014

Noah klopte op het houten stoeltje naast hem als uitnodiging dat ik daar plaats op kon nemen. De eerste twee lesuren leken als eeuwen te duren. Mijn hoofd had ik er niet bij, ik kon alleen maar denken aan Niall en de anderen. Vaak hadden Noah en James mij vragend aangekeken, maar ik probeerde vooral hun blikken te vermijden. Noah bood mij een chocoladekoekje aan wat ik in alle rust opat en de andere mensen in de kantine bekeek en waar er soms een diepe zucht uit mijn lichaam verdween. Ik draaide mijn blik naar Noah en James die mij allebei bezorgd aankeken. ‘Gaat het wel?’ vroeg James en ik probeerde zo standvastig te knikken. ‘Starbucks?’ stelde Noah toen voor en sloeg een arm rondom mijn schouders heen. We hadden nu twee tussenuren en ik knikte. ‘Kom op dan’ James woelde even door mijn lokken heen en we liepen met zijn drieën de school uit.

‘En voor deze dame een..,’ James keek mij vragend aan en ik pakte mijn portemonnee tevoorschijn. 'Laat zitten, deze krijg je van mij. Wat wil je drinken?’ een glimlach verscheen rondom mijn lippen en zei mijn vaste recept, een warme chocolademelk met karamel. Ik nam plaats aan het tafeltje waar Noah ook aan zat en gooide mijn winterjas op de lege stoel. Ik wierp James een dankbare blik toe toen hij mij mijn drankje aanreikte. ‘Ik ben blij dat ik jullie ontmoet heb’ mompelde ik oprecht en zag op beide gezichten een glimlach verschijnen, waarna ze hun Starbucks mok tegen de mijne aantikte.

‘Waarom kijken al die tienermeisjes jou zo aan als ze voorbij lopen?’ was het Noah die het opmerkte. Sinds ik het vriendinnetje ben van, en in contact ben met de jongens wordt ik aangestaard en dan vooral door tienermeisjes die de band aanbidden. Nu was het ook James die mij vragend aankeek en zuchtend liep ik achter de jongens aan het schoolgebouw binnen. Mijn voornemen was dat niemand op deze nieuwe school hoefde te weten dat ik de jongens kenden, maar al op de tweede dag waren er twee jongens die iets opmerkte. Ik stilte plofte ik neer bij onze volgende les. Noah en James keken mij nog steeds vragend aan. ‘Als jullie het door vertellen, hebben jullie een groot probleem’ Noah keek even verbaasd naar James, maar knikte uiteindelijk toch. ‘Mijn vriendje, is Louis. Louis Tomlinson uit One Direction’ fluisterde ik bijna onhoorbaar. ‘En mijn beste vrienden zijn de jongens uit One Direction’ ik sloeg mijn ogen neer en het was een paar seconden stil. ‘Dame en heren daar achterin, willen jullie ook even opletten?’ ik liet mijn blik even over Noah en James glijden, waarna ik mijn boeken van Geschiedenis opende.

Vaak keek ik in mijn ooghoek naar James en Noah die hard aan het proberen waren hun concentratie bij de les te houden. ‘Fijne avond mensen en tot morgen’ sprak de leraar zijn laatste woorden uit en ik zuchtte opgelucht. Ik pakte mijn boeken van mijn tafel en liep met snelle passen naar mijn kluis. Ik gooide de kluis met een vaart dicht en liep met tranen in mijn ogen het gebouw uit om lopend mijn weg naar huis te maken. ‘Megan, wacht’ ik hoorde de stem van Noah achter me. ‘Noah, laat me met rust. Alsjeblieft’ riep ik zonder mijn pas te stoppen. ‘Megan’ was het weer en hij pakte mijn pols vast. De tranen stroomde inmiddels over mijn wangen en ik keek Noah vragend aan, toen ik ook over zijn schouder James zag aan komen rennen. ‘Waarom huil je?’ vroeg Noah zacht toen ik ook zag dat James er inmiddels bijstond. ‘Ik heb gewoon even heel veel aan mijn hoofd en ik wilde dat niemand op mijn nieuwe school het zou komen te weten’
‘Ik, Ik weet het gewoon even niet meer’ huilend liet ik mij in de armen van Noah vallen en ik voelde hoe James zijn hand beschermend op mijn rug plaatste.