Dana Burke

Snel ga ik naar huis en pak een grote zak met spullen in. Met een diepe zucht wandel ik naar de voordeur.
'Ik hoop dat we het juiste doen.' Een frisse wind waait door mijn haren.
'Bedankt mam.' Fluister ik met een krop in mijn keel en trek de voordeur dicht.
Kwaad wandel ik terug naar het busje.
'Dana!' Ongelooflijk, die bitch heeft me echt gevolgd. Ik draai me, met tranen in mijn ogen om.
'Het is dus echt?' Vraagt Cher voorzichtig. 'Ik kon niet geloven dat je vader je dit zou aan doen.'
'Wel hij doet het echt.' Zeg ik kwaad en gooi mijn tas in het busje.
'Wil je heel even wachten?' Vraagt ze zacht. 'Ik moet even bellen.' Ik haal mijn schouders op.
Tijdens het telefoontje probeer ik zo rustig mogelijk te blijven.
'Dana, ik heb goed nieuws voor je.' Zegt Cher terwijl ze haar gsm weer weg steekt.
'Verras me.' Zeg ik. 'Ik kan wel wat goed nieuws gebruiken.'
Cher komt dichterbij en legt een hand op mijn schouder.
'Ik heb de groep kunnen overtuigen om alles te versnellen. Het kan gewoon niet dat je vannacht alleen, buiten zou moeten slapen.' Weer haal ik mijn schouders op.
'Kom op Dana, je kunt me vertrouwen.'
'Dat zei mijn vader ook.' Mompel ik.
'Lieverd, je moet geloven dat we aan dezelfde kant staan. Anders kan ik je niet helpen.' Ik knik.
'Sorry, het is gewoon... ik...'
'Rustig maar Dana, ik begrijp het wel. Je maakt zoveel mee. Niemand verwacht van jou dat je zo sterk blijft.'
In mezelf fluister ik: je hebt geen idee.
'Kom maar mee, ik breng je naar een warme plek.'
Samen met Cher vertrek ik.

Na een autorit, naar een deel van de stad die ik niet ken, parkeert Cher haar auto op een bus parking.
'Dana. Ik moet het nu weten. Wat voel je echt?'
'Ik...' Ik haal diep adem en herhaal de woorden die ik haat. 'Ik weet dat mijn mama verkeerd was, dat ze aan de verkeerde kant stond en dat heel wat mensen tegen mij gelogen hebben. Het is tijd om die mensen te laten boeten.'
Cher knikt opgelucht. 'Mooi' Zegt ze en drukt op de verwarmingsknop.
Identificatie?
'Cher meldt zich met passagier.'
Identificatie confirmed
Zonder een waarschuwing zakt de auto naar beneden. De hele bus parking verdwijnt onder de grond. Met open mond kijk ik naar buiten.
'Welkom Dana, welkom thuis.' Verbaasd volg ik Cher naar binnen. Ze geven me meteen een bezoekerspas, alsof dat alles duidelijk maakt.
'Kom, de raad wil je heel graag ontmoeten.' Ik knik en kijk zwijgend om me heen. Terwijl ik Cher volg tel ik mijn stappen. Elke stap kan later mijn leven redden. Of het eenvoudiger maken voor de rest om me te redden. Even denk ik aan Luke en er verschijnen tranen in mijn ogen.
'Alles oké?' Vraagt Cher ongerust. 'Ja, geen probleem. Het is hier gewoon zo... anders.' Cher knikt en werpt me een glimlach toe.
'Je gaat het hier geweldig vinden.' Cher duwt een deur open en samen gaan we naar binnen.

