02. Somewhere in Neverland
Megan p.o.v.
Ik kijk op de klok, vier uur in de nacht. Nog lang geen tijd om op te staan dus. Maar slapen kan ook niet, ik voel me schuldig tegenover Luke. Ik had nooit zo bitchy tegen hem moeten doen, dat was onterecht. Maar ik ben gewoon bang om weer afscheid te moeten nemen. Ik denk dat ik niet nog een afscheid aan kan. Vooral niet bij de persoon waarbij ik me mezelf kan voelen. Misschien heb ik het nu wel voorgoed verpest. Ik zou tenminste mezelf niet nog een kans geven. Desondanks alles probeer ik toch nog te lachen. Maar als ik aan Luke denk, dan kan ik niks anders dan huilen. Als ik terug denk aan alle momenten samen, word ik er spontaan verdrietig van. Ik weet dat de momenten niet snel meer terug zullen komen, omdat hij nu druk is.
Daar zit ik dat, hartje zomer in een hoge boom."Jij, Megan Lancaster, wilt toch niet zeggen dat je niet uit deze lage boom durft?" Meer dan 15 meter hoog -voor mijn gevoel- in de lucht noemt Luke 'laag'. "Het is niet bepaald laag Luke!" schreeuw ik naar beneden waardoor Luke nog harder begint te lachen. "En wat wil je hiermee zeggen?" "Haal me hieruit!" gil ik nog harder. "Rustig aan!" schreeuwt hij naar boven. In no-time is Luke op dezelfde hoogte als mij, wat dus meer is dan 15 meter hoog. "Hey." hijgt hij buiten adem zodra zijn ogen de mijne ontmoeten. "Hey." glimlach ik naar hem. "Ik wil helemaal niet naar beneden." fluistert Luke terwijl hij me nog altijd aan kijkt. "Ik eigenlijk ook niet." geef ik snel toe waarna ik naar de grond kijk, die vreselijk ver weg is. "Je bent schattig als je bloost." zegt hij waarna ik hem weer aan durf te kijken. "Don't dare to call me cute." beveel ik hem waarna ik zacht lach. "Maar ik spreek alleen de waarheid." zegt hij waarna hij met zijn lip piercing begint te spelen. Als ik eerlijk ben, vind ik het enorm sexy. "Wendy run away with me." begint hij zachtjes te zingen. "I know it's sounds crazy don't you see what you're doing to me." begin ik verder te zingen. "I wanna be your lost boy, your last chance. A better reality yeah." maakt hij de zin af. "Je kan echt goed zingen." complimenteer ik hem. "Thanks." Daarna voel ik hoe hij zijn voorhoofd op de mijne laat rusten. Onze lippen zijn nog maar een paar centimeter van elkaar verwijderd. Langzaam komen onze lippen dichter bij elkaar en ik sluit mijn ogen om van deze zoen te genieten. "Héhé daar zijn jullie ! We waren al naar jullie op zoek!" onderbreekt Michael ons.
