O14 || Shake Up Christmas × Two

De elfen die even geleden nog van mijn grootte waren, zijn nu slechts kleine stipjes in het witte sneeuwlandschap.
‘Ben je er klaar voor om een hoop kinderen blij te maken?’
‘Zeker,’zeg ik vrolijk. De grote, rode slee vliegt met het grootste gemak door de koele lucht en ik kijk mijn ogen uit. Nog nooit heb ik zoveel van de wereld kunnen zien en ik geniet er met volle teugen van.
‘We gaan eerst een eind vliegen en gaan dan beginnen op Indonesië, de kinderen daar zitten vast al met smart op ons te wachten.’ De glimlach die op het gezicht van mijn ex-werkgever staat, is goud waard. Je kan echt zien dat hij plezier heeft in zijn werk.
‘Klinkt exotisch, maar volgens mij kunnen we hun binnenste best nog wat verder opwarmen,’grinnik ik. De kerstman glimlacht naar me.
‘Volgens mij is dat wel aan jou besteed.’ Zonder verder nog een woord te wisselen, zet de kerstman de landing in en beginnen we door het gehele land cadeautjes uit te delen. Ik heb er zoveel plezier in dat de tijd stil lijkt te staan. Hoewel een ’s zomers windje waait, is mijn binnenste net een stoomkachel. Niets kan op tegen dit gevoel: het voelt zo goed om zoveel mensen blij te maken met zoiets kleins.

Ik sta ergens op een dak van een huis met een hoop cadeautjes in mijn armen als ik onder me ineens stemmen hoor.
‘Eko, zou dat de kerstman zijn?’ Meteen bevries ik.
‘Aninda, het is middenin de nacht,’mompelt iemand.
‘Maar ik weet zeker dat ik wat hoorde! Eko!’ Ik grinnik zachtjes en besluit om dan later terug te komen. Ik heb ook nog cadeaus voor de naastgelegen huizen en misschien is het een beter idee om te wachten totdat Eko en Aninda weer slapen. Maar hoe het ook moge zijn, ze zullen morgenochtend vast staan te kijken.

Een voor mijn gevoel korte tijd later zitten de kerstman en ik weer in de slee en sjezen we door de nacht. Feitelijk is het nu nog kerstavond, ten minste, op dit werelddeel, maar het voelt al als een beetje Kerstmis. Kerstmis is de tijd van geven en volgens mij heb ik nog nooit zoveel mensen iets gegeven. Ik heb er wel aan bijgedragen dat cadeaus gegeven konden worden, maar nog nooit eerder was ik er zo bewust bij. Het voelt goed en even voelt het verschrikkelijk dat dit echt mijn laatste jaar is. Toch probeer ik er niet te lang bij stil te staan. Het is dan misschien wel mijn laatste jaar als kerstelf, maar dat wil niet zeggen dat ik nooit meer Kerstmis zal vieren. Ik weet zelfs wel bijna zeker dat ik me een leven zonder Kerstmis voor kan stellen. Het zal anders worden, dat weet ik wel, maar ik ga het altijd vieren, wat er ook gebeurt. Dat is een belofte aan mezelf en aan Stan, omdat hij in ieder geval nog een tijdje een grote rol zal spelen in mijn favoriete feest.

‘Waar gaan we nu heen?’vraag ik.
‘China. Dat is de grootste klus voor vandaag. Het land met de meeste mensen, staat nu als eerste op het lijstje en dan reizen we verder door de rest van Azië. Morgen doen we Australië, Afrika en Zuid-Amerika. Vandaag Azië, Europa en Noord-Amerika, in die volgorde.’
‘Is dat niet verschrikkelijk veel werk?’vraag ik dan.
‘Daarom is er het tijdsverschil. Daar maken we dankbaar gebruik van. Niet overal is het rond dezelfde tijd even laat. Hier is het nu bijna middernacht, maar in Amerika is de tijd weer anders. Soms is het erg verraderlijk, maar nu komt het ons goed uit.’ Ik knik, maar heb even wat langer de tijd nodig om alles te laten bezinken.
‘En normaal gesproken doet u dit allemaal alleen?’
‘Ik heb regelmatig een elf die besluit na zijn loopbaan in de fabriek, de wijde wereld in te gaan. Meestal ben ik dus niet alleen. En anders vraag ik iemand mee.’
‘Dat scheel vast wel,’zeg ik. De kerstman knikt en kijk me kort aan.
‘Daarin heb je helemaal gelijk. Jullie zijn altijd zo enthousiast, jullie zijn vaak eens zo snel als ik,’lacht hij. Ik grinnik ook zachtjes.
‘Ik doe het graag. Ik ga dit verschrikkelijk missen.’
‘Ik weet zeker dat Stan en ik niet de enigen zijn die je gaan missen. Dank je wel voor alles, Louis,’zegt hij, waarna hij zich weer op de rendieren richt. Ik weet niet meer wat ik moet zeggen, dus een stilte valt.

De kerstman heeft geen woord gelogen als hij zegt dat China enorm veel inwoners heeft. Ik ren bijna letterlijk de benen onder mijn lichaam uit. Maar hoewel het verschrikkelijk vermoeiend is, geeft het me ook ontzettend veel voldoening. Het idee dat honderdduizenden kinderen wakker zullen worden en er cadeaus onder hun kerstboom liggen die hen blij zullen maken, doet me goed. Ik kan de glimlachjes op hun gezichten voorstellen, evenals het plezier waarmee ze met hun nieuwe cadeaus gaan spelen.

De zon begint op te komen als we in het juiste land zijn, Engeland. Ik ben moe van de hele nacht reizen, maar tegelijkertijd ben ik ook op van de zenuwen. We zijn al in het juiste land, het juiste graafschap begint ook steeds dichterbij te komen, dus automatisch komt het juiste dorp ook steeds dichterbij. Ik tel bijna letterlijk iedere minuut af totdat de kerstman vertelt dat we zo gaan landen in Holmes Chapel. De zenuwen fladderen op in mijn buik en ik klem mijn hand stevig om het handvat van de slee. Het liefste zou ik nu op en neer springen van opwinding.
De slee komt in de sneeuw tot stilstand.
‘Het lijkt hier wel een beetje op de Noordpool,’zeg ik dan. De kerstman grinnikt.
‘Met die sneeuw wel ja,’zegt hij. Dan kijkt hij me aan. ‘Bedankt voor alles, Louis. Ik wens je het allerbeste in deze wereld. Het ga je goed jongen, maak er iets moois van.’
‘Dank je wel voor alle mooie jaren. Ik ga er het beste van maken,’zeg ik en dan staan we glimlachend tegenover elkaar. ‘Veel succes deze Kerst.’
‘Dank je wel, Louis. Vrolijk Kerstfeest en de beste wensen voor het nieuwe jaar!’
‘Hetzelfde!’roep ik gedempt. Dan scheiden onze wegen zich.
De kerstman gaat op pad om de cadeaus weg te brengen en ik ga op zoek naar het huis van Harry Styles.