'Dames en heren. Dana.' Fier wandelt Cher naar de lege stoel en laat mij alleen staan. Dana, ik ben niet meer dan Dana voor hen.
De oudste man staat op en wandelt naar me toe. Hij neemt mijn handen vast.
'Dana, dochter van Louis en Sienna.' Ik knik, weet niet iedereen dit al?
'Eindelijk, na al die jaren heb je het licht gezien. We zijn zo blij dat je nu aan de juiste kant komt vechten.' Ik glimlach zo oprecht mogelijk. De juiste kant? Hoe kunnen ze? Geloven ze dit echt zelf?
'Dana, je begrijpt natuurlijk dat we je niet alles kunnen vertellen als jij ons niet alles vertelt.' Ik knik. 'Dat begrijp ik meneer.'
'Goed, ik wist dat je verstandig was. Zijn er dingen die je ons kan vertellen zodat we weten dat je te vertrouwen bent?' Even denk ik na. Wat moet ik hen vertellen? Hier hebben we het helemaal niet over gehad. Plots hoor ik mijn papa's stem in mijn hoofd: Ik vertrouw je Dana, je weet altijd wat je moet doen.
'Misschien kan ik jullie niet meteen iets vertellen. Ik kan jullie wel iets laten zien.' De man kijkt me verbaasd aan.
'Ik vermoed dat jullie mensen hebben die met computers werken?' De man knikt. 'Natuurlijk.'
'Als je iemand hebt die mij kan "controleren", kan ik je iets laten zien waar je veel aan zult hebben.' De man knikt en stuurt Cher naar buiten. Dat is al fijn om te weten. Cher is hier slechts een informant, niet meer dan dat.

Cher komt binnen met iemand die eruit ziet als een echte nerd. Hij heeft twee laptops bij en geeft er meteen één aan mij. 'Voor jou.'
De jongen kijkt me niet aan. Weet hij wie ik ben of is er meer aan de hand?
Ik ga aan de tafel zitten terwijl de jongen aan de raad uitlegt dat hij via zijn laptop al mijn bewegingen kan volgen. Op die manier zijn ze zeker dat ik geen gevoelige informatie naar mijn vader stuur.
Wanneer ik de computer opstart verschijnt er meteen een boodschap.
Kijk me niet aan. Ik werk voor je vader. Je bent veilig.
Misschien is het waar, misschien ook niet. Ik besluit om het zekere voor het onzekere te gaan en hou me aan mijn plan.
'Zoals beloofd ga ik jullie belangrijke informatie laten zien.' Ik ga naar het portal waar wij inloggen. Meteen beginnen verschillende mensen te schrijven. Met één druk op enter activeer ik een geheime sleutel. Alles wat ik nu doe wordt enkel naar mijn vader gestuurd. Wat er ook gebeurd, ik laat ze zien wat ik wil.
'Wat willen jullie zien?' Vraag ik rustig en roep de blauwdrukken van het bedrijf op. 'Cher werkt al lang bij ons maar deze kamer weet ze vast niet zijn.' Ik klik op wat ooit mijn kinderkamer was.
'Wat voor kamer is dit?' Vraagt een man.
'Dit? Dit is de kamer waar mijn vader plannen tegen jullie maakt. Plannen die hij alleen met mij deelt. Nu ja, niet alleen met mij maar toch met weinig mensen.'
'Hoe komt het dat jij dit niet wist?' Vraagt iemand aan Cher.
'Ik... Ik...' Ik besluit haar te redden. We kunnen haar nog nodig hebben.
'Ze kan er niet in. Mijn vader plant een chip in bij bepaalde mensen. Alleen die mensen kunnen naar binnen.'
'Kun je die chip laten zien?' Vraagt een vrouw. 'Ja.' Zeg ik zelfverzekerd.
'Maar ik kan hem niet weghalen. Als ik dat doe gaat er een alarm af, dat willen we niet, toch?'
De raad knikt en ik toon hen mijn schouder. Er zit inderdaad een chip, maar niet het soort chip dat zij denken. Als ze er op drukken worden hun vingerafdrukken meteen naar onze database gestuurd. Op die manier kunnen we meer te weten komen over hen.
Alle leden van de raad willen de chip zien én aanraken. Ik kan mijn geluk niet op. Nu maar hopen dat het lukt.
Er is maar één iemand die niet wil voelen. De nerd...
Ik weet wat je doet. Verschijnt er op de laptop wanneer ik weer ga zitten.
Ik slik en ga zo zelfverzekerd mogelijk verder.
'Is dit genoeg voor nu?'
'Natuurlijk.' Zegt de man en ze beginnen mij een groot deel van hun plan te vertellen.