O15 || Thank God It's Christmas × One

Ik slenter door de besneeuwde straten van Holmes Chapel en probeer ook maar enige clue te krijgen van waar ik Harry Styles kan vinden. Hoewel het al licht begint te worden, lijkt er nog nergens iemand wakker te zijn. Ik snak naar echte mensen, mensen die me meer kunnen vertellen dan ik ooit aan zal kunnen horen. Mensen die me de weg kunnen wijzen naar Harry Styles.
Dan realiseer ik me iets. De zon begin langzaam al op te komen, al zit hij achter een dik deken van wolken. Maar de opkomst van de zon betekent ook het begin van een nieuwe dag. Vandaag is het Eerste Kerstdag. Mensen gaan waarschijnlijk alleen de deur uit om bij andere mensen op visite te gaan en verschijnen waarschijnlijk niet voor de middag. Ik kan me maar weinig herinneren van mijn tijd voordat ik in de fabriek werkte, maar wat ik nog wel weet, is dat Mama en ik, samen met nog een paar meisjes, met Kerstmis nooit vroeg op pad waren. Vaak zaten we uren aan onder de kerstboom en dan pakten we cadeautjes uit. We genoten van elkaars aanwezigheid en speelden met onze nieuw gekregen presentjes. Pas tegen de middag kreeg Mama ons zover dat we onszelf aankleedden, terwijl zij dan lunch maakte. Vaak kwamen er nog meer mensen, die dan bleven eten en de dag bij ons spendeerden. Het was altijd erg gezellig. Daarom kan ik des te meer begrijpen dat er nu nog geen hond op straat is.

Ik schrik op als er ineens een bel begint te luiden. Het geluid van een bel ken ik heus wel, maar ik wist niet dat ze het hier ook kenden en dat het hier zo verschrikkelijk luid klonk. Ik draai een rondje om mijn as en zie dan dat het geluid afkomstig is van een hoge toren zoals ik er vannacht wel meer gezien heb. Meestal betekent geluid dat er iets aan de hand is, zeker als het zo luid is. En waar geluid is, zijn mensen. Misschien is het dan een goed idee om in de richting van het geluid te gaan, want misschien is er dan wel iemand die me kan vertellen waar ik moet zijn.

‘Hallo, mevrouw?’ Ik snel naar een vrouw toe en leg mijn hand op haar schouder. De vrouw draait zich om en kijkt me aan.
‘Hallo,’zegt ze vriendelijk, waarna ze me bedenkelijk in zich opneemt.
‘Mevrouw, wilt u misschien-’ De vrouw laat me niet uitpraten.
‘Ja, doe maar een daklozenkrant. De goede daad van het jaar, laten we maar zeggen.’ De vrouw lacht zachtjes en stopt een muntje in mijn hand.
‘Maar die heb ik niet.’
‘Houd het maar, dan kan je er iets van kopen deze dagen.’
‘Maar-’
‘Fijne Feestdagen!’ Ik zucht diep.
‘Dat was niet wat ik wilde, mevrouw,’mompel ik in mezelf. Dit gaat nog niet echt van een leien dakje, een normaal mens zijn. Maar ik adem diep in en weer uit, recht mijn schouders en probeer het opnieuw bij een jongedame. Ze is minstens twintig jaar jonger dan de vrouw die ik eerder aansprak en misschien begrijpt zij me wel.
‘Hallo,’begin ik. ‘mag ik u iets vragen?’
‘Natuurlijk.’
‘Weet u waar Harry Styles woont?’ De jongedame knijpt haar ogen samen.
‘Ja, hij is een van mijn werknemers. Verwacht hij bezoek? Bent u de weg kwijt?’ Ik knik, om maar in het midden te laten op welke vraag ik nu daadwerkelijk reageer.
‘Wel, je bent in de verkeerde hoek van het dorp. Je moet de hoofdweg volgen, de derde rechts, de tweede links en dan nog een meter of honderd rechtdoor. Dan is het –het tweede huis aan je linkerhand.’
‘Oké, dank u wel,’zeg ik, direct in een beter humeur. ‘Prettige Feestdagen!’
‘Insgelijks,’zegt de vrouw en dan draai ik me om. Ik ren bijna naar de hoofdweg en steek dan over. Ik begin in de aangewezen richting te lopen en herhaal de route in mijn hoofd. Dadelijk de derde rechts, dan de tweede links, honderd meter rechtdoor en dan het tweede huis aan de linkerkant. Dat moet te doen zijn.

Ik sla een lange weg in, waaraan de eerste zeventig meter aan geen van de beiden zijden van de weg een huis staat. Het voelt alsof mijn binnenste helemaal in vuur en vlam staat van de opwinding en ik begin te rennen. De weg is spekglad en meerdere malen glijd ik bijna uit, maar ik stop niet met rennen. Ik heb al zo lang gefantaseerd over deze jongeman en ik kan bijna niet meer wachten om hem nu ook echt te zien.
Ik ren het eerste huis voorbij en minder dan eindelijk vaart. Het huis waar ik volgens de beschrijving van de vrouw zou moeten zijn, straalt nog diepe rust uit. Alles wijst erop dat de bewoner nog slaapt en ik glijd voorzichtig het tuinpad op. Ik schuifel naar de voordeur en zie dan een bordje hangen wat zijn aanwezigheid bevestigt. Harry Styles staat er onder het huisnummer. Mijn hart begint spontaan wat harder te bonzen en eigenlijk wil ik meteen op de deur kloppen. Toch stop ik mezelf. Het is nog vroeg, denk ik en ik wil Harry eigenlijk niet wakker maken. Ik doe een stap terug van de voordeur en besluit om het huis te lopen om te kijken of er tekenen van leven te zijn. De sneeuw knispert onder mijn voeten en ik loop een rondje om het huis. Ik ga op mijn tenen staan en kijk door de ramen en voel aan de achterdeur. Alles zit op slot en niets wijst op een wakkere bewoner. Als ik de woorden kende om mee te vloeken, zou ik het nu vast doen. Met mijn lippen strak op elkaar geklemd, loop ik terug naar het pad naar de voordeur. Ik spring over een smal strookje waar in de zomer waarschijnlijk planten staan en als mijn voeten het pad naar de voordeur raken, schuiven ze weg. Een kreet rolt over mijn lippen als ik op de ijskoude grond lig. Voor enkele seconden blijf ik liggen.
‘Ben je oké?’ Ik hoor een stem en open mijn gesloten ogen om te zien waar de stem vandaan komt. Mijn blik gaat omhoog en dan ontmoeten mijn ogen die van een jongen die uit het raam hangt. Waarschijnlijk is hij het mooiste menselijkse schepsel dat ooit geschapen is en ooit geschapen zal worden en plotseling weet ik niet meer wat ik moet zeggen. Ik lig daar nog half in de sneeuw, ijskoud en moe, met mijn mond vol tanden.
‘Wacht, ik kom wel naar beneden.’ Ik ben nog steeds niet in staat op te spreken en na enkele seconden gaat de voordeur open. De jongen komt in zijn pyjama naar buiten.
‘Pas op, het is glad,’zeg ik. Een lach ontsnapt uit Harry’s mond en ik moet mijn best doen om niet te gaan schreeuwen van opwinding.

Alle rendieren bij elkaar, volgens mij ben ik nog nooit zo blij geweest dat het Kerstmis is!