. Jullie houden jullie altijd aan jullie woord, zelfs als jullie weten dat het gevaarlijk is.' Ik knik. 'Ja Dana, dat maakt ons tot wie we zijn. De goede mensen.'
'Maar we zullen nooit winnen.' Snikt Dana het uit. Ik besef dat ze niets meer kan vertellen en richt me tot Cher.
'Cher, kan jij ons iets vertellen? Iets waar we misschien iets aan hebben?'
Cher kijkt me aan, dankbaar dat ik haar niet vergeten ben.
'Ik wil eerst zeggen dat het me spijt. Ik had me niet zo mogen laten misleiden maar het klonk allemaal zo logisch...' Ik onderbreek Cher.
'Niemand neemt je nu iets kwalijk, we praten er later nog wel over. Nu is het onze missie om hier allemaal weg te geraken. Ik heb je hulp nodig om dat te kunnen doen. Wat kan je ons vertellen Cher?'
Cher zucht. 'Ik denk niet dat we hier nog weg geraken.'
'Niets is onmogelijk.' Zeg ik. 'Ze hebben ons al vaak onderschat. Geef me de feiten en ik zoek een oplossing.' Cher knikt en begint te vertellen.
'De grond hier is uitgerust met drukpunten. Vanaf dat de auto hier aankwam werden die geactiveerd. Niemand van ons kan zich verplaatsen zonder "iets" te activeren. Ik weet niet wat die drukpunten doen maar hen kennende kan het niets goed zijn.'
'Dank je Cher. Is er nog iets dat misschien belangrijk is?'
'Misschien wel. Ik heb ook iemand horen zeggen dat er iets speciaal was met een boom hier op het veld.'

Cher blijft vertellen maar ik hoor haar niet meer. Rustig, afgezonderd in mijn gedachten zoek ik naar de oplossing. Zonder mij te verplaatsen draai ik me langzaam rond. Er is maar 1 boom die mijn aandacht trekt. De boom van Sienna en Dana. Langzaam, om niets te missen, scan ik de hele boom. Dan zie ik het. Ik tik op Louis zijn schouder.
'Heb je dat pistool bij?'
'Ja.' Zegt hij zacht.
'Geef het aan mij.'
'Wat heeft het nog voor zin? We zijn verloren.' Ik sla hem in zijn gezicht. Kwaad kijkt hij me aan.
'Sorry, je had het even nodig denk ik.' Louis knikt.
'Wat vroeg je?'
'Je wapen.' Zonder aarzelen geeft Louis me het wapen en kijkt me aandachtig aan. Wanneer ik het wapen op de boom richt grijpt hij mijn arm.
'Wat ben je van plan! Je weet hoe belangrijk die boom voor mij is!'
'Belangrijker dan Dana?' Roep ik terug waarop Louis zijn arm laat zakken. Voor hij zich kan bedenken schiet ik naar het licht in de boom.
Een man valt uit de boom terwijl ik naar de auto spring. Met een harde plof kom ik terecht op de motorkap.
'Wat heb je gedaan?' Vraagt Cher.
'Ons een voorsprong gegeven.' Via het raam kruip ik in de auto. Aan Louis' gezicht kan ik zien dat hij een deel begint te begrijpen. Dana werpt me een bemoedigende glimlach toe.
In de auto zoek ik meteen iets scherps. Met enkel mijn armen uit het raam maak ik eerst Cher en dan Dana los.
'Niet bewegen. Het is nog niet in orde.' Ze knikken alle twee terwijl ik opnieuw zoek naar aanwijzingen. Onder de zetel vind ik een laptop. De gps staat ingesteld op deze coördinaten. Dat is hoe ze deze plek controleren. Ik graaf diep in mijn geheugen, op zoek naar een manier om dit programma te omzeilen zonder dat ze het ontdekken. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik klim met de laptop terug naar buiten, op de motorkap.
'Volgens mij kan ik het oplossen.' Louis knikt.
'Ik wist dat ik op je kon rekenen.' Een golf van warmte gaat door mijn lichaam. Respect krijgen van Louis betekend echt heel veel voor mij.
Zonder nog langer stil te staan bij de risico's begin ik op de toetsen te tikken. Eerst krijg ik problemen. De computerspecialist zit me dwars. Maar dan komt er plots een boodschap op het scherm.
Zeg Dana dat ik echt aan jullie kant sta
Snel geef ik de boodschap door en typ terug.
Bedankt, we zijn je eeuwig dankbaar

