Chapter #025

'Gezellig hier. Gezelliger hier dan in de kamer van Zwadderich.'
Ik haalde mijn schouders op, en ging op de bank zitten.
'Is er echt niemand meer?' Vroeg hij een beetje zenuwachtig.
'Nee, hoezo?' Vroeg ik.
'Ze mogen me niet. Dat weet je wel.'
'Ik mag je wel.' Zei ik en ik pakte zijn hand.
Ik lachte en ging tegen hem aan liggen. We kletsten wat en we genoten van het haardvuur.
Er viel een lange stilte, tot ik opeens wat zei.
'Mag jij die Patty?' Vroeg ik.
'Patty? Patty Park?'
Ik keek chagerijnig en zei: 'Ja, die.'
'Of ik haar mag, nou ze is wel aardig, maar ze is toch nep. Alles aan haar is nep, gewoon een meelopertje.'
'Want volgensmij vindt ze je helemaal geweldig.' Zei ik geergerd.
'Nou, dan heeft ze pech.' Zei Draco lachend.
'Hoezo?' Vroeg ik.
'Omdat ik jou leuk vind, en niemand anders.'
'Echt?' Vroeg ik en ik voelde vanbinnen dat ik helemaal wegsmolt.
'Ja.' Zei hij en hij kwam dichterbij. Weer kreeg ik een bonzend hart en knikknieen en nog van alles.
Hij gaf me een klein kusje. Niet een op mijn wang, maar op mijn mond.
Ik stond als versteend, en ik zei niks meer. Ik schudde even zachtjes met mijn hoofd, om weer in realiteit te komen.
Hij had me gekust! Echt gekust! Draco wendde zijn hoofd al weer naar achteren, maar ik kuste hem terug. Man, binnen de korste keren weer een rode kop.
We glimlachten even naar elkaar en ik voelde me nog nooit zo geweldig!
'Welterusten.' Fluisterde hij in mijn oor en hij vertrok.
Ik zuchtte even en ging naar de slaapzaal.