O19 || Beautiful Christmas × One

Ik lig op mijn rug in de sneeuw, vlakbij Harry als ik de woorden over mijn lippen rollen. “Ik ben hier met jou en dat is alles wat ik me kan wensen”. Mijn wangen kleuren rood en ik wil eigenlijk heel graag mijn woorden terugnemen. Het voelt vast alsof ik een enorme stalker ben. Harry draait zich naar me toe.
‘Ja?’
‘Ja. Nee. Ik ehm-’ Ik stop met praten en wil het liefste door de grond zakken. ‘Ga ik weer.’
‘Het geeft niet.’
‘Ik wilde eigenlijk zeggen dat ik blij ben dat ik Kerstmis met iemand als jou mag vieren. Ik heb Kerstmis al lang niet meer zo gevierd.’
‘Waarom niet? Je lijkt het zo leuk te vinden.’ Is dit wel iets om te bespreken? Hier, buiten in de sneeuw, terwijl het waarschijnlijk vriest?
‘Ik ehm… Misschien kunnen we het daar beter niet over hebben. Niet hier in ieder geval.’
‘Oké,’zegt Harry wat beduusd.
‘Sorry,’zeg ik en ik bijt op mijn lip. Ik weet dat ik het moment verschrikkelijk verpest heb en dat ik er niet veel meer van kan maken. Dus ik ga maar rechtop zitten en klop de sneeuw van mijn jas.
‘Het geeft niet. We kennen elkaar pas een dag, ik verwacht ook niet van je dat je me van alles gaat vertellen. Sterker nog, ik acht de kans dat we elkaar na de Kerst nog ooit zullen zien maar klein.’
‘Ja?’vraag ik aan Harry, die inmiddels ook al rechtop zit.
‘Ik denk het.’
‘Ik zou het niet erg vinden om je vaker te zien.’ Ik merk dat ik opnieuw iets gezegd heb wat niet erg handig was. ‘Ik bedoel, ik vind je erg aardig, je bent heel vriendelijk en open en- Laat maar, volgens mij ga ik dit niet meer recht praten. Je bent gewoon een goede vriend,’lach ik.
‘Insgelijks,’zegt Harry. Ik ben dan misschien nog niet zo heel goed in het “mens-zijn”, maar zelfs ik zie dat er teleurstelling op zijn gezicht staat. Het was ook absoluut niet handig van me om dit zo te brengen en ik weet eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik hier nog iets goeds van moet maken. Daarom sta ik maar op en veeg de sneeuw ook van mijn broek.
‘Kom, wat gaan we nu doen?’
‘Ik heb het koud,’zegt Harry. ‘Ik heb zin in warme chocolademelk.’
‘Dan gaan we chocolademelk drinken.’ Ik sta op en glibber naar binnen. Bij de deur stop ik even om mijn schoenen uit te doen, maar ik loop vrijwel in een rechte lijn naar binnen om vervolgens weer op het aanrecht te kruipen. Ik ben er nog niet echt achter waarom ik steeds op het aanrecht ga zitten, maar er is iets wat daar verschrikkelijk vertrouwd voelt.
‘Pak je even een fles melk uit het kastje bij je hoofd? Pas op voor het deurtje, het valt dicht.’ Ik knik even, buk en open het deurtje. Mijn ogen scannen de inhoud van het kastje en dan valt mijn blik op de fles melk. Ik neem hem uit het kastje en buk, waarna het deurtje dichtvalt.
‘Alsjeblieft,’zeg ik en zo plechtig mogelijk overhandig ik de fles aan Harry.
‘Je weet niet hoe waterkokers werken, maar je ontwijkt de deurtjes van keukenkastjes alsof je nooit anders gedaan hebt.’
‘Waar je ook woont, keukenkastjes kom je overal tegen,’zeg ik en ik denk terug aan de fabriek. Daar waren overal bij mijn hoofd kastjes en het gebeurde me in het begin regelmatig dat ik een kastje tegen mijn achterhoofd had. Maar ik werd er steeds beter in en nu is het normaal om openzwaaiende of dichtvallende deurtjes te ontwijken. ‘Waterkokers zijn een zeldzaamheid.’
‘Wat jij wilt,’grinnikt Harry. ‘Als je in die veronderstelling bent, blijf het vooral geloven. Ik ben alleen bang dat je er nog wel vaker tegen gaat komen.’
