O17 || All I Want For Christmas Is You × One

De volgende morgen word ik wakker met mijn dekens half langs mijn bed en Timon die demonstratief op de tralies van zijn hok knabbelt.
‘Ook goedemorgen,’mompel ik als ik op de klok zie dat het voor negen uur is. Vandaag zit uitslapen er waarschijnlijk niet echt in, net als gisteren, toen werd ik al vroeg gewekt door Louis die rond mijn huis aan het sluipen was.
Hoewel, ik weet wel dat ik dat laatste niet echt erg vind. Het was een beetje een angstaanjagend idee dat er iemand rond mijn huis sloop, maar de persoon die rondhing, was zeker niet ongewenst is. Ik weet niet precies wat het is met Louis, maar iets aan zijn manier van doen, de manier waarop hij is, is geweldig. Hij is een beetje mysterieus, dat moet ik toegeven, maar dat wil niet zeggen dat –dat hem minder aantrekkelijk maakt. Louis heeft naast dat mysterieuze, ook iets kinderlijks, iets liefs, iets aandoenlijks. Soms lijkt hij wat onzeker, of hij lijkt niet uit zijn woorden te komen, maar hij is zo leuk.
En ik weet dat “leuk” geen goed woord is om een persoon mee te beschrijven. Dat is hetzelfde als een beroemd persoon “beroemd” noemen. Als je een beroemd persoon die titel geeft, neemt dat ineens zijn hele persoonlijkheid weg. Dan ben je ineens niet meer vriendelijk, trouw of grappig, dan ben je ineens “beroemd”. Zo voelt het ook om Louis “leuk” te noemen. “Leuk” omvat niet wie hij is. Want Louis is aantrekkelijk, aandoenlijk, grappig en goedgemutst. Het is misschien vroeg om te zeggen dat ik echt verliefd op heb ben, maar ik ben bang dat het moment dat ik toch toe ga geven dat ik verliefd ben, nu al erg dichtbij is.

Ik rol me van mijn zij op mijn rug en staar naar het plafond. Mijn ogen vallen dicht en ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als ik hier met Louis zou liggen. Hoe zou ik me dan voelen?
Hoogstwaarschijnlijk zou ik me gelukkig voelen, heel erg gelukkig. Ik zou mijn armen om Louis heen hebben geslagen, zoete woordjes in zijn oor fluisteren en mijn kleine stukje geluk met mijn leven bewaken.
Alleen al bij dat idee, verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Mijn hartje is te klein om het toe te geven, maar er is maar een ding wat ik echt wil en dat is Louis die bij me. God, het klinkt zo cliché, maar ik wil hem, hem en alleen hem.

‘Louis? Ben je al wakker?’ Ik sta inmiddels helemaal in stijl voor de deur van de logeerkamer en klop zachtjes op de deur.
‘Hm? Wat?’ Ik heb zo het vermoeden dat ik iemand wakker heb gemaakt.
‘Heb ik je gewekt?’
‘Nee, echt niet.’ Zijn stem klinkt zo schor dat ik weet dat het niet helemaal waar is wat hij zegt.
‘Lou.’ Het is er al uitgefloept voordat ik het in de gaten heb. ‘Je hoeft niet te liegen. Mag ik binnenkomen, ik heb schone kleren voor je.’
‘Ja.’
Ik kom binnen en tref een donker hol aan. Er ligt een hoopje mens verstopt in de dekens en ik moet ervan glimlachen.
‘Ik wist wel dat je niet wakker was.’
‘Ik was wel wakker. Drie seconden, omdat je klopte.’
‘Sorry dat ik je wakker heb gemaakt.’
‘Het geeft niet. Het is al halverwege de ochtend, er is al een deel van de ochtend voorbij!’ Ondanks dat de slaap nog in de hoeken van zijn ogen zit en zijn haren nog helemaal plat liggen, is hij erg schattig. Ik glimlach om zijn enthousiasme en leg de stapel kleding dan op het voeteneinde van het logeerbed.
‘Kijk maar of het past. Je broek was zeiknat gisteren, dus ik dacht dat je misschien wel iets schoons kon gebruiken.’ Ik herstel mezelf. ‘Iets droogs.’
‘Dank je,’zegt Louis. Hij neemt de kleren aan en begint direct zijn pyjama voor de kleren te verwisselen. Ik ben een beetje beduusd en weet voor enkele seconden niet waar ik heen moet kijken.
Ik besluit de gordijnen vast te openen.
‘Trek de rolluik maar op als je klaar bent met omkleden, ik ga vast ontbijt maken,’zeg ik.
‘Ik ben er zo.’ Ik mompel wat en loop dan de trap af. Ik heb er even voor nodig om mijn hoofd leeg te maken. Het lijk me geen goed idee om nu al over mijn huisgenoot te kwijlen, zeker omdat we elkaar naar Kerstmis niet meer gaan zien. Ik zucht en weet dat ik het mezelf niet gemakkelijk heb gemaakt. Waarschijnlijk ben ik de enige die het presteert om als een blok voor een wildvreemde te vallen en hem dan uit te nodigen om samen Kerst te vieren.

Ik ben zo verstrikt geraakt in mijn eigen denken dat ik niet opmerk dat Louis inmiddels vlakbij me staat.
‘Waar is de fluitketel, dan kook ik vast water voor de thee.’ Ik zet van schrik een stapje achteruit en bots dan ook nog bijna tegen Louis aan. Onze ogen ontmoeten elkaar en onbewust bekijk ik Louis. De broek lijkt wel te passen, maar de mouwen van de trui zijn duidelijk te kort.
‘Fluitketel?’vraag ik dan.
‘Ja, je weet wel, zo’n ding waar je water in kookt.’
‘Nee, dat snap ik,’grinnik ik. ‘Maar ik heb er geen. Daar staat de waterkoker.’ Ik knik naar de waterkoker en Louis kijkt wat verbaasd naar het ding. Is hij niet bekend met een waterkoker?
‘Oh, oké, dan koken we water in een waterkoker?’ Hij spreekt het woord “waterkoker” aarzelend uit en ik moet ervan glimlachen. Het is gewoon erg schattig.
Hij vult de koker met water en houdt hem dan verwachtingsvol in zijn handen. ‘Hij doet het niet,’zegt hij dan.
‘Je moet hem terug op het plaatje zetten en dan het knopje omzetten,’grinnik ik. Ik neem de waterkoker uit zijn handen en laat hem op het knopje drukken. De waterkoker begint te pruttelen en Louis kijkt gefascineerd toe hoe het water begint te koken.
‘Nog nooit een waterkoker gezien?’
‘Nee,’zegt Louis ademloos. ‘Ik ehm- Dat kennen ze niet, waar ik vandaan kom.’
‘Oh,’zeg ik en ik vraag me af waar hij dan vandaan komt. Hij spreekt vloeiend Engels en er is geen spoor dat wijst tot een buitenlandse afkomst. Tel daarbij op dat ik hem ook absoluut niet aanzie voor een zwerver en dan zal je mijn vraagtekens bij zijn afkomst begrijpen.

Hoe dan ook, het lijkt me nog geen geschikt moment om daar verder over te vragen, dus begin ik met het dekken van de tafel. Ik zet het servies neer, wijs Louis op de kast met broodbeleg en even later zitten we samen aan het ontbijt.