De Zuidelijke Waterstam - 71

“Heren, ik dacht dat generaal Ylein hier twee betrouwbare bewakers had achtergelaten”, zei Lizzie. “Laat hen met rust, prinses Yue en generaal Thomatio kunnen dit ook zonder jullie hulp regelen.”

“Zoals u wilt, prinses.” Ze haastten zich weg. Intussen hoorde ik achter me hoe Sicho zijn zoon verzekerde dat Lizzie de kwaadste niet was. Ik keek even naar Thomatio. Die knikte en ik sloot de deur.
“Hoe reageerde hij?”, vroeg Lizzie.
“Eerst nogal kwaad, maar nu behoorlijk goed”, zei ik. Snel vertelde ik hoe alles gelopen was.
“Die Thomatio toch.” Lizzie schudde haar hoofd. “Hij wist de juiste woorden te vinden, blijkbaar, hoe hard het ook was.”
“Ja, ik moet toegeven dat ik ook even schrok, maar het was wel een grote omslag.”
“Denk je dat hij akkoord zal gaan?”
“Ik denk wel dat we hem een tijdelijke belofte kunnen ontlokken, ja”, zei ik.
“Je vroeg ook de rest van zijn familie te laten komen.”
“Hij vroeg er zelf naar”, zei ik. “Maar om eerlijk te zijn, Lizzie, ik zou het toestaan als ik jou was. Hij wantrouwt je nog steeds en ik denk dat hij nog zou aarzelen als hij alleen zijn vader gezien had, bang dat wij hem op de ene of andere manier dwongen. Maar als ook de rest van zijn familie er bij is, denk ik dat hij eenvoudigweg niet kan weigeren.”
“Goed dan”, ging ze akkoord. “Ik zal hen gaan halen.” Ze zuchtte. “Het is dat we hem echt nodig hebben, anders zou ik niet zo snel akkoord gaan.”
“Lizzie, jij weet toch als geen ander hoe belangrijk familie is?”, vroeg ik zacht. “Heus, ik weet wat ik doe.”
“Ja, Yue, het is al goed, ik vertrouw je”, zei ze met een glimlachje. “Het is gewoon dat ik bang ben dat hij na die twee weken…”
“Ik geloof niet dat hij terug in opstand zal komen, hij geeft echt om zijn stam, hij heeft gewoon tijd nodig om te begrijpen dat jij en Keylina niet slecht zijn.” Lizzie knikte.
“Ik haal hen”, zei ze. “Tot zo.”