"Meg, het is al goed."ik voel meteen hoe twee gespierde armen zich om mij heen wikkelen. "Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om je wakker te maken." verontschuldig ik me terwijl ik door blijf snikken. Dit is al de derde keer dat ik heb gehuild in minder dan 24 uur, wat ben ik toch een zwak persoon. "Je had me ook eerder mogen wakker maken." "Nee, absoluut niet! Hoe lang blijven jullie?" Ik gok dat ze niet langer dan twee weken blijven. "drie en een halve maand." antwoordt hij. Veel langer dus dan dat ik had gedacht. "Dus tot eind maart?" "Precies, we vertrekken een paar dagen na je verjaardag."Oh jee, ook dat nog. Ik zit niet echt te wachten op de dag waarop ik 17 word. En ja ik ben 1 tot 3 jaar jonger dan de rest, maar dat maakt niks uit. Leeftijd maakt niks uit zolang je maar lol hebt. "Leuk." probeer ik zo enthousiast mogelijk te reageren. "Ik weet dat je het moeilijk hebt ermee. Maar hey, alles wordt beter. Dat beloof ik." Wat hebben mensen toch met beloftes? Ik ben helemaal klaar met al die beloftes. "Mis je Luke?" vraagt hij na een paar minuten. "Hell yeah, meer dan dat ik had gedacht." Het voelt goed om mijn hart even te kunnen luchten. "Dan ga naar hem toe." "Ik denk dat ik te laat ben. Ik heb hem al een berichtje gestuurd dat hij niet meer over me in moet zitten." "Die jongen is stapelgek op je, hij laat je heus niet zomaar gaan." antwoordt hij. Ik pak mijn telefoon van mijn nachtkastje en loop snel door mijn notificaties tot dat mijn ogen stoppen bij een bepaalde foto. D-dat is Luke en dat is Alice, zoenend. Hoe kan hij me dit nou aan doen? Een paar uur geleden wou hij me nog zo graag, en nu kleeft hij met zijn mond al aan iemand anders? Wat een player! Ik kan er niks aan doen maar tranen rollen weer over mijn wangen. Ik kijk weer op de klok, kwart voor 5 in de ochtend. "Dit meen je niet!" Ik merk aan de stem van Calum dat hij er meer dan klaar mee is. Niet met mij, maar met Luke. "Geef me je telefoon." beveelt hij me. "Waarom?" "Omdat ik niet wil dat je naar die foto blijft kijken." Ik zucht, waarna ik mijn telefoon aan hem geef. Hij zal het toch allemaal wel goed bedoelen. "Wil je nog proberen te slapen?" vraagt hij na een paar minuten aan me. Of ik nog wil proberen te slapen? Tuurlijk wil ik dat niet, er spoken duizenden vragen door mijn hoofd. Welke idioot speelt nou met iemands hart? Eerst haalt hij al mijn gevoelens door elkaar waarna hij vervolgens op de foto staat met een meisje, zoenend. "Ik denk niet dat ik nog kan slapen." antwoord ik. "Hmm."
Luke p.o.v.
Ik heb totaal nergens zin in, maar mijn broers wouden perse dat ik met ze mee naar de Time-Out ging. Na 2 uur zeuren hebben ze me toch zover gekregen, maar met plezier zit ik hier niet. Het liefste was ik nu gewoon met de jongens, Meg en Amy. Megan wilt niks meer van me weten, en ja Amy steunt haar beste vriendin. Dat snap ik ook volkomen, en ik heb ook liever dat ze haar steunt dan dat ze bij mij is. "Doe niet zo saai!" schreeuwt Ben in mijn oor. "Het is hier saai." schreeuw ik terug. "Jij maakt het saai, kom mee de dansvloer op!" Tegen mijn wil in word ik op de dansvloer gesleurd. Het liedje I feel like dancin' van All Time Low dreunt door de discotheek. Ik besluit om maar gewoon 'gezellig' mee te dansen. "Luke." hoor ik een meisjesstem achter me roepen. Ik draai me om in de hoop dat het Megan is. "Hey, Alice." vol afschuw kijk ik naar het meisje dat één jaar geleden, mijn beste vriend heeft gebroken. Ik snap niet hoe Ashton dat zo lang heeft kunnen volhouden. Uiteindelijk hebben we hem samen kunnen overtuigen dat deze relatie niet gezond was. "Lang niet meer gezien he?" vraagt ze op een sarcastische toon. "Nee, klopt." ik besluit maar kortaf te antwoorden, dan ben ik hier tenminste snel van af. "Hoe gaat het nu met Ashy?" "Hij is in ieder geval over jou heen, dus ik zou hem maar met rust laten." Na haar vraag voel ik me ineens heel opgefokt. Ik neem nog een slop van mijn 6e bacardi-cola en kijk haar verveeld aan. "Ik hoef hem niet, ik wil jou." fluistert ze in mijn oor. "Toevallig heb je dan pech, want ik hoef jou niet." Wat haat ik dat vreselijke monster toch. Ze kijkt me met een vieze grijns aan waarna ze haar lippen op de mijne drukt. Ik hoor een flitser om me heen, en dan besef ik me dat het te laat is. "Wat doe je nou?" schreeuw ik naar haar toe. Nu is alles écht verpest. Megan zal dit vroeg of laat zien, en dan denkt ze dat ik nooit van haar heb gehouden. "Graag gedaan, Hemmo." zij en haar twee hondjes lachen me uit en lopen vervolgens weg. Ik had degene moeten zijn die als eerste had moeten weg lopen. Dan was er nu geen probleem bijgekomen. Kan deze terug komst nog erger?
