O13 || Shake Up Christmas × One

‘Jongens, ik mis nog een aantal zakken met speelgoed! Waar is Polen?’ De Kerstman wandelt tussen alle elfen door en maakt een wat gestreste indruk. Ik geef hem ook geen ongelijk, het is een verschrikkelijk werkje om de slee in te laden. Niets mag ontbreken, want dat betekent dat er kinderen zijn die geen cadeaus krijgen en dat is een absolute ramp. Daarnaast moet alles op de juiste volgorde liggen, anders kan hij de hele wereld rond blijven reizen. Men zegt dat –dat echt geen pretje is. Het ene moment ben je in een verschrikkelijk warm land, het andere moment vriest je neus er weer bijna af. Geen van beiden is erg prettig, maar het is nog vervelender als je constant tussen beiden heen en weer moet reizen. Ben je bijna aan het ene gewend, kom je weer in het andere uiterste terecht. Dat is zeker weten geen pretje.
‘Louis, waar is Michigan? We zijn Michigan kwijt!’
‘Rustig, meneer de Kerstman, Lauren en ik hebben Michigan binnengezet omdat de cadeaus helemaal onder de sneeuw zouden zitten,’zeg ik. ‘Ik ga de zak wel halen, dat scheelt u weer een hoop tijd.’
‘Dank je wel, mijn jongen,’zegt de kerstman en hij draait zich naar een ander, om daar vervolgens opnieuw te vragen naar de zak met cadeautjes voor Polen.
Met mijn notitieboekje in de binnenzak van mijn jasje, ga ik naar de schuur waar Lauren en ik enkele zakken hebben gestald. Ze stonden nog buiten en ik wilde voorkomen dat ze nat of vies zouden worden. Maar ik begin niet direct met het naar buiten slepen van de zakken, eerst maak ik een aantekeningetje over wat er we aan het doen zijn. Ik heb al zoveel mogelijk opgeschreven, Stan en ik waren er zelfs een halve nacht voor opgebleven, maar nu is het net een klein dagboek. Ik schrijf er voornamelijk in op wat er nu gebeurt. Eerst wat er vroeger was, samen met al mijn herinneringen en dan het heden. Verleden, heden… Aan het einde van de toekomst heb ik nog niets staan en ik wil het vrij houden. Daar zal ik opschrijven wat er in de toekomst gebeurt. Dat zelfs als ik oud ben, ik niets zal vergeten.

Pas als ik een aantekening heb gemaakt en mijn boekje weer in mijn binnenzak zit, zoek ik de zak met daarop “Michigan”. Als ik de juiste zak heb gevonden, sleep ik hem naar buiten, evenals een zak waar “Ierland” op staat. Het is een hels karwei om de zakken de fabriek binnen te krijgen, maar verder lijkt er niemand een hand vrij te hebben om me te helpen.

Ik ben bezig om de zakken van Polen –die lag ook in de schuur, oeps- en die van Zweden naar boven te sjouwen als iemand Zweden van me overneemt. Ik kijk opzij en zie dat het Stan is.
‘Thanks, mate,’zeg ik.
‘Geen probleem, ik zag je sjouwen en ik had een hand vrij. Kom, dan brengen we die dingen naar boven.’ We wisselen geen woorden meer, maar ik neem me voor om dit ook op te schrijven.

