9.

RIDA:
Ik: hej, Gaat het wel?
Denise: uh ja,
Ik: weet je het zeker, waarom huil je dan?
Denise: Wil je Niet weten.
Ik: Als ik het niet wou weten dan zou ik het ook niet vragen ?
Denise: haha, ja sorry, Maar,...
Ik: Denise, je kan me vertrouwen, wat je me nu ook wilt vertellen blijf bij mij. Ik ben niet zo'n type die alles gaat door vertellen. Zie me als je vriendin, waar je je hart kan luchten enzo. Vertrouw me, en als ik 1x iets verkeerds doe dan.. Dan mag je doen wat je wilt !
Denise:   dat is erg aardig van je. Hmpf, is goed. 
Zoals je weet heb ik 3 zussen en mijn ouders.
Gister toen ik weg rende van de klas, had ik te horen gekregen dat mijn moeder in het ziekenhuis ligt. En mijn moeder betekent echt alles voor me. Zij is het lichtpuntje van mijn leven. Met mijn 3 zussen kan ik maar met 1 echt goed omgaan. En dat is de jongste. De middelste haat ik, die maakt mijn leven zuur. En mijn oudste zie ik nauwelijks en praat ik nauwelijks mee. 
En mijn vader is af en toe aardig af en toe een shagarijn. En dan wordt ie erg boos enzo. En daar moet ik nu tijdelijk meeleven. Ze weten nog steeds niet wat er met mijn moeder is. En zoals ik al zij mijn moeder is mijn alles. Zonder haar beeld ik me geen leven meer voor.

Ondertussen stroomde er tientallen tranen over haar wangen.
Ik kreeg echt medelijden met haar. Ik zag deels mezelf erin maar dan met mijn vader.

Ik: ik snap wat je bedoelt, en voelt.
Denise: Kan niet, jou moeder ligt gelukkig niet in het ziekenhuis! 
Ik: maar mijn vader ligt wel onder de grond.!

Ze keek me geschrokken aan. En ze werd rood.
Denise: Sorry...!!
Ik: maakt niet uit, ik zal je vertellen wat er was gebeurt: 
ik was ook gewoon op school. Toen ik in de pauze werd gebeld door mijn moeder. Ze zei me dat ik moest komen naar het ziekenhuis **** . ze hing direct op dus ik moest wel direct gaan. Ik ging, maar een angstig gevoel bekroop me ondertussen. Ik moest de hele weg denken wat er aan de hand zou zijn.?
Die dag, stortte letterlijk mijn wereld in elkaar. 
Ik kreeg te horen dat mijn vader het niet redde. Hij kreeg een fatale hartaanval.
Mijn vader, mijn grote voorbeeld, hij was en is mijn held. Beeld je in Denis.
Ik was verdomme nog maar 7 jaar. En ik was toen al vaderloos.
Weet je wat voor pijn het me deed. Hij was degene die me altijd naar voetbal brachte. Nu? Niemand, ik ga altijd alleen. Waarom? Omdat ik dan aan hem denk. Dan wil ik altijd alleen zijn.
Denise: sorry ! sorry dat ik je er nog meer aan herinnerde was niet mijn bedoeling !
Ik: het maakt niet uit Denise. Het is goed zo
Denis : okeey
Ik : kom ga je gezicht wassen de bel gaat zo, voor dat iemand ziet dat je gehuild hebt.
Denise: ja isgoed ik zie je straks wel 

En ze liep voorzichtig weg naar de dames toillet.

Denise:

Die woorden kwamen zo vertrouwd bij mij aan , dat ik hem alles vertelde. 
En ik kreeg zoals gewoonlijk tranen. De eerste keer ik huil, waar een jongen erbij is.! Ik schaam me echt!. En het ergste was toen hij ging vertellen over zijn vader. Ik had het gevoel alsof ik zijn wonden open heb gehaald.
En dat doet pijn. 
Na een gesprek zei hij me dat ik beter mijn gezicht moest gaan wassen voordat de bel gaat. Anders ziet iedereen dat ik gehuild heb.
Ik liep voorzichtig naar de wc. Ik was duizelig en niet zo een beetje ook.
Ik had een slecht gevoel.!? Ik wou nog een stap verder zetten maar toen werd het zwart voor mijn ogen. Het enige wat ik nog voelde was de koude grond en het laatste wat ik hoorde was dat Rida mijn naam riep. 
Daarna was ik helemaal weg.