2 dagen later
Megan p.o.v.
Hier zit ik dan, helemaal alleen in mijn stomme appartement. Ik ben de afgelopen dagen nauwelijks uit mijn bed gekomen en ik heb er ook geen behoefte aan. Het beeld van Luke en Alice zoenend, staat in mijn ogen gebrand. Ik heb nergens anders aan kunnen denken dan aan hoe ik ze kan terug pakken, en ze net zoveel pijn kan doen als dat ze mij hebben aangedaan. Ik moet echt leren om te stoppen met om iemand geven. Uiteindelijk zijn zij de personen die lachen maar ben ik de persoon die in tranen eindigt. Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd gaan.
Plots gaat de bel. Ik vraag me af wie dat is, ik heb toch niet met de jongens of met Amy afgesproken? Met pijn en moeite verlaat ik mijn warme bed en loop ik naar de voordeur toe. Ik kijk eerst door het gaatje om te kijken wie het is. Het is Luke, wat doet hij hier? Hoort hij niet bij Alice te zijn? "Wat moet je?" vraag ik emotieloos aan hem zodra ik de deur heb opengemaakt. Ik zie hoe zijn ogen mijn lichaam scannen, zoals ze altijd doen. "Kun je het zien?" vraag ik geïrriteerd. "Megan, zie je zelf niet hoe slecht je er uit ziet?" vraagt hij me. Ik hoor aan zijn stem dat hij geschrokken is. Ik ben ook geschrokken, dit is mijn tweede confrontatie met hem sinds 384 dagen. "Like you care." probeer ik hem te slim af te zijn. Ik weet dat ik veel ben afgevallen, maar ik heb geen anorexia. Ik weet dat ik niet meer hetzelfde vrolijke meisje ben als een jaar geleden, maar dat komt omdat ik mezelf ben verloren. "Ik geef er heel veel om Megan. Het doet me pijn om je zo te zien, weet je dat? Dit is niet meer het meisje zoals ik je ken." "Mensen veranderen Luke, ik ook. Zoals je zelf zong, niks duurt voor altijd en niks blijft hetzelfde. Dat is een les wat jij me hebt geleerd." ik voel hoe een traan op mijn voet valt. "Het was niet mijn bedoeling om je pijn te doen." "Het was ook niet verliefd te worden op een klootzak zoals jou." Een tijdje blijft het stil, maar nog steeds kijk ik Luke recht in zijn ogen aan. Als ik hem zie, heb ik echt gemengde gevoelens. De ene kant haat hem voor wat hij allemaal heeft gedaan, maar de andere kant wilt hem zo graag zoenen. Ik zucht diep voordat ik weer begin met praten. "Je kan niet eerst verdwijnen en dan doodleuk terug komen en doen of alles oké is." zeg ik op een zachte toon. Hij kijkt me precies op dezelfde manier aan, als op het vliegveld. Maar er komt geen woord uit zijn mond. De pijn is in zijn ogen af te lezen. Misschien meent hij het echt? "Waarom ben je hier eigenlijk?" vraag ik terwijl ik met mijn vingers speel. "Omdat ik mijn kerst en nieuwjaar wil doorbrengen met de persoon waar ik het meeste van hou." Ik voel hoe mijn hart smelt, maar niet voor lang. Dan besef ik me dat hij zoenend met Alice op de foto staat, in plaats van met mij. "Dan is dit denk ik niet het juiste adres. Dan moet je naar Al-" Ik word onderbroken door de hemelse stem van Luke. "Er speelt helemaal niks tussen mij en Alice. Ze zoende me ineens en ik duwde haar weg. Ik zweer het Meg, je moet me geloven. Ik wil helem-" Nog voor hij zijn zin kan afmaken druk ik mijn lippen op de zijne. Wat heb ik dit gevoel toch gemist. Het gevoel wat alleen de enige echte Luke Hemmings mij kan geven. "Ik hou van je Meg." fluistert hij terwijl onze voorhoofden tegen elkaar aan rusten. "Ik ook van jou." Ik meen het echt, ik hou ook van hem maar ik zit nog steeds met een knoop in mijn maag. Waarom heeft hij al die dagen mijn berichten niet beantwoord? Voelde hij zich op dat moment misschien zich veel te goed voor mij? Dat kan ik me ook wel voorstellen hoor, ik stel niet veel voor buiten een normaal meisje. Ik besluit om hem die vraag maar niet te stellen. "Mag ik binnen komen? Het is nogal koud buiten?" vraagt hij. Ik begin zacht te giechelen en gebaar dat hij naar binnen mag. "Wel je schoenen uitdoen." Ik droom al jaren van een witte kerst, maar die komt maar niet. Het word hier wel koud, vergeleken met de rest van het jaar maar sneeuw ligt er nooit. Ik ben allang blij dat ik mijn beste vriend weer terug heb.
