7.

Rida:

die Denise lijkt me echt een leuk meisje. Maar ik zie haar meer als mijn zus. Maar zoiets zeg ik niet zomaar tegen iemand.. Stel je voor het zal haar kwetsen of iets dergelijks ? Dus ik hou het voor me. En nog iets, die bitches uit deze klas zijn echt erg. Tsjaa daarom heten ze bitchtes maar oke. Ze denken dat wij iets met elkaar hebben. En de grap is haar " beste vriendin"zit hier achter.!
Waarom zou ze dit doen?

Denise: 

in het ziekenhuis aangekomen liep ik snel naar de receptie balie en vroeg om mijn moeder, ze zei:
sorry meid, er mag geen bezoek komen nu!
Ik: Boeit me geen ene moer zeg me nu waar ze is!
Zij: sorry ik kan niets voor je doen!
Ik: Luister gotverdomme je gaat me nu zeggen waarmijn moeder ligt of ik zorg er persoonlijk voor dat mensen om jou gaan moeten vragen.!
Zij: nou wat een taalgebruik typisch die jeugd pff. Dat mens ligt in 205!
Ik: Luister bitch, dit meisje trapte je zo weer in je moeders kut dus hou je bek wil je. En wat zei je nou net dat mens Je hebt het wel over mijn moeder hea slet. 

Ik pakte de dampende koffie die voor haar lag en gooide het over haar gezicht. Ze schreeuwde het uit van de pijn. Ik lachte en liep weg. Ik ging opzoek naar 205. 
Ik liep een gang binnen en zag daar mijn vader en zussen zitten en staan.
Ik rende erheen en keek met tranen in mijn ogen iedereen aan.
Nathalie stond op en knuffelde me. Ze weet wat mijn moeder voor me betekend. 
ALLES ! 
Ik vroeg of ik naar binnen mocht, na getreuzel mocht ik naar binnen. 
Ik liep met trillende benen naar binnen. Ik keek me moeder aan. Ze was zo bleekjes, en er zaten allemaal draden aan der. Pijnlijk? Was het zeker ! 
Ik gaf haar een kus en liep weer weg. Ik wou blijven, dag en nacht tot ze weer wakker werd. Maar het mocht natuurlijk weer niet.
Dus ik vertrok samen met mijn zussen en vader. 
Dit wordt nog een zware lange tijd zonder mijn moeder. 
Ik liep het huis in en kleedde me om. Ik liep naar de keuken en zag dat er nog geen eten was dus ging ik maar wat te eten maken.
Daarna riep ik ze om te eten. Alleen mijn vader en Nathalie kwamen. 
Derest boeide me ook niet echt. 
Na het eten wou ik opruimen maar Nathalie zei dat hij het wel doet en dat ik wel wat rust had verdient. Ik knuffelde hem en ging naar mijn kamer. Ik dook mijn bed gelijk in. Ik bleef maar huilen, huilen om mijn moeder. Wie had dit toch gedacht ?