‘Louis, waar ben je?’ De rust begint langzaamaan weder te keren. Nog een kleine verzameling elfen is bezig om de laatste zakken met cadeautjes in de slee te passen.
‘Hier,’zeg ik en ik kijk op van de zak waar “België” op staat.
‘Ah, juist, ik was je al aan het zoeken. Kom even mee.’
‘Natuurlijk,’zeg ik en ik geef België aan Stan. Dan loop ik achter de kerstman aan de fabriek uit. Bij zijn kantoor, houdt hij halt.
‘Je begrijpt denk ik wel dat je niet zo naar de echte wereld kunt gaan,’zegt de kerstman. Ik knik. ‘Sluit je ogen.’
‘Waarom?’
‘Sluit je ogen, Louis,’herhaalt de kerstman. Ik doe maar wat me gevraagd word en dan voel ik iets. Het voelt bijna alsof ik als een zeepbel uit elkaar gespat ben. Het deed geen pijn, het voelde bijna grappig zelfs.
Zonder dat ik daarvoor een seintje krijg, open ik mijn ogen. In de spiegel voor me, zie ik direct dat ik veranderd ben. Mijn oren hebben een normale, menselijke vorm gekregen, in plaats van de spitse oortjes die iedereen heeft. Mijn gezicht heeft wat scherpere gelaatstrekken gekregen en ook mijn kleding is anders dan ik gewend ben.
‘Ben ik dit?’
‘Dit ben jij, Louis. Ben je tevreden?’ Ik bekijk mezelf. Ik zal wel niet zo knap zijn als Harry, maar ik kan er prima mee door.
‘Ja,’zeg ik dan.
‘Fantastisch. Is er nog iemand die je wilt spreken voordat je gaat?’
‘Stan,’zeg ik zonder aarzelen.
‘Dan zal ik hem sturen. Jullie kunnen afscheid nemen in de tijd dat ik Rudolph ga halen. Buiten jou, vertrouw ik hem aan niemand toe,’zegt hij. Ik glimlach kleintjes en zie een rij witte tanden tevoorschijn komen. Daardoor raak ik afgeleid en zo ontgaat het me dat de kerstman vertrekt.

‘Louis!’ Stan komt binnen rennen en vliegt me om mijn nek.
‘Stan,’glimlach ik. Ik voel mijn notitieboekje en de twee pennen die ik erbij had gestoken, tegen mijn borst drukken als Stan me stevig tegen zich aan drukt.
‘Jeetje, ik dacht dat je moest gaan en dat we elkaar nooit meer zouden zien,’zegt hij. Hij gunt me een beetje ruimte en kijkt me dan aan. Zijn ogen vertellen me dat hij het echt verschrikkelijk had gevonden als we elkaar niet meer hadden gezien.
‘Ik zou hier nooit gaan zonder jou gedag te zeggen,’zeg ik en ik kijk hem indringend aan. ‘We zijn net broers, je gaat niet zomaar, je laat elkaar niet zomaar in de steek.’
‘Goed zo. Kom, we maken die foto,’zegt Stan. Ik realiseer me dat er een ding in mijn broekzak zit waarvan ik wel bijna zeker weet dat het een mobiele telefoon is. Mijn hand glijdt in mijn broekzak en dan tref ik inderdaad een mobieltje aan. Glimlachend zet ik het ding aan en na wat zoeken, vind ik een camera. Ik draai de camera zo dat Stan en ik allebei in beeld zijn en maak een foto. We glimlachen allebei vriendelijk naar de camera en dan maak ik nog een paar foto’s van Stan. Als de foto’s genomen zijn, stop ik de mobiel terug en omhels Stan een laatste keer.
‘Het ga je goed, broertje. Pas op voor de wereld, ik ga je missen.’ Ik glimlach kleintjes.
‘Ik ga jou ook missen, kleintje. Houd ze hier in de gaten.’

Dan laten we elkaar los, precies op het moment dat de kerstman binnenkomt. Stan houdt zich groot en roept vrolijk: “Kom op, we moest een kerstfeest op stelten gaan zetten!” Dan huppelt hij het kantoor uit, de kerstman en ik volgen. We stellen ons allemaal op bij de slee, die al helemaal klaar staat, met pakjes, rendieren en de hele santenkraam. De kerstman gaat zitten en wenkt me dan.
‘Vrolijk Kerstfeest, lieve iedereen, laten we dit kerstfeest helemaal op stelten gaan zettten!’