Calum p.o.v.
Ik kan er niks aan doen, maar mijn jaloezie groeit met de dag. Ik weet hoe leuk ze elkaar vinden, en het kan ieder moment weer aan zijn tussen die twee. Maar ik, ik word altijd als de leuke 'jongens beste vriend' gezien, en daar ben ik wel zo onderhand klaar mee. Ik had Megan al lang moeten vertellen wat ik echt voor haar voel. Ze verdiend geen klootzak zoals Luke, maar ze verdiend iemand zoals mij. Hij heeft haar in het afgelopen dagen meer pijn gedaan, dan ik Michael in een heel jaar. Ja, het klinkt gek maar met Michael pijn doen bedoel ik fysiek pijn en hoe Luke, Megan pijn heeft gedaan bedoel ik mentaal. Ik hoop gewoon dat ze zich op een dag beseft hoeveel ik van haar hou. Als iedereen haar in de steek zou laten, dan zal ik er nog steeds voor haar zijn. Ik kan er gewoon zo niet tegen dat ze hem kansen blijft geven, die hij helemaal niet verdiend. Boos en gekwetst begin ik wat op mijn gitaar te tokkelen.
You were mine for a night, I was out of my mind.
You were mine for a night, don't know how to say goodbye.
Making all our plans in the Santa Cruz sand that night.
I thought I had you in the palm of my hand that night.
Screaming at the top of my lunges till my chest felt thight.
I told myself that I'm never gonna be alright.
Dan voel ik hoe een traan van woede en jaloezie zich een weg naar beneden baant. Ik ben gewoon zo boos op mezelf, dat ik haar heb laten gaan. Misschien was het beter geweest dat ik haar op dat moment had verteld wat ik voor haar voel. Dan had Luke nu niet de kans om haar weer pijn te doen. "Waarover ging dat liedje?" Ik kijk naar mijn kamer deur en zie hoe Mali in de deurpost staat. "Is dat nou een traan?" vraagt ze door en ze wijst naar mijn wang. "Vergeet het gewoon, oké?" "Als oudere zus heb ik recht om te weten wat er aan de hand is met haar kleine broertje." schiet ze in de verdediging. Misschien is het wel goed om haar te vertellen wat er precies aan de hand is. Ik zucht voordat ik aan mijn verhaal begin. "....Ik heb het gevoel dat ik te laat ben. Dat ik het haar had moeten vertellen toen ik die nacht bij haar ben blijven slapen. Toen had ik haar voor mezelf, maar nu is het te laat." Ik bijt zo hard mogelijk op mijn lip om de tranen in te houden." Na een aantal minuten te hebben gepraat, zonder pauze, is mijn verhaal nu dan toch afgerond. "Het klinkt nu misschien heel hard broertje, maar als je echt van haar houdt moet je haar misschien laten gaan. Ze is stapelverliefd op Luke, en als je hun uit elkaar probeert te halen, zal ze je het nooit vergeven." Moet ik naar het advies van mijn zus luisteren? Moet ik haar gewoon vergeten als meer-dan-vrienden?
Er zijn nog geen reacties.