‘Zo lang als ze niet bijten, ben ik blij.’ Harry lacht en neemt dan de mokken uit de magnetron.
‘Hier, dan warm je op,’zegt hij en hij komt tegenover me bij het aanrecht staan. Harry is langer dan ik en nu ik een beetje vals speel, zijn we ongeveer even lang. Ik heb hem daarnet gekwetst, dat weet ik, maar ik ben nog steeds aan het bedenken hoe ik het goed moet maken.
Het zou vast helpen als ik hem gewoon de waarheid kon vertellen, maar als ik dat doe, weet ik niet wat de consequenties zijn.
‘Sorry van daarnet, ik was erg verwarrend.’
‘Louis, het g-’
‘Jawel, het geeft wel. Ik heb stomme dingen gezegd. Het wil niet zeggen dat er geen kern van waarheid in zat, maar wat ik bedoel te zeggen is dat het nog niet het goede moment is.’ Ik bijt op mijn wang. ‘Sorry, misschien moet ik stoppen met ratelen.’
‘Als je dan stopt met je te verontschuldigen voor problemen die er niet zijn, lijkt dat me een goed idee.’
‘Er zijn wel-’ Ik besluit er maar niets meer over te zeggen, aangezien Harry en ik anders misschien ruzie krijgen. ‘Je hebt gelijk. Ik snap er nog steeds niet zo veel van, van jul- deze wereld.’ Het moment dat ik mijn mond voorbij praat, komt steeds dichter en dichter bij.
‘Ik denk ook dat –dat één van de moeilijkste dingen is, deze wereld begrijpen. Jezelf begrijpen is denk ik het lastigste, maar de wereld staat vast op twee.’
‘Ik ben bang dat ik in geen van beiden erg goed ben.’ Ik laat me van het aanrecht glijden en ga aan de keukentafel zitten. Harry loopt achter me aan en gaat dan tegenover me zitten.
‘Het geeft niet, je hebt nog alle tijd. Je bent hooguit twintig, waarschijnlijk wordt je nog minstens vier keer zo oud.’
‘Ik ben drieëntwintig,’verbeter ik hem.
‘Hoe dan ook, je zal waarschijnlijk nog wel vier keer zo oud worden. Dan heb je nog negenenzestig jaar en dat is een behoorlijke tijd. In die tijd kan je nog veel doen, nog veel meemaken, je hoeft nu nog niet alles te begrijpen. Het komt wel.’
‘Ja,’glimlach ik. ‘Dank je wel.’
‘Weet je waar het nu tijd voor is?’vraagt Harry dan en ik begrijp dat het gespreksonderwerp afgesloten is.
‘Nee,’antwoord ik.
‘Monopoly spelen. Dat is een beetje een familietraditie en ik was in de veronderstelling dat dit het eerste jaar was dat we de traditie niet voort zouden zetten. Mijn ouders vieren hun vijfentwintigjarige huwelijksjubileum in Egypte en mijn zus hangt waarschijnlijk met haar vrienden en vriendinnen in de kroeg. Weinig gezelschap om mee te spelen.’
‘Arm ding. Kom, haal dat spel, dan gaan we het spelen.’
‘Ken je het?’vraagt Harry.
‘Natuurlijk, ik heb het zo vaak gezien, de regels zo vaak gelezen, piece of cake,’zeg ik. Dan pas realiseer ik me dat ik weer iets onhandigs gezegd heb. ‘Ik was vroeger dol op het spel, ik kan het dromen, bedoel ik.’
‘Nou, dan ben ik bang dat jij gaat winnen, want ik doe bijna altijd eigenlijk alleen maar voor spek en bonen mee, zo slecht ben ik,’lacht Harry en hij laat me even alleen om het spel te halen.

Harry zet het ietwat vergeelde spel op de keukentafel en ik verdeel de pionnetjes, huisjes en het geld. Als alles op zijn plek ligt, overhandig ik de dobbelsteen aan Harry.
‘Jongste mag beginnen?’
‘Dank je.’ Harry neemt de dobbelsteen aan en gooit. Hij heeft een vliegende start –zo noemt hij het zelf- en mag zijn pionnetje één vakje vooruit zetten. Ik lach om zijn opmerking en gooi dan zelf, waarna ons een lang potje monopoly te wachten staat.