'Wat het ook is dat dit veld in zijn macht had, het is nu gericht op het gebouw.' Zeg ik opgelucht.
Louis doet een stap in de richting van Dana waarop Cher begint te gillen.
Ik kijk op en zie hoe Cher naar Louis rent en hem omver duwt. Samen vallen ze hard op de grond, bedolven door stenen.
Dana en ik kijken ademloos naar elkaar en dan opnieuw naar hen.
Ik trek mijn schoen uit en gooi die naar een andere richting............... geen reactie.
Dana rent naar haar vader.
'Je hebt mijn leven gered.' Fluistert hij tegen Cher. Waarop Cher haar laatste woorden zegt.
'Het was het minste wat ik kon doen.'

We blijven even stil zitten. Al snel ontdekt Dana dat Louis er veel erger aan toe is dan we dachten.
'Pap, je moet naar een ziekenhuis!'
'Nee lieverd.' Verbaasd kijken we hem aan.
Een ontploffing doet ons allemaal schrikken.
'Dat was het bewijs dat jullie veilig zijn. Maar ik wist al lang dat jij veilig zou zijn. Luke, je hebt mijn dochter gered. Bedankt.'
Ik knijp in zijn hand omdat ik niet weet wat ik moet zeggen.
'Pap, je gaat me niet verlaten.'
'Nee lieverd. Ik zal je nooit verlaten.'
Een koude wind neemt het veld in zijn greep.
'Sienna?' Fluistert Louis.
Dana huilt. 'Nee pap, ik heb je nodig.'
'Nee, mama heeft mij nodig. Jij hebt Luke. Jullie kunnen eindelijk een normaal leven hebben. Dat was mijn belofte aan Sienna. Nu is het tijd dat ik mij aan het andere deel van die belofte hou.'
'En dat was?' Vraag ik terwijl ik het eigenlijk al weet.
'Als alles achter de rug was zouden we eindelijk weer samen zijn.'
Dana legt haar hoofd op Louis' borst en huilt zo hard dat ik niet meer weet hoe ik haar kan helpen. Zacht sla ik een arm om haar heen.
'Laat me gaan Dana, het is tijd.'
Na wat een eeuwigheid lijkt neemt Dana afscheid van haar vader. Wanneer hij zijn laatste adem uitblaast trek ik Dana in mijn armen.

'Dana Sienna Louis Burke, neem jij Luke Hemmings tot je wettige echtgenoot?'
'Ja.'
Met een glimlach antwoord ook ik volmondig ja op DE vraag.
Daarna beginnen we aan ons zelfgeschreven einde van de plechtigheid.
'Mama en papa. Bedankt dat jullie hier vandaag aanwezig zijn.'
'We zien jullie misschien niet maar we weten dat jullie hier zijn.' Ga ik zacht verder.
'Nooit zullen we vergeten welke opofferingen jullie gemaakt hebben zodat wij gelukkig kunnen zijn.'
'Nooit zullen we vergeten hoe groot jullie liefde was.'
Een applaus breekt los bij de aanwezigen maar ik ben nog niet klaar.
'Sienna, Louis. Bedankt voor de mooiste cadeau die jullie mij konden geven. Bedankt dat ik mag zorgen voor Dana.'
Een koude wind streelt mijn rug. Ze zijn hier, ze zijn akkoord met wat ik zeg. Meer kan ik niet wensen.
Ik kijk Dana aan en zie dat ook zij het weet. Zacht kus ik haar en stap met haar ons nieuwe leven in.

---

Bedankt voor jullie steun.
Zonder jullie was dit verhaal niet af geraakt.
Ik hoop jullie terug te zien als lezers van een ander verhaal.
Laat alsjeblieft een reactie achter. Die betekenen echt veel voor mij.