Chapter #028

Ik zat huilend op de bank ik de leerlingenkamer. Tranen rolde over mijn wangen. Waarschijnlijk werd ik zo opgehaald door Anderling, ik werd van school geschopt.
Ik hoorde iemand binnenkomen, en ik verborg mijn tranen.
'J-jady?' Hoorde ik een stotterende stem praten.
'Ja?' Vroeg ik, het was een bekende stem, die van Draco. Hij zag mijn roodbehuilde gezicht. Ik zag zijn geschrokken gezicht. Mijn lip trilde en ik barstte opnieuw in snikken uit.
Draco ging naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder, dan voelde ik me weer veilig.
'I-ik, w-wist niet d-dat, w-wat ik d-dee...' Meer kreeg ik er niet uit of ik begon weer te huilen.
Het was even stil, heel stil.
'Het i-is mijn s-schuld.' Snikte hij zachtjes. Huilde hij nu?
'Hoezo?' Vroeg ik geschrokken.
'Ik had het n-nooit mogen v-vertellen.' Zei hij.
'Nou, ik hoop dat het voor Patty duidelijk is nu.' Zei ik. Ik lachte door mijn tranen heen.
'Nogal.' Lachte Draco nu ook.
'Ik had haar niet mogen slaan.' Zei ik beschaamd.
'Zij had er niet over mogen beginnen bedoel je.' Zei Draco.
'Zo netjes ben je dus niet.' Zei Draco tegen me.
Ik lachte. 'Nee, dat ben ik niet.' 'Ik heb mijn hele leven al last van deze uitbarstingen. Vooral als ik Patty zie.'
Draco knikte.
'Waarom kwam jij? moet ik niet naar Perkamentus?' Vroeg ik.
'Professor Anderling vroeg het aan me, dat leek haar het beste.'
'Ik ben bang Draco.'
'Waarvoor?' Vroeg hij.
'Iedereen gaat bang voor me zijn, niemand durft nog bij me in de buurt te komen.' Snikte ik.