{006} Calum Hood

De volgende dag hebben we afgesproken voor het huis van Joan, wat het meest centraal ligt. Als ik aankom op mijn fiets, met in mijn tas een hele voorraad eten en geld – ik heb mezelf voorgenomen om deze keer beter op mijn tas te letten, want ik ben nog niet vergeten wat er de vorige keer is gebeurd – zijn Emily, Olivia en Ashton er al. Ik zie dat Joan heel opgewonden is, en ze is niet de enige. Ook Olivia staat zo ongeveer te springen, en dat is iets wat je haar niet vaak ziet doen.
Ik blijf even buiten staan – ik zeg tegen de anderen dat ik het binnen nogal warm vind, maar in werkelijkheid wil ik Layla gewoon opwachten. Maar wanneer niet Layla, maar Luke aankomt, begint hij te glimlachen. ‘’Nou, dit zijn de ideale omstandigheden, nietwaar?’’
Ik kijk hem onbegrijpend aan. ‘’Waar heb je het over?’’ vraag ik verbaasd.
‘’Voor de koppelwedstrijd tussen mij en Michael! Ik bedoel, ik moet Ashton en Olivia koppelen… als we de hele dag samen zijn, kan ik zorgen dat Ashton en Olivia veel met elkaar omgaan, toch?’’
Ik knik.
‘’Maar ik wil je wel iets vragen. Want het mag natuurlijk niet teveel opvallen wat ik allemaal doe. Als Michael merkt wie ik moet koppelen, gaat hij namelijk al mijn plannen dwarsbomen. Daarom wil ik je vragen of je me misschien een beetje wil helpen… gewoon, heel onopvallend, gewoon zorgen dat Ashton en Olivia soms samen in een achtbaan gaan ofzo. Dat soort dingen. Zou je dat willen doen?’’
Ik begin breed te glimlachen. ‘’Je vraagt mij of ik je wil helpen om Michael Gordon Clifford te verslaan met deze belachelijke wedstrijd? Luke, wat denk je zelf?’’
‘’Ik denk dat ik dit maar als een ja beschouw,’’ lacht hij.
‘’En ik denk dat je wel gelijk hebt.’’

Zo’n vijf minuten is iedereen er eindelijk. Layla kwam als laatste binnen – ‘’Sorry, mijn moeder liet me bijna niet gaan!’’ – maar nu we compleet zijn, lopen we naar de bushalte. Gelukkig is die heel dichtbij het huis van Joan.
Ik moet weer denken aan de vorige keer dat we naar de Efteling gingen. De saaie speech van Adams, die keer dat we in de bus een wortel naar zijn hoofd gooiden, toen ik veel te veel eten bij me had en het vervolgens werd gestolen… niet alles was even leuk toen het gebeurde, maar als ik er nu aan terugdenk, moet ik toch weer glimlachen.
Maar dan moet ik weer denken aan ons optreden – als ik niet snel een nummer schrijf, moet ik maar aan iemand vragen om het te doen. Ashton, die zou me vast wel willen helpen! Ik neem me voor om morgen echt een begin te maken en anders Ashton om hulp te vragen, anders wordt het helemaal niks. En ik wil natuurlijk wel dat ons optreden goed gaat.
Als we eenmaal bij de bushalte staan, merk ik weer eens op dat Layla bleek is. Ik had niet verwacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar misschien had haar moeder toch gelijk; die wilde haar bijna niet laten gaan. Ik wil natuurlijk ook dat Layla meegaat, maar ik vraag me af of dit voor haar gezondheid nou wel zo verstandig is.
‘’Voel je je wel goed?’’ fluister ik in haar oor, wanneer ik naast haar ga staan. Ze kijkt geschrokken om en knikt. ‘’Ik voel me prima. Ik heb het gewoon een beetje koud.’’
‘’Dat is ook niet zo gek, voor deze tijd van het jaar,’’ mompel ik, maar toch weet ik zeker dat ze iets voor me achterhoudt. Ik had al een tijdje een vermoeden, maar nu twijfel ik niet meer. Maar als Layla iets niet wil zeggen, krijg je het ook echt niet uit haar – ze is soms zo koppig als een ezel. Dus geef ik haar alleen mijn jas en laat ik het daarbij.

