En ze wees naar de sterren...

Het is al half 4 maar Roos kan nog steeds niet slapen. Deze avond was gewoonweg perfect!
Nadat iedereen op de dansvloer had gestaan voor een slow dance, zijn ze weer gewoon gaan dansen. Heel veel mensen waren naar haar toe gekomen om haar en James te feliciteren. Iedereen bewonderde de jurk van Roos.
Het feest werd afgesloten met meneer Adams en mevrouw Estevez (die wonder boven wonder rode blosjes op haar wangen had), die de tango dansten. Ook meneer Lee en mevrouw Moore deden mee.
Na het feest had James haar om klokslag twee uur thuis gebracht. Ze hadden bij de voordeur nog lang staan zoenen! Toen ze dat aan Jessey vertelde (die nu op de grond in een slaapzak ligt te pitten), sprong ze een gat in de lucht. Jessey was ontzettend blij voor Roos en had het over een hele mooie jurk en een romantische plek. Het duurde even voor Roos doorhad dat ze over James en Roos 'bruiloft' aan het praten was!
Roos draait zich op haar ander zij. Joey zal het wel niet leuk vinden dat ze een vriendje heeft. Een vriendje? Mag ze James wel haar vriendje noemen? Hij had haar alleen maar gezoend en niet om verkering gevraagd. Opeens raakte Roos in de war. Was James nou wel of niet haar vriendje? Hij had wel gezegd dat zij in zijn ogen áltijd al een prinses was.
Roos draaide weer op haar andere zij. Het maanlicht dat door de opening tussen haar gordijnen door scheen, verlichtte de jurk van haar moeder. Roos wist zeker dat haar moeder trots op haar zou zijn geweest. Ze wist zeker dat ze James ook een lieve jongen zou hebben gevonden.
Opnieuw draait Roos zich om. Ze schrikt zich rot als ze een schim in de spiegel van haar kaptafel ziet. Dan ziet ze dat ze het zelf is.
Roos gaat overeind zitten. Ze móét even haar hoofd leeg maken. Frisse lucht ofzo.
Roos laat haar benen uit bed glijden. Ze opent zachtjes de deur van haar slaapkamer. Ze kijkt nog even om naar de slapende Jessey, voordat ze de deur achter zich sluit.
Ze loopt de trap af. Verschrikt blijft ze staan als de trap een krakend geluid maakt. Heel even wacht ze maar er gaat geen licht aan in een van de slaapkamers.
Roos vervolgt zachtjes haar weg naar de keuken. Daar duwt ze haar verhitte hoofd gelijk in de koelkast. Dat helpt. Ze duwt de koelkast weer dicht, vult een flesje met water en loopt naar buiten, over de veranda, het trapje af. Haar blote voeten raken het koude vochtige gras. Er ligt geen sneeuw. Het is ook niet zo koud. Tien graden ofzo maar, gokt ze. De winters in Dorset zijn maar zacht en de zomers bloedheet. Ze loopt verder de tuin in en gaat in de hangmat liggen. Ze schommelt zachtjes heen en weer. Ze denkt na over vanavond. Waar was Avery? Jonathan, een jongen uit haar klas die een ontzettende meeloper is van Avery, was Avery's date. Hem had ze ook niet gezien.
Roos sluit haar ogen. De koude wind blaast door haar nachthemd. Wat had ze graag met haar moeder over deze avond gepraat. Maar ja... Die was er niet...
Een traan rolt over Roos haar wang. Ze haalt diep adem en haalt haar neus op. Ze veegt de traan van haar wang. Ze opent haar ogen. De sterrenhemel verschijnt in haar blikveld.
'Ik ben altijd bij je Roos, waar je ook bent, ver weg of dichtbij. Ik ben altijd hier.' Waren de woorden van haar moeder altijd als Roos vroeger klein was en vedrietig. Ellie had haar hand op Roos haar borst gelegd, waar haar hart zat. 'En daarboven...' En ze wees naar de sterren.