Chapter #030

'Jij loopt hier te zoenen met een pestend rotkind!' Riep Harry.
'Ja hallo! Jij moet je mond zo nodig weer opentrekken en hem weer boos maken! Het is allemaal jou schuld!'
'Natuurlijk. Je gaat steeds meer op hem lijken.'
'Hij doet niks!' Huilde ik. 'Hij hielp me, omdat hij wist dat ik het zwaar had! En jij moet er weer eens wat van zeggen! Als jij je kop had gehouden, had hij haar geen modderbloedje genoemd!'
Stilte.
'Sorry, Jady.' Snikte Hermelien.'
'Nee, ik sorry, weer vriendinnen? Vroeg ik.
'Weer? We zijn altijd vriendinnen!' Zei ze en ik omhelsde haar.
'Klef gedoe.' Mompelde Ron en hij ging weg. Harry volgde hem.
Ik kletste een tijd met Hermelien om alles te vertellen en ze steunde me. Fijn, zo'n aardige vriendin.
'Ik ga zo slapen, Hermelien.' Zei ik gapend.
'Het was zo'n heftige dag.' Vervolge ik. Ik wenste haar welterusten en ik vertrok.
De volgende ochtend werd ik nog meer aangestaard, maar ik trok me er niks van aan.
Ik had zelfs een keer bijna mijn middelvinger opgestoken, die tovenaars weten toch niet wat het betekend.
Draco liep naast me, en toen ik Patty zag, kuste ik hem snel op zijn wang. Zo, was het weer even duidelijk dat ik zijn vriendinnetje was, ookal was dat nog niet officieel. Ik hoopte ooit verkering met hem te krijgen...
Ik was nog nooit zo verliefd geweest. Eingenlijk was ik nooit verliefd geweest. Draco glimlachte gewoon zo lief, hij is gewoon zo leuk.