Hoofdstuk 21

Mackenzie

Vandaag was een lange saaie dag geweest. Mijn ouders hadden de hele dag door het huis gedrenteld en geprobeerd geen ruzie te maken. Het was heel vermoeiend geweest. Uiteindelijk had mijn moeder weer een craving gekregen en mijn vader het huis uit gestuurd om zure matten en gummiebeertjes te kopen. 'Zullen we een stukje gaan lopen?' vroeg ik Liam zachtjes. 'Ik heb frisse lucht nodig.' Het was een beleefde vorm van zeggen dat ik gek van mijn moeder werd die met een vriendin van haar aan de telefoon in de keuken zat. Hij grinnikte, hoe kan het dat hij me zo goed kende(?), en knikte toen. Hij pakte mijn hand en trok me van de bank af. Hij liet mijn hand niet meer los en zo liepen we samen naar buiten.
'Ik ben zo blij dat we zo dicht bij het park wonen,' mompelde ik toen we na twee straten gelopen te hebben we al het park binnen liepen. Liam knikte en ineens kreeg ik het idee dat hij zenuwachtig was. 'Alles goed?' Hij opende zijn mond, maar het was alsof de woorden in zijn keel bleven steken. 'Liam?' Hij schudde zijn hoofd en pakte zijn telefoon.
Liam: Het is niets, gewoon moe. Ik keek op van mijn telefoon en zag dat hij er duidelijk niet over wilde praten.
'Oké...' Het was alweer even geleden dat hij niets tegen me kon zeggen. 'Wat wilde je me vertellen vanochtend?' Liam schudde zijn hoofd.
Liam: Niets belangrijks, zeg het wel een andere keer. Aan heel zijn gezicht kon ik zien dat het wel belangrijk was. Hij kon het niet zeggen omdat het zo belangrijk was.
'Oké.' Ik liet het varen en pakte zijn hand iets steviger vast. 'Zin om een ijsje te gaan halen?' Hij knikte, maar hield me tegen voordat ik weg kon lopen.
Liam: Ik hou van je Ik keek glimlachend op van mijn telefoon.
'Ik ook van jou.' Ik drukte een kusje op zijn wang en trok hem mee naar de ijswinkel verderop.