O16 || Thank God It's Christmas × Two

‘Ik zal uitkijken,’grinnikt Harry. Hij schuifelt in mijn richting en steekt zijn hand naar me uit. Ik neem zijn hand dankbaar aan en kom moeizaam overeind. ‘Ben je oké? Wat doe je hier?’
‘Nee,’zeg ik. Harry kijkt me bezorgd aan.
‘Wat-’
‘Ik bedoel ja! Ja, het gaat wel,’roep ik over mezelf heen. Ik sla mijn hand voor mijn mond. Oh jee, dit is gênant, denk ik en ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen.
‘Weet je zeker dat je niet op je hoofd gevallen bent?’vraagt Harry lachend. Ik grinnik en laat mijn hand naar mijn achterhoofd gaan voor het extra effect.
‘Ik weet het wel zeker.’
‘Goed zo. Wat kom je hier doen rond dit tijdstip? Het is nauwelijks negen uur.’
‘Sorry voor het wekken,’zeg ik. ‘Ik ehm-’ Tja, wat moet ik nu zeggen? Tot voor vandaag was ik een kerstelf met een obsessie voor je. Mijn wens was om je te ontmoeten nu ik hier plompverloren in jouw wereld ronddwaal, dus tadaa, hier ben ik. Als ik dat zeg, kunnen er twee dingen gebeuren. Of hij lacht me vierkant uit, of hij denkt dat ik een doodsklap heb gemaakt op zijn stoep en laat me met spoed naar het ziekenhuis brengen. ‘Misschien moet je naar binnen gaan, je staat hier in je pyjama, je hebt het koud.’
‘Wat doe je hier?’houdt Harry vol. Kom op, Louis, zeg iets. Zeg iets!
‘Ik ben de weg kwijt, ik wilde de weg vragen.’ Harry trekt zijn wenkbrauw op en wenkt me dan.
‘Kom maar binnen, dan zet ik thee en leg ik je de weg uit. Of zo.’ Aarzelend loop ik achter hem aan naar binnen. Harry veegt de sneeuw van zijn sloffen en neemt me mee naar de keuken. Als we bij de tafel staan, schuift hij een stoel naar achteren. ‘Ga maar zitten. Waar moet je zijn?’ Ik krab aan mijn achterhoofd. Ik ken hier letterlijk weg noch pad, hoe moet ik in vredesnaam op een plaats komen waar ik zogenaamd heen moet?
Ik ontwijk Harry’s blik –hoewel het erg verleidelijk is om Harry wel aan te kijken, zijn ogen zijn werkelijk prachtig- en ineens valt mijn blik op iets aan de muur. Zonder er verder bij na te denken, sta ik op en loop naar de katapult aan de muur.
‘Hé, ik w-’ Heel slim, Louis, zeg nu vooral dat je nog goed weet hoe je die in hebt staan pakken, dan denkt hij zeker dat je gek bent. ‘-ilde er ook zo een toen ik klein was.’
‘Wat? Oh, die.’ Een glimlach verschijnt op Harry’s gezicht. ‘Ik heb ‘m eens gekregen met Kerstmis. Ik was gek op dat ding toen ik klein was. Soms lijken ze precies te weten wat je wilt daar op de Noordpool.’
‘Echt wel,’stem ik glimlachend in.
‘Je komt hier niet om de weg te vragen, of wel soms?’merkt Harry dan op. Hij zet twee koppen dampende thee op de keukentafel en als hij zijn handen om de mok heeft geslagen, kijkt hij me aan.
‘Nee,’geef ik toe. ‘Ik weet niet zo goed wat me hier gebracht heeft, buiten mijn benen.’
‘Dan ben ik bang dat het een mysterie zal blijven voor ons allebei,’zegt Harry en hij haalt zijn schouders op. En ik ben bang dat ik een blunder ga maken bij iemand die zo aantrekkelijk is als jij, denk ik. Ik sla mijn hand voor mijn mond en realiseer me dat ik dat gelukkig niet hardop gezegd heb. ‘Is er iets?’
‘Ehm, ja. Nee. Ik ehm-’ Ik zucht diep. ‘Sorry, ik ben een beetje in de war.’
‘Ik kan je vertellen, je bent niet de enige.’ Ik grinnik zachtjes en probeer alles op een rijtje te zetten. Ik ben wel een slechte leugenaar, maar het lijkt me niet handig om meteen met de deur in huis te vallen en hem direct te vertellen dat ik tot voor vandaag een kerstelf was.
‘Misschien moet ik jou ook iets vertellen,’zeg ik. Harry kijkt me aan alsof hij één of andere confessie verwacht. ‘Ik bedoel, misschien is het handig als je weet hoe ik heet.’
‘Oh. Ik ben Harry trouwens. Harry Styles.’
‘Louis Tomlinson,’zeg ik en ik neem zijn hand aan. We schudden netjes elkaar de hand en als ik zijn hand weer los heb gelaten, neem ik mijn mok in mijn handen.

‘Louis?’ Ik kijk op als ik na een korte stilte mijn naam hoor.
‘Ja?’
‘Ik weet niet wie je bent, ik weet niet of je nog verplichtingen hebt en ik weet al helemaal niet of je het erg zou vinden om Kerstmis met mij te vieren, maar als je wil, mag je wel hier blijven met Kerst.’
‘Wat zeg je?’vraag ik. Ik kijk Harry geschrokken aan. Eigenlijk was het verschrikkelijk naïef van me om hier zomaar aan te komen en te hopen dat hij me aardig zou vinden, maar het is onwerkelijk dat hij me nu ook vraagt om in ieder geval twee dagen te blijven.
‘Je hoeft geen ja te zeggen, maar ik ehm…’ Nu kleurt Harry enigszins rood. ‘Ik vroeg je of je wilt blijven deze Kerst.’ Ik wil het liefste opvliegen, “ja” roepen en Harry omhelzen, maar ik blijf kalm.
‘Ik wil je niet tot last zijn.’
‘Het is geen probleem, ik ben alleen, ik heb geen afspraken. Ik zou het gezellig vinden als je bleef.’
‘Echt?’vraag ik ongelovig.
‘Ja, echt,’grinnikt Harry. ‘Dus je blijft?’
‘Ehm, oké.’ Harry’s mosgroene ogen lichten op als ik twijfelachtig instem.
‘Oké, dit gaat leuk worden!’
‘Ja?’vraag ik. Zijn enthousiasme overvalt me.
‘Ja, natuurlijk. Kom op, het is Kerstmis, dan ben je gezellig met elkaar. We kennen elkaar misschien niet, maar het komt wel goed. Je ziet er niet uit als een enge huurmoordenaar, ik heb er best vertrouwen in.’
‘Je moest eens weten,’grinnik ik. Harry lacht. Hij denkt natuurlijk dat –dat betrekking heeft op zijn laatste opmerking, maar ik denk aan zijn “We kennen elkaar misschien niet”-opmerking.
‘Moet ik bang worden?’
‘Als ik jou was, zou ik heel hard gaan rennen.’ Harry staat op en gooit bijna zijn mok met thee om. Ik vang hem nog net op tijd op en Harry’s hand raakt kort de mijne aan.
‘Sorry, ik ehm.. Maar goed dat jij er bent, anders was het dweilen.’
‘Nah, laat dat dweilen maar zitten, volgens mij moest jij gaan rennen. Je krijgt vijf seconden voorsprong!’ Dat laat Harry zich geen twee keer zeggen en dan rent hij weg. Ik grinnik, tel hardop tot vijf en ren dan achter Harry aan naar buiten, de sneeuw in.