Tien minuten later, als we al een paar minuten in de bus zitten, zit ik naast Luke. Zoals beloofd heb ik hem een handje geholpen met zijn koppelwedstrijd en dankzij ons zitten Ashton en Olivia naast elkaar, aan de rechterkant van het gangpad, waardoor we ze goed in de gaten kunnen houden. Michael en Joan zitten achter ons heel hard te lachen – Michael is weer eens flauwe moppen aan het vertellen, en ze zijn zo slecht dat je er weer om moet lachen –, en Layla en Emily zitten helemaal vooraan met z’n tweeën, omdat er niet heel veel plek meer was in de bus.
‘’En, al enig idee waar je nummer over gaat?’’ vraagt Luke. Ik kijk hem verbaasd aan. ‘’Uh… ik ben er al aan begonnen, dat zei ik toch? Hij, uh, is alleen nog niet helemaal af. Maar morgen is ‘ie klaar.’’
‘’Cal, je loog toen je dat zei, dat had ik ook wel door.’’
‘’Oh.’’
‘’Maar even serieus, heb je al een idee?’’
‘’Om eerlijk te zijn… ik heb nog geen flauw benul.’’
‘’Ik wil je best helpen, hoor. Als je dat wilt, tenminste.’’
‘’Ik ga echt proberen om morgen een lied te schrijven. Echt, eerlijk waar. En als het niet lukt, zal ik je om hulp vragen, oké?’’
‘’Goed, daar houd ik je aan!’’

Als we eenmaal zijn aangekomen bij de Efteling, springt Michael een gat in de lucht – het is soms ook net een klein kind. Maar goed, daar ben ik inmiddels aan gewend geraakt, ik ken hem tenslotte al jaren.
Emily, Ashton en Olivia rennen vrolijk achter hem aan, op de voet gevolgd door Luke en Joan. Ik pak Layla’s hand, vastbesloten om hem de rest van de dag niet meer los te laten, en langzaam lopen we op een paar meter achter de rest aan. ‘’Heb jij er ook zo’n zin in?’’ vraagt ze met een brede glimlach.
‘’Ja, echt wel!’’ Ik kijk in haar ogen; ze schitteren.
Ik kan bij Layla altijd zien in welke bui ze is, alleen al door naar haar ogen te kijken. Wanneer ze vrolijk is, staan ze opgewekt en schitteren ze. Wanneer ze boos of verdrietig is, worden ze een tintje donkerder. Wanneer ze ontzettend moe is, staat er een dof kleurtje in haar ogen. En wanneer ze haar tranen tegen probeert te houden, knijpt ze haar ogen een beetje dicht, om te zorgen dat ze haar ooghoeken niet verlaten.
Bij mij kan ze mijn stemming aflezen aan mijn mond – of dat zegt ze althans. Als ik blij ben, zijn mijn ogen donker als de nacht, met duizenden sterren erin die stralen als de zon. Mijn mond is dan als een halve maan. Zo verwoordt zij het altijd.
Als ik boos ben, staat mijn mond altijd in een rechte lijn. Of zo lijkt het althans. En wanneer ik verdrietig ben, bijt ik op mijn lip.
Nu is mijn mond in de maan-vorm.
Als we allemaal betaald hebben en echt binnen zijn – waardoor Michael Emily vastgrijpt en een vreugdedansje met haar begint – stelt Luke voor om naar de Fata Morgana te gaan.
‘’De vorige keer gingen we daar ook al als eerste heen!’’ protesteert Michael, maar ik ben het met Luke eens. ‘’Dat was zonder de meiden erbij. En ik vind het best romantisch,’’ dat laatste fluister ik in Layla’s oor, wat haar doet giechelen.
‘’Goed, goed, maar daarna wil ik in de Bob! Die gaat tenminste een beetje hard. In de Fata Morgana kun je nog uit het bootje stappen en vijf minuten in het water gaan liggen, dan is dat ding nog niet uit beeld!’’